Sneeuw

De oude vrouw staart naar de tuin, die bedekt is met een dunne witte laag. Sneeuw, zij vindt het wel leuk. Maar op de radio en tv is het gezeur niet van de lucht. Op voorhand worden weerswaarschuwingen gegeven, het advies om thuis te werken, niet de straat op te gaan. Om het kwartier verschijnt een jonge man in beeld, die de stand van de files meedeelt, zeer bezorgd kijkt en en passant om foto’s vraagt van deze barre weersomstandigheden.  

Ze schenkt nog een kopje koffie in en denkt terug aan vroeger. Toen was alles beslist niet beter, maar deden de mensen toen ook al zo overdreven over een paar vlokjes sneeuw? Plotseling moet ze denken aan die winter van 1963, die verschrikkelijke Elfstedentocht met Reinier Paping. Zij zat toen nog op de middelbare school. Er was geen sprake van dat je het slechte weer als excuus kon gebruiken. Je had eenvoudig maar op tijd te komen en… iedereen was er ook. Leerlingen zowel als leraren. Een dag na die Elfstedentocht trouwde haar nichtje. Er was wat zenuwachtig gedoe omdat er nog snel een bontstola moest worden geregeld, maar verder niets. De taxi’s waren op tijd, de ambtenaar van de burgerlijke stand was paraat en het feestje ’s avonds ging gewoon en tot in de late uurtjes door.
Tegenwoordig is heel Nederland in paniek bij een beetje sneeuw. Toch zijn de moderne auto’s van alle technische snufjes voorzien, zoals ABS, rembekrachtiging, winterbanden, airco en verwarming. Is er rijbaansignalering en wordt er regelmatig gestrooid. Maar de FNV adviseert om thuis te blijven.  En op het moment dat er meer mensen van het openbaar vervoer gebruik willen maken, haalt de NS “als service” een aantal treinen uit de dienstregeling.
Maar wie zijn dan straks al die hordes die naar de wintersport gaan? Bij voorkeur op vrijdagavond, zodat er geen dag “sneeuwpret” verloren gaat. Is dat dan anders, kunnen ze dan wel ineens de barre omstandigheden trotseren?
Ach, ze gaat maar eens een boterhammetje klaarmaken. Misschien is ze wel te oud om het allemaal nog te kunnen begrijpen.

Spelen op straat

Op straat spelen, dat kon nog in mijn jeugd. (Bijna) geen auto’s, nauwelijks verkeer in onze straat. Er was ruimte genoeg.
We balden tegen de muur, sprongen bokje, rolschaatsten of deden “koppetje duikelen” om een hek.
Nu hebben de kinderen nauwelijks nog ruimte, moeten ze opletten voor de kostbare auto’s, raast het verkeer met grote snelheid langs.
Ik heb hier al eens een kind gezien, zittend op de stoeprand met een IPad. Eigenlijk triest, want het zou moeten rennen, spelen, bewegen.
Ouders zijn ook vaker bang, terecht of niet, om hun kind uit het oog te verliezen.
Deze muurschildering in Amsterdam, vlakbij een tamelijk grote speelplaats, brengt misschien weer oude tijden terug. Want er is toch niets leukers dan lekker buiten te spelen?
 

 

Reiger

In onze wijktuin zitten heel wat reigers, die de omgeving afstruinen op zoek naar een lekker hapje.
Nu worden er daar nieuwe bruggen gebouwd en dus zijn ze een beetje uit hun doen. Daarom strijkt er zo nu en dan een in onze tuin neer en staat dan reikhalzend bij de vijver. Meestal zijn ze te schuw om een foto te maken, maar  vorige week was dit exemplaar bijna tam en liet zich gewillig fotograferen.

Aan de ene kant vind ik het prachtig, zo’n groot beest in de tuin. Maar na die ene keer een poepende reiger boven mijn auto te hebben gehad, weet ik niet of ik zijn bezoek nou zo erg moet waarderen. Zo’n grote reigerflats  is niet echt prettig om in je tuin te hebben. En de kikkers en salamanders in de vijver zullen hem ook wel liever zien opvliegen.

 

 

Souvenirs

Deze week weer, na een lange pauze, een challenge bij Stuureenfoto. Dit maal gaat het over souvenirs. De kleine dingen die je meeneemt van vakantie, om de herinnering en de sfeer vast te houden. Zoals deze gouache, die we op onze allereerste reis naar China kochten. Ik kijk er dagelijks naar, want hij hangt tegenover de eettafel. Ik weet ook nog precies waar we hem kochten, herinner me de onderhandelingen met de verkoper, zelfs de geur van dat winkeltje komt zo nu en dan nog naar boven.
Op de kast eronder staan wat souvenirs die onze kinderen meebrachten, een houten tuk-tuk, een autootje uit Ecuador, een riskja uit Madagaskar en een door een straatjongetje gemaakte tankauto met MOBIL-SHEELuit Ethiopië.  Sommigen vinden het een “schiettent”, maar voor ons zijn het dierbare en waardevolle dingen. 
 

 

Koffer

Dit jaar waren wij nogal  eens op reis.
Geen lange trips, maar korte stedenreisjes. Dat is heel leuk om te doen en zo waren we in Oostende, Berlijn en Rome en ging ik ook nog met een vriendin naar Wenen. Niks te klagen dus…

Voor volgend jaar staat er ook al weer een reisje gepland, weer naar Berlijn. Ditmaal is dat het cadeau voor Leo’s 70e verjaardag. Hij is helemaal weg van Berlijn, vandaar.
Dat plannetje zat al in mijn hoofd toen we er afgelopen augustus waren en we deze foto maakten.

Wij hebben dus inderdaad nog een “koffer in Berlijn”.

 

 

Beelden

Vorige week liet ik een beeldengroep zien uit Berlijn. Het beeld van dit wachtende jongetje  staat in Wenen, op het Westbahnhof en het is van dezelfde beeldhouwer, Frank Meisler.
Eigenlijk vormen de beelden in Londen, Hoek van Holland, Berlijn, Wenen en Dantzig een (soort) stripverhaal. Het verhaal van kinderen die door wanhopige ouders werden afgegeven, in de hoop dat ze in Engeland of elders een normaal bestaan konden opbouwen. De ouders voorvoelden misschien dat ze niet meer terug zouden keren, wilden hun kinderen tegen de onzekerheid en de mogelijke verschrikkingen behoeden.  Wat een moed om je kind af te staan, wat een verdriet, wat een pijn…… Wat een onmogelijke keuze……
 

Onveranderd

Hoewel er veel, heel veel verandert in Rotterdam, blijven sommige dingen gewoon, net als toen.

Zoals dit winkeltje op de Oude Binnenweg. Zo’n winkel die kan dienen als decor van een TV-serie. Met mannen in stofjassen, grote ladenkasten met daarin ontelbare spijkertjes, schroefjes, haakjes en haken, oogjes en ogen.
Maar als je wat nodig hebt, dan weet de bediende uit al die laatjes juist dát te vinden.
Zo’n winkel waar ik graag in rondsnuffel, al heb ik eigenlijk niks nodig. Waar ik tijden voor de etalage kan staan, omdat er zoveel te zien is: wieltjes, hamers, beitels, hoekijzers, sloten, sleutels, te veel op op te noemen.
Leuk toch?

 

 

Beelden

Deze zomer kwamen we in Berlijn toevallig deze beeldengroep van Frank Meisler terecht. Het staat bij het station Friedrichstrasse en maakte grote indruk op mij.
De groep verbeeldt een aantal joodse kinderen van de “Kindertransporte”. Sommige kinderen werden naar Engeland en geadopteerd; anderen werden naar de vernietigingskampen gebracht en keerden waarschijnlijk nooit meer terug.
De beeldengroep staat niet op zich zelf, er staat van dezelfde beeldhouwer een groep in Londen, bij het Liverpool Street Station en in Dantzig, voor het hoofdstation. Maar ook in Wenen en Hoek van Holland staan beeldengroepen.

 

 

Kort na ons bezoek aan Berlijn, was ik in Wenen en ik wilde beslist ook het monument in het Westbahnhof zien.
En natuurlijk ga ik een keer naar Hoek van Holland om daar een foto te maken. Toen ik in 2008 in Dantzig was, stond de beeldengroep daar nog niet. Binnenkort zal ik daarover bloggen.

Oud, nieuw, nieuwer

   

Zolang als ik weet, wordt er in Rotterdam gebouwd, gesloopt en opnieuw gebouwd.
In 1980 verrees naast de Laurenskerk een groot gebouw, het nieuwe KPN-gebouw. Heette dat toen zo? Dat weet ik eigenlijk niet, er zijn al zoveel namen aan dat bedrijf gegeven.
Het heeft er geen lang leven gehad, want het is inmiddels al weer lang en breed gesloopt en nu staat er een enorm flatgebouw. Zo snel gaat dat dus in deze stad….