Al van af het begin volg ik bijna dagelijks in de Volkskrant de column van Caspar, die door Nederland loopt en ons vertelt over het wel en wee in de natuur. Niet altijd even vrolijk, soms zelfs om een beetje depressief van te worden. Van alles wat verdwenen is en nooit meer terug zal komen. Over vogels, vissen, vlinders, insecten die we bijna nooit meer te zien krijgen. Over verarmde grond, te intensieve veeteelt en landbouw.
Maar kijk, vorige week was ie zo waar opgetogen (klik). Hij liep in de Krimpenerwaard en vond daar nog een behoorlijk stuk natuur. Geen biljartgroen grasland, maar weiden met kruiden en bloemen, vogels te kust en te keur. En dat allemaal op een steenworp afstand van de plek waar ik zelf woon.
Bron: De Volkskrant/Blendle
Maar ’s avonds bij het Journaal valt regelmatig onze mond open. Want dat kon toch echt niet meer. Die arme nieuwslezer en weerman, strak in het pak, overhemd tot aan het bovenste knoopje dicht en dan nog een stropdas. Welke suffe stylist had hier nou toch de hand in? De presentator hoeft echt niet in bermuda op het scherm te verschijnen, de weerman mag zijn hawaï-shirt ook wel thuis laten. Maar is er nou geen gulden middenweg? Een vlotte lichte broek, net poloshirt…? Zodat ze op de weersomstandigheden zijn voorbereid?
Nu kreeg ik te horen dat er zalf voor was. Tikkeltje eigenwijs wilde ik daar in eerste instantie niet aan beginnen. Maar toen na een paar dagen de blaren opensprongen, belde ik toch maar even op om te vragen hoe en wat. Bij het Kruidvat kon ik cetomacrogol crème kopen en er dik op smeren. Tja, en hoe dan…? Want pleisters kunnen en mochten niet. Het werd dus hannesen met grote gaas kompressen. En het moest zo luchtig mogelijk blijven, liefst zonder BH.
De ons opgedrongen privacy-regels beginnen nu al absurde vormen aan te nemen.
Een paar weken gelden kreeg ik via Facebook een berichtje dat er nu FoodFirst is. Een internetplatform, waaraan onder andere Rudolph van Veen en vele anderen aan meewerken. Ik ben al een hele tijd fan van Rudolph en vind dat hij erg lekkere en gezonde dingen klaar maakt. Dus nam ik een kijkje op de website van 
Het zit er op. Gisteren was de laatste bestraling een feit. Zestien keer gingen we naar het Erasmus MC. Zestien keer lag ik daar en telde de minuten weg. Gek dat zoiets zo’n impact hebben kan. Want je voelt het niet, ziet het niet, ruikt het niet en toch… Als in een griezelig soort spookwereldje gaan die stralen je te lijf en maken je beter en tegelijkertijd ook weer niet. Want mijn vel is inmiddels rood en geïrriteerd, ik ben sneller moe dan vroeger. Maar kom op, dat gaat straks allemaal weer over. Ik mag zeker niet klagen, want ik voel me beter dan dat ik had durven hopen.
Laatst las ik dat we op één dag zo’n 200 eetmomenten kennen. Het leek me nogal veel. Maar toen ik er over nadacht bleek er toch wel waarheid in te zitten. Niet dat we 200 keer per dag iets eten, maar denken aan eten, of aandacht geven aan iets om te eten, ja dat zou best kunnen. Denk aan de vele TV-reclames, de plekken waar je iets te eten kunt kopen, de bladen waarin van bijna elke pagina etenswaren je toelachen. En er komt telkens weer iets nieuws op de markt. Niet dat we daar op zitten te wachten, maar daar wordt niet naar gevraagd. Eten zullen we…
Normaal gesproken heb ik niet zo’n moeite met trappen lopen, maar nu ik wat meer vermoeid ben door de bestralingen maak ik graag gebruik van de roltrappen in het Metrostation Dijkzigt. Tenminste als het mogelijk is, want die trappen zijn voor twee-richtingsverkeer. Ze gaan naar boven én naar beneden. Dus wanneer er iemand naar beneden gaat, moet je wachten totdat de trap gestopt is en weer naar boven kan. Maar ja, er lopen daar zoveel mensen heen en weer. Niet gek hoor, want het station bedient niet alleen het Erasmus MC maar ook het Erasmiaans Gymnasium en de Hogeschool Rotterdam.
