Ze is en blijft één van mijn favoriete Nederlandse schrijfsters en ik vind een speciale dag om haar te eren dan ook heel normaal. En hoe ik dat dan doe? Met een liedje over een klein lelijk eendje. Het plaatje werd in 1960 als reclame uitgegeven door Citroën. Tekst -natuurlijk- van Annie M.G. Schmidt en de muziek van Paul Chr. van Westering.
klik op de foto om het liedje te horen
Laatst was ik met wat administratie bezig, toen ik ook meteen maar eens naging hoeveel ik vorig jaar nou aan ziektekosten had betaald. Zoals elke Nederlander betaal ik natuurlijk maandelijks mijn premie. Eerlijk gezegd, dat is geen kattenpis, maar een flink bedrag. En ook het eigen risico gaat vrijwel elk jaar voor een deel op. Er zijn altijd wel medicijnen die betaald moeten worden, steunzolen die niet vergoed worden of wat dan ook.
Vorig jaar was ik voor het eind van januari natuurlijk al door dat eigen risico heen. Ga maar na, twee weken ziekenhuis, twee keer ambulancevervoer, operatie, revalidatie. De rekeningen daarvoor tikten lekker aan. Maar uiteindelijk kwam ik tot de slotsom dat ik “slechts” het eigen risico had moeten betalen. Alle kosten, bij elkaar gelijk aan een luxe auto, werden gedekt door de verzekering.
Nou zijn er mensen, die dan zeggen dat je het inmiddels zelf betaald hebt, met al die hoge premie. Ja, dat klopt, maar dan had ik al 14 jaar die premie opzij moeten leggen. En dan nog was ik er niet mee uitgekomen, want in 2008 is er ook een behoorlijk bedrag voor mijn ziektekosten uitgegeven.
Het is natuurlijk een zinloze berekening, maar al die klagers mogen zich best eens realiseren, dat het in Nederland helemaal niet zo slecht geregeld is. Dat het soms misschien wel beter kán, maar dat het in andere landen beslist vaak veel slechter is.
In Rotterdam, de geboortestad van Erasmus, een van de grootste Humanisten, kom je hem natuurlijk vaak tegen. Niet alleen draagt de Universiteit in Rotterdam zijn naam, we rijden of lopen over de Erasmusbrug, zijn standbeeld staat bij de Laurenskerk en her en der vind je spreuken van hem. Zijn gedachtegoed is nog steeds actueel: vrijheid en vrede. Helaas moet aan beide begrippen nog dagelijks gesleuteld worden in de wereld.
Och, och, wat hypocriet. Moord en brand roepen als jouw super dure merktas wordt nagemaakt, in minder mooi leer of zelf in nepleer. Maar dan wel zelf een tas bedenken die vrijwel één op één is nagemaakt van die plastic tas van een bekend Zweeds woonwarenhuis.
Want wat er ook beweerd wordt, die tas van Balenciaga is een getrouwe kopie van de goedkope IKEA-tas. Luxer is ie wel, van fraai kobaltblauw leer (zelfs de kleur is gekopieerd), zelfde model, ook zulke hengsels. Oké, er zit een rits in, die zit niet in de IKEA-tas. Maar als je toch bij IKEA koopt, dan kun je, met een beetje handigheid, die rits er zelf wel in zetten.
Ga ik zo’n Balenciaga-tas kopen? Denk het niet, veel te duur, ruim 2000 euro. Trouwens, ergens in de berging ligt nog zo’n IKEA-geval. Dus die kan ik wel pakken als ik modieus wil wezen. Maar ik hou niet van grote tassen.
Als we niet in mijn oude buurt gewandeld hadden, had ik van dit boek waarschijnlijk niet geweten. Maar het affiche op het raam van een huis aan de Mathenesserweg trok mijn aandacht. De bieb had het gelukkig en dus lees ik nu het ongelofelijke verhaal van een gezin -vader, moeder en twee dochters- die de oorlog overleefde door onder te duiken bij een katholiek gezin.
Carry Ulreich begint haar dagboek als ze nog maar 14 jaar is. Wat ze opschrijft is dan nog niet zo heel interessant. Vrienden, vriendinnetjes, school spelen de hoofdrol. De oorlog is rottig, maar ja, als 14-jarige beleef je dat toch anders en ligt je belangstelling niet zo bij politiek. Maar gaandeweg zie je haar groeien, volwassen worden. Lees je over hoe de sfeer en de leefomstandigheden in Rotterdam in die jaren zijn. Hoe er steeds meer beperkingen komen voor Joden. En dat ze uiteindelijk gaan “duiken”. Ze beschrijft het dagelijks leven, met toch nog wel leuke momenten, feestjes, dansen. Maar ook de ergernissen, de angsten. De soms ongelofelijke mazzel, het zich verstoppen, honger, zoeken naar voedsel, saamhorigheid. Haar dromen over vrede, misschien volgende week, volgende maand, jaar… wanneer…? Dan ja, dan is er eindelijk een einde aan die oorlog. Haar dagboeken stopt ze in haar rugzak en daar blijven ze. Totdat al dik in de 21e eeuw ze het dagboek terugvindt en het dan toch wordt uitgegeven.
Lezenswaardig, met soms rake bespiegelingen, en een volwassen kijk op een idiote wereld.
Wie is die vrouw, op hoge hakken, die de bal wegschopt? Het is Jayne Mansfield, filmster uit de jaren vijftig. Ze bracht een bezoek aan Rotterdam en trapte in 1957 af voor een wedstrijd van Sparta tegen DOS.
Ik groeide op naast het Sparta-stadion (het Kasteel) en zag dus regelmatig de hordes mannen en een enkele vrouw op zondagmiddag naar het voetballen gaan. Wij zaten dan aan tafel, meestal met een kopje soep. Mijn zwager ging vaak kijken en bij deze wedstrijd was hij ook. Want na afloop kwam hij vertellen. Over die mooie vrouw, die zo soepeltjes de aftrap verrichtte. De foto van Kees Molkenboer hangt nu supergroot aan de muur van een school in de Nicolaas Beetsstraat, vlakbij het Kasteel.
Het is al lang niet meer de straat die zoals ik de kende. De huizen zijn gerenoveerd, de school is nieuw gebouwd. Maar Jayne Mansfield trekt nog steeds alle ogen naar zich toe 😉
Midden in de nacht werd ik wakker voor een sanitaire uitstap. Ik vind dat heel vervelend, maar goed, er is niks aan te doen. Maar ik ben dan altijd meteen klaarwakker. Dus las ik een paar hoofdstukken en besloot toen toch nog maar wat te slapen.
Bijna was ik onder zeil, toen ik in de verte een zacht gefluit hoorde. Het werd sterker en sterker en was echt heel mooi. Ik weet niet zeker welke vogel het was, maar het zou zo maar kunnen dat het een nachtegaal was. Heerlijk toch om daar weer mee in te slapen…
Bron: Google afbeeldingen
Het overkomt me steeds vaker. Dan sta ik in een winkel en denk “Oh nee, wat moet ik kiezen? Is merk A het nou, of zou het beter zijn merk B te nemen. Of dat nieuwe, nee die daar achter…” Gisteren overkwam het me bij de roomboter. Vroeger lagen er stapels van één soort in het schap, nu kun je kiezen uit wel 12 verschillende soorten. Gewoon, bio, uit Nederland, Ierland, Bretagne, gezouten of juist ongezouten. En dan raak je snel het overzicht kwijt. En kwam ik met gezouten in plaats van ongezouten bioboter thuis. Dus terug naar de winkel. Gelukkig bleek het niet moeilijk om te ruilen, de dame van de servicebalie ging zelfs een nieuw pakje voor me halen.
Maar ja, volgende keer heb ik weer stress bij iets anders. Want ik zag al dat er nu wel 15 verschillende soorten mayonaise zijn, ik weet niet hoeveel soorten beschuit, havermout, jam, stroop of sap.
Vind je het gek dat ik soms terug verlang naar die goeie ouwe winkel op de hoek. Waar de kruideniersvrouw met helder wit schort je helpt en pakt van overzichtelijke schappen.
Met de geur van oude kaas en boterhamworst en het geluid van zo’n grote rode snijmachine “schliff, schliff”. En zo nu en dan een praatje over het weer….
Het is maar één uur, dat tijdsverschil in het laatste weekend van maart. En toch heb ik er altijd een beetje last van. Dat is gek, want bij verre reizen is het tijdsverschil aanzienlijk groter en voel ik het minder. Nou ja, een mens steekt raar in elkaar. En ik geloof dat er wel meer mensen last van hebben. Als de wintertijd in gaat, geniet ik weer van een uurtje extra. En ook dan is dat uur niet te vergelijken met een uurtje uitslapen.
Maar vandaag, de eerste dag van de zomertijd dus, is voor mij een echte lummeldag.
Niks gepland, niks speciaals te doen. Zelfs mijn blog moest even wachten 😉
Beetje van dit, beetje van dat en vanmiddag even lekker in de zon zitten.
Gewoon een dag om te luieren!
Ben benieuwd wat er vanavond allemaal uit komt. Wie krijgt het voor het zeggen, wie moet er zijn mond voorlopig houden? Ik heb geen idee… Ik weet zelfs nog niet eens op wie ik ga stemmen. Op een vrouw, dat is zeker. Maar wie van de velen die op die enorme lap papier staan, dat weet ik nog niet. Weten jullie het al wel?
