Category Archives: reizen

Hufters

Posted on by
hufters Vorige week is het me twee maal gebeurd. Ik stond voor het zebrapad te wachten tot ik over kon steken. Maar de auto reed met volle snelheid door. Alsof ik er niet stond, alsof er geen regels zijn waaraan je je moet houden.

Ik ben niet het type dat zomaar oversteekt “omdat ik op het zebrapad voorrang heb”. Nee, ik wacht even, je weet maar nooit toch? En dat is dan mijn geluk. Zo’n automobilist is wel 3 seconden sneller op zijn bestemming en ja, dat zal een slok op een borrel schelen. Maar een hufter is en blijft ie!

Wandelen

Posted on by

Het is een drukke wandelweek. Woensdag had ik een afspraak met Marthy en liet ik haar een deel van Rotterdam zien. Zij schreef hierover al op haar blog, met heel veel prachtige foto’s. Zeker een kijkje waard!

Afgelopen dinsdag ging ik met de wandelclub van Koos met de trein naar Dordrecht, waar we een stadswandeling maakten en onder andere het Regenten- en Lenghenhofje en het Arend Maartenshof bezochten. Huisjes rond een tuin, destijds gebouwd voor armlastige vrouwen. Klein, besloten en veilig. Met uitzicht op een groene tuin. En al dateren ze van de 16e of 17e eeuw, ze worden toch nog steeds bewoond. Natuurlijk is er wel het een en ander gemoderniseerd.
Onderweg naar de hofjes kwamen we langs andere oudere gebouwen, sommige ver naar voren leunend. En dat is dan niet altijd het gevolg van verzakking, maar een praktisch gegeven. Want dan hijs je wat gemakkelijker de huisraad of handelswaar naar boven. Je moet er maar op komen…
Ook zijn in Dordrecht nog veel poorten en fraaie deuren te vinden. En daar maak ik graag een foto van.
Na de koffie en taart, liepen we richting Waterbus, die ons in een uurtje naar Rotterdam bracht.

groep-in-dordrecht

Dubbelklik op de foto om te vergroten of te downloaden.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Op weg….

Posted on by

Er is een tijd geweest dat we nog geen flauw benul hadden van naviagtie-apparatuur. Toen we er de eerste keer over hoorden, wisten we zeker dat wij zoiets nooit, nee, echt nooooooit in onze auto zouden laten plaatsen.
Wij konden toch prima overweg met atlassen en wegenkaarten, zagen de romantiek van ergens zo maar verdwalen en werden dus hopeloos ouderwets. Totdat we bij vrienden en familie wel zo’n apparaatje zagen en merkten hoe makkelijk dat toch was…. En we waren omgeturnd toen de nieuwe auto zelfs een ingebouwd navigatiesysteem had. Wat handig zeg… Dus maken we er regelmatig en met veel plezier gebruik van. Sterker nog, rijden we met iemand mee die nog steeds geen navi heeft, dan zijn we een beetje bezorgd dat ze weg niet zullen kunnen vinden. En zoekt Leo op internet naar de juiste route, print hem eventjes uit…
Tja, wat zal ik er van zeggen……

 

Bijpraten

Posted on by

Afgelopen vrijdag ging ik naar Amsterdam, om met Bettie weer eens bij te praten.
En Bettie en ik kletsen wat af. We “ontmoeten” elkaar elke dag op onze blogs, maar hebben zo’n dag in het echt toch nog zo veel te bepraten. Van super belangrijke zaken zoals hoe het met ons gaat, met onze mannen, de kinderen. Hoe we ons voelen, soms wat beter, dan weer wat minder dan anders en wat we daaraan zouden moeten of kunnen doen. En daarnaast bespreken we ook heel onbenullige dingen. Dat doen we allereerst bij een kopje koffie of thee, bij voorkeur in de Brasserie op het 2e perron van het Centraal Station. Daarna besluiten we waar we naar toe zullen gaan, trekken we onze jassen aan en lopen we gedecideerd richting ons doel ergens in Amsterdam… Vaak komen we er zelfs helemaal niet. We lopen er wel rechtstreeks heen, maar meestal blijkt dat toch ietsjes om. We zien onderweg wat, ontdekken een leuke winkel….. en ja, dan… Voor we het in de gaten hebben zijn we helemaal van de route af. Maar dat is geen probleem.  Onderweg attenderen we elkaar op een leuke auto…, die bloembakken daar… of stoppen we om de paar meter om iets te fotograferen. Alles is goed, niks is fout!
En voor we het weten, begint het te schemeren, zoeken we een cafeetje op om nog iets te drinken en wat te eten. Dan is het inmiddels wel weer tijd geworden om op huis aan te gaan. Het einde van een ontspannen dag met een mooi randje, met 1001 dingen die we besproken hebben en waarover we het samen roerend eens zijn of onze meningen juist verschillen. Maar daar zitten we totaal niet mee.
En telkens verbaas ik me weer. Want hoe is het toch mogelijke dat we elkaar via dat immense wereldwijde web hebben gevonden.

collage-amsterdam

Stil

Posted on by

Dit is een ongewoon gezicht. Station Beurs, het drukste station van de Rotterdamse metro, maar nu bijna verlaten. Slechts één vrouw checkt haar mobiel. Och, het was al laat in de avond en niemand wilde nog de stad in. Er waren wel mensen die naar huis wilden en binnen no-time was het dan ook weer druk hier. Maar heel even leek het bijna uitgestorven…
stilte

Teruggevonden

Posted on by
teruggevonden-2 Al eerder schreef ik onder deze kop iets over de gevel van deze winkel op de Oude Binnenweg. Rotterdam heeft niet zo veel ouds te bieden, dus is het niet verwonderlijk dat deze mooie gevel met zorg wordt opgeknapt. Elke tegel wordt geborsteld, schoongemaakt en ook de etalage is al in stijl en oude luister hersteld.
Die melkwinkel van toen moet al heel lang geleden zijn geweest. Ik kan het me in ieder geval niet herinneren en zo rond 1970 werkte ik in de buurt en kwam ik vrijwel dagelijks daar langs.
Wel weet ik dat vroeger op dat stuk onder andere een zaak van “De ooievaar” zat, waar baby- en kinderkleding werd verkocht.

Mijn schoonmoeder heeft er ook vaak over verteld. Zij had er tijdens de oorlog gewerkt. Nu zit er op die rij onder meer een Armaniwinkel, Boekhandel van Gennip, platenzaak Velvet en al sinds lange tijd Slagerij Ooteman en IJssalon Venezia.
Ik heb gezocht naar informatie over die melkwinkel, maar helaas, daar over kon ik helemaal niets vinden. Zelfs het Stadsarchief Rotterdam kon me op internet niet verder helpen. Geen idee welk bedrijf er binnenkort in gevestigd zal zijn.

Bewaren

Lekker?

Posted on by

In Japan zijn tradities heilig. Ambachten uit verre eeuwen worden er nog steeds in ere gehouden. Zoals Amezaiku, de kunst van lollies maken.
Maar de 26 jarige Shinri Tezuka maakt natuurlijk niet zomaar een lollie. Je zult er niet gauw een beetje onbedachtzaam aan likken. Want ze zijn allemaal uniek en met veel vakmanschap gemaakt. Je zet ze neer, bekijkt ze aandachtig, geniet er van en pronkt ermee. Misschien eet je ze wel helemaal niet op, maar stel je tentoon, onder een glazen stolp.
In 2013 opende Shinri zijn winkel “Ameshin, waar zijn kunstwerken verkocht worden voor 1000 tot 2000 yen en hij workshops organiseert voor hen die dit ook zouden willen leren.  Hij gebruikt alleen natuurlijke kleurstoffen, suiker en zetmeel. (Klik op een foto om te vergroten)

Dat is wel heel wat anders dan de lollies, die we hier voor enkele dubbeltjes kopen, toch?

Vies

Posted on by
 leiden-vies Al jaren zien we dit als eerste als we uit het station van Leiden komen. En telkens zeggen we tegen elkaar dat het toch wel een erg viezige boel is.
Maar waarschijnlijk zijn wij de enigen die er zich aan storen. Door de jaren heen is er geen verandering in gekomen. Misschien is de grafitti wat veranderd, de viezigheid is gebleven.
Ik vind dat onbegrijpelijk. Het pand staat leeg, wordt niet onderhouden en is een aanfluiting voor zo’n mooie stad als Leiden.

 

Bewaren

Taal

Posted on by

Vorige week had Bettie een leuk blog over de onzinnige taal die sommige mensen gebruiken. En ja, als je er op let, kom je heel wat wolligs tegen. Ik erger me ook aan al die dikdoenerij, het praten met meel in de mond en in tien lange zinnen omzeilen van wat met een eenvoudig “ja” of “nee” beantwoord kan worden.
Het gebeurt niet alleen in Nederland, maar over de grens weten ze er ook raad mee. In Duitsland weet ik soms al helemaal niet waar men zich mee bezig houdt en wat ik me bij een bepaald bedrijf moet voorstellen. Wirtschaftsprüfungsgesellschaft?  Geen idee, Steuerberatung, nou ja, raad over belasting, okay! Maar wat mag “intelligente Qualität” zijn? Er blijkt wel geld mee te verdienen. Want deze borden hingen niet aan een miezerig pandje, maar vonden we op luxe gebouwen in Bremen.

Oeps…

Posted on by

Vorige week lag er een Duitse brief op de mat. Ik keek er naar en dacht “He bah, weer zo’n loterij. Hoe komen ze toch aan ons adres?” Maar dat was het helemaal niet. Nee, we hadden niets gewonnen, maar wel tijdens onze vakantie een bekeuring wegens te hard rijden opgelopen. Op weg terug naar huis bleek Leo ergens toch nog zo’n 15 kilometer te snel gereden te hebben. Kosten € 20,00, binnen een week te voldoen. En geen mogelijkheid om te ontkennen, want op de begeleidende brief stonden wel drie foto’s: van de auto, een deelopname van de chauffeur (de bijrijder was netjes weggemoffeld) en van het kenteken. Tijd en plaats delict ook pünktlich vermeld. Dus tja, geen ontkomen aan. Het enige wat je doen kunt, nee moet, is keurig het bedrag overmaken, want het IBAN nummer was natuurlijk niet vergeten.
bekeuring