Herenhuis. Bij zo’n woord denk ik aan statige huizen, langs een gracht of singel. Met een grote klopper op de deur, blinkend gepoetst. En als je belt, wordt de deur opengedaan door een jong dienstmeisje, met een keurig zwart jurkje en een wit schortje. Ja, ja, beetje ouderwets, beetje upstairs-downstairs.
Maar dit bord zag ik dan wel in een deftige wijk, een mooie laan en het huis kon er ook mee door. Maar herenhuis zal dan toch wel iets anders betekend hebben. Ik schat het op een flinke studentenwoning. Alle bewoners lid van het “corps”, beetje bekakt, biertje in de hand, sigaretje of sigaartje in de mond…. Maar nog niet genoeg bemiddeld voor een eigen auto. Ze gaan voorlopig nog gewoon met de fiets. En zo heurt het ook, niet toch…. ?
Tag Archives: Rotterdam
Kleuren
Het mooie weer verleidde ons om weer een keer naar Trompenburg te gaan. Eerst een stuk door statig Kralingen, langs oude villa’s en dan lekker wandelen door een mooi park. Niks mis mee, toch? Trompenburg is altijd wel de moeite waard, maar in het voorjaar spatten de kleuren er werkelijk van af. Moeder Natuur laat haar creativiteit de vrije loop en dus zie je van wit naar roze, naar geel, effen, gevlekt, groot en opvallend of klein en lief. Nu zijn het vooral de rododendrons die de show stelen, maar er is nog veel meer te zien. Kijk maar mee:
Deel dit op:
Verhuizen
bron
Het wordt vandaag een monsteroperatie in het Erasmus Medisch Centrum. Want er moeten 540 patiënten verhuisd worden. Van het oude Dijkzigt-gebouw naar het nieuwe ziekenhuis en vanuit Rotterdam-Zuid de laatste patiënten uit de Daniël den Hoed-kliniek.
In ruim negen jaar is er een enorm ziekenhuis gebouwd, als een puzzel tussen al bestaande gebouwen. Wat eens een nogal groen gedeelte van de stad was, is inmiddels druk bebouwd en bevolkt.
Een tijd lang kwamen we er regelmatig en niet alleen voor ziekenbezoek, maar ook omdat er tegenover de school van onze kinderen stond. Maar afgelopen maandag had ik echt moeite om alles te herkennen, zoveel is er veranderd.
Binnenkort zal ik er dus minimaal 16 keer heen gaan voor de bestralingen en later voor controles. Zal ik, net als heel veel anderen, mijn weg moeten vinden in die kolos. Het zal wel wennen.
Bovenaan het “oude” Dijkzigt en hieronder een vogelvlucht-blik op het huidige ziekenhuis-complex.
Bron : Google
Deel dit op:
Brandgrens
Rotterdam, dat zo zwaar gehavend werd door het bombardement van 14 mei 1940, heeft eigenlijk maar weinig tastbare herinneringen aan die vreselijke dag bewaard. Maar een paar kleine dingen herinneren nog aan wat er toen was. Her en der in de stad liggen lampen tussen de tegels, die de brandgrens markeren. Maar die vallen eigenlijk nauwelijks op.
Toch ontdekte ik laatst een bijzonder monument(je). Geen groots beeldhouwwerk, geen obelisk met inscripties… Nee, een vrij kleine steen, met daarin geëtst de brandgrens en een spreuk van Erasmus “Zoet is de oorlog, totdat je hem proeft.”
Ik vind dat wel passen bij de stad. Niet lullen, maar poetsen. Vooruit, we blijven niet steken in de geschiedenis, maar starten met nieuwe plannen. Zo ontstond van lieverlee de stad zoals wij en vele buitenlanders die nu kennen.
Maar zo nu en dan, heel kort, staan we stil bij die beslissende dag. De dag dat Rotterdam haar hart verloor, ten dode leek opgeschreven. Maar als een fenix is herrezen uit haar as.
Wie binnenkort een rondvaart met de Spido gaat maken, moet ook eens even een stukje de Westerkade over lopen en stilstaan bij deze gedenksteen.
Deel dit op:
Muzikaal begin van de week
Net als vorig jaar begin ik elke week weer met muziek. Het kan van alles wat zijn, in elke taal, soms ontroerend, soms carnavalesk.
Vandaag begint de week met een lied over Rotterdam, van Leo Ferré:
Deel dit op:
Daniël den Hoed
De Daniël den Hoed-kliniek, een begrip in Rotterdam en omstreken. Als je daar heen ging, dan wist je het wel. Je kon rekenen op meelijwekkende blikken, wat benepen geknik. Er liggen voor heel veel mensen hele nare en wrange herinneringen. Ook voor mij. Ik ging er met mijn moeder heen, kwam er toen ook mijn schoonvader tegen. Zelf bracht ik er meer dan dertig keer een bezoek voor bestraling. En toch… na al die jaren zijn het geen spookbeelden die opdoemen als ik er aan denk. Wel herinner ik me de vriendelijkheid, de hulp en begrip van doktoren en verpleegkundigen. De ruimte die je kreeg om je angsten en problemen te bepraten.
Nu gaat de kliniek op 18 mei 2018 definitief dicht. Nog deze week was ik er, waarschijnlijk voor het laatst. Want de behandeling die ik nu weer ga krijgen zal waarschijnlijk later en dus ergens anders gebeuren.
Ook de naam “Daniël den Hoed-kliniek” gaat verdwijnen, want is die inmiddels opgegaan in het Erasmus MC. Dat is bekender in Nederland en het buitenland en genereert dus meer geld. Toch vind ik dat jammer. Want Daniel den Hoed, de pionier in de radiotherapie en Rotterdammer van de eeuw, mag niet vergeten worden. We zijn hem veel dank verschuldigd. Er mag dus wel een plek komen waar hem eer wordt betuigd.
Deel dit op:
Feest
Wat was het een feest, die 5e mei 1945 in Rotterdam. Zelf geboren ná de oorlog ken ik alleen de verhalen van mijn ouders en mijn zus. Ze was toen een tiener en hunkerde naar wat vrolijkheid na alle sombere jaren van de oorlog. Ze danste op straat, met haar schoolvriendinnen. Kreeg chocola en sigaretten, superdeluxe! Misschien bracht ze het hoofd van een Canadees wel op hol, met haar blonde haren. Maar kreeg later toch verkering met een degelijke Hollandse jongen.
Foto’s uit die tijd heb ik helaas niet, dus moeten we het hier doen met een van internet geplukt plaatje, genomen op de Coolsingel, valk voor het stadhuis.
Bron: http://www.brandgrens.nl/bevrijding
Deel dit op:
Openbaar vervoer
Op 9 februari 1968 reed de eerste Metro in Rotterdam én in Nederland. Wat een gebeurtenis! Daar hadden de Rotterdammers eens effe hun mouwen voor opgestroopt. De rit was niet al te lang, maar 5,9 kilometer lang. Geen vergelijk met Londen of Paris, maar wel uniek in Nederland.
Het eerste Metrostel staat tegenwoordig tentoongesteld in het Trammuseum in Rotterdam. Het is helemaal gerestaureerd. Een flinke klus, want Rotterdammers mogen dan trots zijn op hun Metro, erg zuinig springen ze er niet mee om. Na verloop van tijd is dat duidelijk te zien aan bekraste ramen, kapotte stoelen en vieze vloeren en wanden. Tja……, wat zou je daar nou nog over kunnen zeggen?
Inmiddels is het Metronet behoorlijk uitgebreid en maken dagelijks vele tienduizenden er gebruik van.
Sommige lijnen gebruiken we zeker wekelijks, op andere lijnen zie je ons zelden of nooit.
Maar die Metro, die zouden we echt niet meer willen missen.
Deel dit op:
Nostalgie
In Rotterdam is het openbaar vervoer goed geregeld en wij maken er dan ook dankbaar gebruik van. Vroeger ging ik met de tram naar school, later met tram en bus naar mijn werk. Soms was het stampvol en mopperde ik, duurde het me te lang om te wachten in de regen of kou. Ook Leo bewaart goede herinneringen aan de tram. Hij wilde vroeger trambestuurder worden en spijbelde regelmatig om dan een ritje met de tram te maken.
Sinds een aantal jaren hebben wij gratis vervoer van de RET, gunstige bijkomstigheid van ouder worden. En ik ga dan ook niet op stap zonder OV-chipkaart in mijn tas.
Zaterdag brachten Leo en ik een bezoek aan het Trammuseum in Rotterdam. Pure nostalgie, want daar worden rijtuigen uit vroeger tijd bewaard, worden filmpjes vertoond en konden we mee rijden met zo’n oude en bekende tram.
Zelfs het allereerste elektrische rijtuig staat er, mooi gerestaureerd door talrijke vrijwilligers. Eén van hen vertelde dat het rijtuig zelfs nu nog zou kunnen rijden. Ik stapte er in, alleen al om even te kunnen denken dat mijn ouders hier ook mee gereden moeten hebben. En dat rijtuig was dan wel elektrisch, dus voorzien van een beugel en verlichting, maar een koplamp kon er niet meer af. Dat was gewoon een olielamp.
Deel dit op:
Rivier
Juist gisteren las ik in de krant en op Facebook dat er wat meer aandacht besteed zal worden aan de rivier waar Rotterdam zijn naam aan dankt. Meer aandacht dus voor de Rotte. Dat is zeker niet vreemd, want die rivier is weliswaar maar relatief kort, maar wel heel erg mooi. Aan dit water vind je geen grote schepen, kranen of economische giganten, maar hier heerst vooral rust, vind je natuur en mogelijkheden om te ontspannen. Zelf loop ik vaak langs de Rotte, alleen, met manlief of met de wandelclub. Dat heb je hier al vaker kunnen lezen. Maar wil je het ook eens van een ander horen, klik dan op deze nieuwe website.
Je begrijpt dat wij heel blij zijn met zoveel groen om ons heen, zomaar bijna in onze achtertuin. Geen toeval dan ook dat bij Stuureenfoto het thema van deze week “rivieren” is. Wil je ook eens meedoen, klik dan hier.
