Monthly Archives: december 2021

Afval

Posted on by

Ook dit jaar deden de bezorgdiensten goede zaken. Want al zitten we in een lockdown en zijn veel winkels gesloten, er is altijd wel iets dat men wil hebben.

En dan is de keus -en de verleiding- op internet reuzen groot. Al dat spul moet natuurlijk verpakt worden in handzame dozen, die ook nog eens netjes te stapelen zijn.

En dan heb je al snel een heleboel afval. In dit geval stonden de lege dozen voor een winkel, dus zal niet alles van één persoon geweest zijn. Maar een flinke berg was het toch.

Wel weer keurig verzameld en opgestapeld. Maar het is wel tekenend voor de tijd.

We hebben allemaal steeds meer afval en wat ze ook zeggen of doen… echt duurzaam lijkt het me niet.

Recept

Posted on by

Al meer dan 15 jaar maakt Leo deze zuurkoolschotel. Het is een bewerkelijk recept, maar zo lekker dat hij het er voor over heeft om een tijdje in de keuken te staan. Hij maakt dan een flinke hoeveelheid, zodat we ook een portie in de diepvries kunnen zetten. Misschien een idee voor andere keukenprinsen? 😉

Zuurkoolschotel met gehakt en appel

4 personen (Voorbereidingstijd 40 minuten; Bereidingstijd 50 minuten)

Ingrediënten:
1 kilo aardappelen
500 gr halfomhalf gehakt
500 gr (wijn)zuurkool

Ca. 5-6 Elstar appelen
50 gr spek
1 ui (gesnipperd
1 teen knoflook, fijngesneden
1 theelepel karwijzaad (kummel)
melk
peper, zout, cayennepeper
1 ei (optioneel)

Bereiding:
Schil de appelen, boor het klokhuis eruit en snij ze in stevige plakken. Bak de plakken in wat boter en haal ze als ze goudbruin zijn uit de pan.
Fruit daarna de ui met het spek in de pan en voeg als de ui mooi glazig is eerst het karwijzaad en daarna het gehakt en de knoflook toe.
Op smaak brengen met weinig zout, flink peper en (evt.) cayennepeper.
Vet een ovenschaal in.

Kook de aardappelen, giet af en laat even droogstomen. Stamp ze tot puree met wat melk en breng op smaak met peper, zout en wat nootmuskaat.
Leg op de bodem de helft van de appelplakken, leg daarover heen de zuurkool, het gehakt en de rest van de appelplakken. Dek af met de puree. (Tot hier kan alles van te voren worden klaargemaakt)
Verwarm de oven voor op 200 graden.
Strooi wat paneermeel over de puree en leg hier en daar wat vlokjes boter en zet de schotel ca. 40 tot 50 minuten in de oven tot er een goudbruin korstje op zit.

EET SMAKELIJK!

Niks veranderd

Posted on by

Wie denkt dat de Sociale media, zoals Facebook en Instagram, van deze tijd zijn vergist zich. Want mensen hebben altijd al gezocht en gevonden hoe ze met anderen in contact kunnen komen.

Nu gaat het snel, is er een flinke portie techniek nodig om het allemaal te bewerkstelligen. Maar ook vroeger zocht -en vond- men wegen om contact te zoeken met volkomen onbekenden.

Kijk maar eens op Instagram bij “Liefdevantoen” en je zult versteld staan van de vele advertenties met de meest uiteenlopende verzoeken om contact op te nemen. Van heren die hernieuwd kennis willen maken met die aardige juffrouw tot echtgenoten die in de bres springen voor hun beledigde echtgenote. Vriendschapsverzoeken, min of meer bedekte huwelijksaanzoeken of wanhopige pogingen om dat leuke meisje terug te zien.

Want hoe ging het verder, als na vele weken het geduld beloond was en de ontmoetingen tot stand waren gekomen. Genoeg inspiratie. Een beetje talent schrijft er zo dikke boeken over. 😉

Souvenirs

Posted on by

Sommige dingen hebben geen woorden nodig. Zoals dit, want die twee verlichte poppetjes vertellen op zichzelf een heel verhaal.

Het zijn Ampelmannetjes, figuurtjes die op de verkeerslichten staan. Niet in Nederland, maar in Berlijn. Eerst in Oost-Berlijn, maar nu zijn ze een symbool voor de stad. En inmiddels is een hele handel in allerlei artikelen (klik) ontstaan.

Ik weet bijna zeker dat de bewoners van dit huis in Berlijn waren en deze lichtjes als souvenir hebben meegenomen.

En toen ik ze zag, daar in die onbekende straat, fladderden mijn gedachten weer naar onze bezoeken aan Berlijn. De sfeer, de indrukken, de verhalen over de Muur.

En toch maar gewoon twee lichtjes, het begin van veel dierbare herinneringen.

Comfortzone

Posted on by

De zin voor kerst kwam erg laat op gang dit jaar. En altijd weer die kaarten…. We besloten om nou maar eens te stoppen met kerstkaarten te versturen.

Maar ja, dan valt de eerste kaart op de mat en voel je je toch wel een beetje knieperig. En er is al zoveel verloren gegaan dit jaar. Dus, kom op! Toch maar wat kaarten sturen.

Geen tijd om uitgebreid aan het werk te gaan, dus bedacht ik iets simpels. Geen stempels, eenvoudig en niet al te veel kleur, maar een soort van “quilten” met papier. En dan gestileerde kerstbomen daarvan knippen.

Het lag behoorlijk ver van mijn gewone knutselwerk af. Maar al doende begon ik er toch wel zin in te krijgen.

Leo zocht de adressen uit en zo konden vorige week de kaarten dan toch nog weg. Voorzien van een mooie wens en hier en daar en nog wat persoonlijker woord.

Sprookjes

Posted on by

Ach waar is de tijd gebleven dat je aan kinderen sprookjes kon vertellen? Dat ze opgekruld naast je zaten te rillen over de enge boze heks, duimelottend de lieve fee bewonderden of die gevaarlijke reus te lijf wilden gaan.

De kinderen van nu lezen niet, maar hebben hun eigen tablet. Veel verstand van kinderboek heb ik trouwens niet. Geen kleinkinderen, dus ook geen voorlees-uurtjes voor mij.

Maar ik moest wel even lachen toen ik dit stripje van “Zusje” zag. Papa heeft zich voorbereid en alvast een lief verhaaltje in elkaar gedraaid. Over Lapland, waar de Kerstman vandaan komt, over de kerstbomen die ergens op een berg groeien.

En over de kerstengeltjes die de lichtjes ’s nachts komen ophangen. Maar daar trapt Zusje niet in. Die heeft al lang gezien dat die lampjes, net als al het andere spul tegenwoordig, uit China komt.

Wijsneus, die Zusje… 😉

Smoesjes

Posted on by

Er is een tijd geweest dat bij de grote blauwe supermarkt gevraagd werd of je de bon wilde. Ik vond het altijd een vreemde vraag. Je wilt toch op zijn minst kunnen aantonen wat je allemaal gekocht hebt. En soms eens kunnen kijken hoeveel het een en ander nou kostte.

Maar in het kader van het milieu bleek die kassabon te zorgen voor te veel papierverbruik. Dus lieten tientallen mensen de bon niet meer uitprinten. Tja, het zou misschien enigszins zoden aan de dijk kunnen zetten…? Ik vond het nogal vergezocht.

Maar… na een kleine verbouwing van de Appie in mijn wijk, krijg ik de bon nu ongevraagd en bijna in mijn handen gepropt. Waarom? Omdat je bij de uitgang nu een hekje hebt en je daar je bon moet laten scannen. De winkel werkt nu met scanners en automatische kassa’s, vandaar.

Weg milieu besparingen, weg smoesjes. Iedereen weer aan de bon, of je wil of niet.

Besparen doet Appie natuurlijk op een andere manier. Er zijn nu minder kassa’s en dus ook minder caissières nodig. En die besparing op personeelskosten, dat zet pas zoden aan de dijk! 😉 😉