Category Archives: Persoonlijk

over mijzelf, hobbies en zo

Geen woorden maar…!

Posted on by

Als je de titel van dit blog ziet, zou je denken dat ik een voetballiefhebster ben. Maar dat is niet zo. Het interesseert me maar matig, ken de spelregels niet. En dan ook nog ligt de club uit de Kuip me minder na aan het hart dan die van het Kasteel en Jules Deelder.

Maar geen woorden maar daden past niet alleen bij voetballen, het past ook bij het Rotterdamse karakter. Niet voor niks zegt men dat in Rotterdam de overhemden met opgestroopte mouwen worden verkocht 😉

Op de Rotterdamse kalender vond ik volgend verhaal:
In het poep-chique Marina Bay Sand Hotel in Singapore hoorde iemand in onvervalst Rotterdams roepen: “Sjon, hellup jai dat waiffie effe, dan ken ze ook nog mee naar bove!. De dame in kwestie was duur gekleed. Het waiffie was een schoonmaakster, die een grote en zware zak wasgoed in de lift probeerde te tillen. De echtgenoot van mevrouw, Sjon dus, was een ook al duur uitziende meneer. Maar dat belemmerde hem niet om met een zwaai de zak wasgoed in de lift te zetten, zodat ook de schoonmaakster mee kon.

Typisch Rotterdams, geen woorden maar daden.! 😉

Bron: Google afbeeldingen

Brilletje

Posted on by

Bettie vroeg zich af waar mijn rode brilletje gebleven was. Was ik het kwijt geraakt, was het kapot…?

Nee hoor, het lag gewoon boven op mijn werkkamer. Tussen de papiertjes en de andere rommel. Dat brilletje heb ik nodig om te lezen of zo. Maar gebruik ik het niet, dan schuif ik het boven op mijn hoofd. En zo komt het nog wel eens ergens anders terecht, want op een gegeven moment gaat dat brilletje in mijn haar me irriteren en leg ik het opzij.

Och, het is maar gewoon een brilletje van de HEMA. En ze kosten geen kapitalen, dus heb ik her en der zo’n brilletje liggen.
En kies ik ook telkens voor een ander kleurtje.
Een zwarte voor bij de computer, een kleine smalle roestbruine als ik knutsel.
En in mijn gele tasje zit een geel brilletje. Dat rode brilletje lag gewoon niet op z’n normale plek.

En dan heb ik op de slaapkamer ook nog een wat chiquere van de opticien, maar die is om TV te kijken als ik mijn lenzen uit heb. Wat een luxe toch, al die brillen. Maar dan moet ik wel ze altijd netjes op hun plek leggen.

Voorspellen

Posted on by

Dit jaar is een heel vreemd jaar. Met nieuwe regels, een nieuw “normaal”, nieuwe vormen van werken, onderwijs en contact met familie, vrienden en kennissen.

Wie had dat kunnen bevroeden? Ik geloof niet dat er één koffiedikkijker is geweest die dit heeft aan zien komen. We meenden dat de wereld maakbaar was, dat we leven tot in het oneindige zouden kunnen rekken, de dood uit konden bannen of tenminste ver voor ons uit zouden kunnen schuiven. Maar nee, die dromen (of nachtmerries?) worden nu wreed verstoord.

Wie kan in de toekomst kijken? Ik niet, niemand kan het. We kunnen het een klein beetje sturen, maar onverwachte dingen komen altijd om de hoek kijken. John Lennon wist het al: “Life is what happens when you are making other plans”

En afgelopen zondag hoorden we Rick Nieman in WNL op zondag zeggen: “voorspellen is altijd moeilijk, vooral als het de toekomst betreft.”

Kijk, dat bedoel ik!

Boek

Posted on by

Zou je het herlezen van een boek ook recyclen kunnen noemen? In dat geval is dit een heel duurzaam boek, want ik las het al vele malen. Hoe vaak al? Ik zou het niet weten, maar in ongeveer 60 jaar toch zeker al een keer of acht of negen. Misschien zelfs wel meer.

Ik begon er in omdat mijn zus het zo mooi vond en het -toentertijd- drie dikke delen waren. Je begrijpt dat ik toen nog veel te klein was om zulke grotemensen-boeken te lezen. Maar ik had zo’n letterhonger dat ik alle onbegrepen passages toch doorspitte.

Waarom de scheiding van een katholieke veearts zoveel ophef veroorzaakte, geen idee. Wat er in sommige delen verteld en geroddeld werd, ik begreep het niet. Maar van lieverlee en na een aantal keren lezen, snapte ik natuurlijk wel waar het over ging. En wat voelde ik me dan toch volwassen worden… 😉

Nu lees ik het weer en ook dit keer boeit het me. Ik ken langzamerhand wel de pointes van alle gebeurtenissen. Maar toch, het leven van een veearts in het Brabant van de jaren 30 is nog steeds lezenswaard en goed beschreven. De kleinburgerlijkheid van de mensen, de strijd om het bestaan van de boeren en de macht van de katholieke kerk blijft interessant. Misschien juist wel in deze tijd. Hoeveel narigheid ook. je kunt er altijd weer bovenop komen.

Angst

Posted on by

Zo langzamerhand lijkt de angst ons in zijn greep te houden. Angst om ziek te worden, om dood te gaan. Dat is op zichzelf niet zo raar. Niemand wil dood gaan, al is dat onze enige zekerheid in dit leven.

Maar al die maatregelen die onze vrijheid beperken, maken ons tot angstige wezens. We durven niet meer gewoon bij elkaar te zijn. We zijn bang om om huidcontact te maken, dus kijken we weg als iemand in de supermarkt geholpen moeten worden.

We durven onze kinderen niet meer te knuffelen, te zoenen, even op de rug te slaan. Erger, we zien onze kinderen zelfs niet meer, alleen nog maar via een digitale verbinding.

Zo nu en dan hoor of lees ik reacties, waarvan ik het koud krijg. “Pas op, raak dit niet aan. Weet je wel hoeveel handen dat vastgehouden hebben? Is dat apparaat wel ontsmet? Koop jij nog gewoon schepijs?”

Even een blaadje inkijken bij de supermarkt lijkt voor sommigen een zelfmoordactie. Alles wordt afgewassen, ontsmet. Post niet verzonden of geopend, want misschien….. Het begint in mijn ogen hysterische trekjes te vertonen.

Zelf probeer ik, mijn sterrenbeeld indachtig, de gulden middenweg te vinden. Als ik wandel, wil ik niet in de berm kruipen of me gedragen alsof de tegemoetkomende man of vrouw een schurftige hond is. Ik passeer op de grootst mogelijke afstand, maar of dat nou anderhalve meter is…? Ik zeg nog vriendelijk gedag in plaats van afwerend mijn hoofd om te draaien.

Hopelijk komt er een tijd dat we allemaal weer gewoon gaan doen. Of zullen we de angst voor Corona dan inruilen voor een andere angst? Omdat we er zo aan gewend zijn, smetvrees is verworden tot een normale karaktertrek? Ik hoop toch van harte dat het zover niet zal komen.

Muzikale maandag

Posted on by

Dit chanson bestaat uit allerlei fragmenten, die bij een ieder thuis zijn opgenomen. De tekst is aangepast, de muziek is van Georges Brassens. Er staat een Engelse vertaling onder, maar we begrijpen het ook wel zonder de tekst te begrijpen. Tederheid hebben we nodig, de aanraking om je te bemoedigen, te belonen, om zo maar even te laten weten dat er om je gegeven wordt. In de tussentijd moeten we het hebben van dit soort gebaren, opgenomen en met liefde doorgegeven.

Genieten

Posted on by

Ondanks alle narigheid van deze tijden, voel ik me beslist niet ongelukkig. Reizen is heerlijk, maar thuisblijven heeft ook z’n charme. En ik ben van nature optimistisch. Er komen betere tijden, daar ben ik van overtuigd.

In de tussentijd moet je natuurlijk zien te vermaken. Ik heb mijn hobby’s, ik lees eens een boek en speel een spelletje op m’n tablet.

Natuurlijk gaan we zo nu en dan even wandelen. En dan valt op hoe helder de lucht nu is. Van het zuiverste blauw. De net ontluikende takken steken er mooi bij af. En dat is echt genieten.

Gezegdes

Posted on by

Onze taal kent heel veel gezegdes. Maar er zijn ook van die uitspraken die alleen in je eigen kring te pas en te onpas opdoemen. Die alleen maar in jouw huishouden of familie worden gebezigd.

Bron: Google afbeeldingen

Van die opmerkingen die je altijd maakt wanneer er iets gebeurt. Bij ons is dat als Leo of ik mors met het eigeel van ons zachtgekookte eitje. Er druppelt wat dooier over het randje van het eierdopje en de ander zegt: “Daar zou oom Paul heel boos over worden”. Ach, oom Paul is al heel lang dood. Hij was een lieve man, maar knoeien met eten was hem een doorn in het oog.

En als je iets moet doen en er niet het juiste gereedschap voor hebt of te lui bent om het te pakken. Zo gebruik ik soms een mesje in plaats van een schroevendraaier. Wanneer er dan een opmerking wordt gemaakt, citeer ik mijn zus “In geval van nood, schil je aardappelen met een bijl”.

Ik ben benieuwd of jullie ook van die vaste uitdrukkingen hebben. Misschien zijn er wel zoveel, dat ik er nog een blogje aan kan wijden. Dus kom maar op met jullie verhalen….!

Glazen bol

Posted on by

Het nieuws over het virus begint een beetje af te nemen. Of zijn we murw van alle statistieken, cijfers en narigheden? Ik volg het nieuws al langere tijd niet meer op de voet.

Maar nu komen anderen met hun berichten. De betweters, de “ik had het al voorspeld”roepers, de beste stuurlui, die aan wal staan en oh zo goed weten hoe het allemaal geregeld had moeten worden.

Dat er zo’n enorme pandemie aan zat te komen, verbaasde me niks. Op de een of andere manier moet er weer een nieuw en beter evenwicht in de natuur komen. De Spaanse griep maakte meer dan 50.000.000 (vijftig miljoen) slachtoffers. En dat is nog maar een vrij bescheiden schatting. Het kunnen er ook twee keer zoveel zijn geweest. Hoeveel slachtoffers zullen er dan nu vallen? Is het nu nog maar een schijntje en zal er in de toekomst met nog veel grotere getallen gerekend moeten worden? We zijn geneigd te geloven dat de wereld maakbaar is, maar of dat ook zo is…?

Niemand die het weet…! Toch hoor je nu al mensen beweren dat het allemaal van te voren bekeken had moeten worden. Zo lees ik vaker dat er veel meer IC-bedden hadden moeten zijn. Ik vraag me dan altijd af of ze wel enig idee hebben hoe een IC-kamer er uit ziet. Welke apparatuur er aanwezig is en vooral welk prijskaartje er aan zal hangen. Ik schat dat je met 100.000 euro niet erg ver van de waarheid bent, maar ik weet echt niet of dat een redelijk bedrag is. Misschien is het zelfs hoger. Maar dat je met een paar IC-bedden al gauw richting een miljoeneninvestering gaat, lijkt me wel. Laat staan dat je eist om honderden meer bedden….!

Bron: Google afbeeldingen

Geloof me, ik weet heus wel dat de bezuinigingen in de zorg niet altijd helemaal terecht waren. Het had echt beter gekund en ik hoop dan ook dat we in de toekomst meer geld voor de zorg zullen uittrekken. En meer waardering zullen hebben voor de handen aan het bed.

Dat de managers zich wat bescheidener gaan opstellen bij de salarisvaststelling.

Maar laten we asjeblieft ophouden met het allemaal beter te weten. Niemand beschikt over een goed werkende glazen bol en achteraf praten is zo gemakkelijk. Wie alles van te voren weet, komt met een euro de wereld door.