Vorige week reden we even naar de Kralingse plas. Even een stukje lopen, dachten we.
Maar het was mistig en regende.
Wij zijn mooiweer-lopers, dus kropen we snel weer terug in de auto.
Niks te zien, niks te beleven. Miezerig en kil, geen lol aan.
Maar een paar dagen later, wat een verschil…! Een wat waterig zonnetje, maar wat een uitzicht daar aan het water.
Op vrijwel exact dezelfde plek maakte ik een totaal andere foto.
Mist of regen, wat een verschil…!
Bron: Pinterest
Een tijdje geleden las ik dat er tegenwoordig appartementen worden opgeleverd zonder keuken. Want waarom zou je ruimte en apparatuur in beslag nemen, als je die niet gebruikt.
Maar waarom zou je een keuken niet gebruiken? Je moet toch eten? Maar blijkbaar vind de moderne mens dat niet zo belangrijk. Die staat niet meer in de keuken, maar laat het eten thuisbezorgen of gaat naar een restaurant. Althans, volgens dat artikel dan….
Mijn mond viel pardoes open. Ik zou me een woning zonder keuken helemaal niet kunnen voorstellen. Hoe klein ook, ergens een plekje waar je thee of koffie kunt zetten, waar je staat te prutsen met een snijplank en een pan of desnoods een blik opendraait en opwarmt. Waar je zelf beslist of je wel of geen zout, suiker, sambal of mosterd aan je gerecht wilt toevoegen…!
Ik kijk regelmatig binnen bij andere mensen, in andere landen, op andere continenten. Met YouTube is dat geen enkele moeite. Maar in al die appartementen is er altijd wel plaats voor een soort van keuken. Het hoeft tenslotte niet super groot te zijn. Het lijkt mij toch echt een basis-behoefte in een huis.
Een woning zonder keuken…..? Ik moet er echt niet aan denken!
Bron: Google foto’s / AD
109 jaar werd mevrouw Pennarts. Het is een leeftijd die niet iedereen gegeven is. Misschien ook wel een leeftijd die niet iedereen wil bereiken…?
Want hoe moet het zijn als je zo oud bent? Misschien wel net eender als nu. Je slaapt en wordt wakker, je weet dat er weer een nieuwe dag aangebroken is. En je gaat aan de slag. Dag na dag, week na week. En voor je het weet is het alweer oud-en-nieuw. En wordt het voorjaar, zomer, najaar en hup, daar zit je opnieuw aan de oliebollen.
Het lijkt me wel prettig om gezond oud te worden. Een beetje krikkemikkig, met zo nu en dan PHPD (pijntje hier, pijntje daar), dat is niet zo erg.
Maar wel met plezier in het leven. Met humor en liefde, met een open blik en op jouw eigen wijze (of eigenwijze) manier.
Tja, dat wat we willen, daar vraagt niemand naar. Dat wat we krijgen, daarmee moet je het doen. Het heeft geen zin er over te tobben.
Mevrouw Pennarts vond dat je gewoon moet blijven lachen en je eigenlijk niks aantrekken van wat anderen er van vinden. Die raad moeten we maar ter harte nemen.
In 1926 werkt Althea Anderson in een ziekenhuis in New York. Het verbijstert haar dat doktoren zo lichtzinnig om gaan met te vroeg geboren baby’s. Elk wezentje -hoe zwak en klein ook- heeft toch recht op leven?
We springen naar 1952 en Stella woont met haar man in een klein plaatsje in Amerika. Haar moeder is een aantal maanden geleden overleden en daar heeft ze het heel moeilijk mee. Ze mist haar moeder bij alles wat ze doet en zou zo graag nog eens met haar van gedachten wisselen.
Nu moet dan toch haar moeders appartement worden leeggeruimd. Kan ze dat wel of laat ze dat door vreemden doen? Wat moet ze toch met al die spullen?
En dan nog de moeilijkheden op haar werk. de onwil van de schoolleiding om haar gehandicapte kinderen te voorzien van goed onderwijsmateriaal. Ze stelt een ultimatum en dan moet ze wel ontslag nemen. Het lijkt wel of alles tegenwerkt. Zelfs haar man wil niet praten over wat hem vaak zo beangstigd.
Ook dat ontruimen van haar moeders appartement blijft als een loden last op haar schouders. Maar plotseling besluit ze om toch zelf op te ruimen.
Tussen de vertrouwde spullen ontdekt ze een geheim. Een ver en onbekend familielid? Een facet van haar moeders leven? Ontdekt ze een totaal onbekende kant van haar moeder?
Langzaamaan wordt de rode lijn in het verhaal zichtbaar en blijken impulsief genomen besluiten te leiden tot onverwachte ontknopingen en vergaande verwikkelingen.
Een fijn boek, goed geschreven.
Vandaag een stukje ouderwets cabaret. Met een nog jonge Paul van Vliet, die zich net heeft laten keuren. Dus hem kan niks gebeuren.
Tussen alle moderne en hoge gebouwen, midden in een bruisende wijk, ligt de Historische tuin Schoonoord.
Je stapt de brug over, loopt door het oude hek en… rust! Fladderende en fluitende vogels, eeuwenoude bomen, een verstilde vijver. Je waant je in een buitenplaats. En dat is niet zo gek, want van oorsprong was het dat natuurlijk ook. Een plek buiten de bedompte stegen en straten van het 19e eeuwse Rotterdam te vertoeven. Een plek waar de beter gefortuneerden zich terug konden trekken.
Diverse eigenaren hebben er gewoond en in 1860 besloot de toenmalige eigenaresse de tuin in Engelse landschapsstijl te laten aanleggen. Sommige van de toen aangeplante Libanon ceders en beuken staan er nog steeds.
Het woonhuis bestaat niet meer, maar de tuin is overgedragen aan de Gemeente Rotterdam en is opengesteld voor publiek.
Wanneer werd deze Gunnera aangeplant? Ik zou het echt niet weten, maar gezien de omvang moet het al een vrij oude plant zijn. ‘s-Zomers vormen de geweldige bladeren een absoluut spectaculair hoogtepunt.
Maar Gunnera is niet winterhard en moet dus beschermd worden. En dan is het toch handig dat de plant zelf voor zijn eigen dekentjes zorgt. Moeder Natuur weet het wel….!
Lange tijd was Rotterdam een beetje vreemde eend in de bijt van de Nederlandse steden. Er waren meer steden die enorm geleden hebben onder de oorlog en die voor grote delen verwoest waren. Maar het bombardement van 10 mei 1940 sloeg een enorm gat in het hart van de stad en de herinneringen van de bewoners. Voor vele mensen werd in één klap hun verleden weggevaagd.
Bron: De oud Rotterdammer
Toen na de oorlog de wederopbouw met ferme hand werd opgepakt, handelde men niet altijd met “gezelligheid” en “leefbaarheid” in het achterhoofd. Rotterdam werd een stad met veel strakke nieuwbouw, brede straten. Maar ook met een ongezellig imago.
Mijn ouders konden met veel heimwee vertellen over een wandeling over de oude Hoogstraat, de leuke winkels, de mooie etalages. De nieuwe Hoogstraat kon daar echt niet aan tippen. Al zal ook veel met een laagje nostalgie bedekt geweest zijn. Want van andere verhalen herinner ik me de armoe, de kou of het niet hebben van toch noodzakelijke dingen. Maar ja, zo gaat dat vaak met herinneringen.
Maar inmiddels is Rotterdam uitgegroeid tot een wereldstad. Waar veel buitenlanders komen kijken en zich verbazen over de bijzondere architectuur.
Wie niet regelmatig in Rotterdam op zoek komt of niet in de gelegenheid is om er naar toe te gaan, kan via internet ook een heleboel te weten komen. Op dit platform bijvoorbeeld staan heel veel artikelen over verschillende wijken en buurten in mijn stad. Altijd leuk om er eens een kijkje te nemen.
Sneeuwklokjes, die zijn toch de eerste bloeiers van het nieuwe jaar. Maar dan nu al? Wat is er met die bloemen aan de hand.
Ik was hoogst verbaasd deze sneeuwklokjes nu al te zien. Ik dacht meteen dat die klimaatopwarming dus wel eens meer waar zou kunnen zijn dan ik dacht.
Maar gelukkig, er is altijd wel iemand die net iets meer verstand van bloemen en planten heeft. En zij vertelde me dat er ook heel vroeg bloeiende soorten sneeuwklokjes waren. En daar zou deze dan wel een exemplaar van zijn.
Daarmee is het raadsel voor mij dus opgelost.
Gelukkig, er is al genoeg om aan te twijfelen in deze wereld.
In onze tuin staan ook sneeuwklokjes en meestal is er één die op 1 januari net boven de grond komt. Dat is en blijft dan toch de enige echte.
De boeken van Hendrik Groen zijn altijd doorspekt met een beetje wrange humor. Ik moet er vaak om lachen, maar soms ook een beetje met een “boer-met-kiespijn-gevoel”.
Na de recensie van Marthy bestelde ik het boek voor Leo. En ook hij was er enthousiast over, dus besloot ik het ook maar te lezen. Dan weet ik uiteindelijk waarover ik spreek en schrijf.
En ja hoor, ook ik zag de werkelijk absurde situaties rond de plannen van de hoofdpersoon in. De wrange grappen, de laconieke uitspraken en de werkelijk onwezenlijke plot.
Niet iedereen zal het boek kunnen waarderen. Maar ik denk zo wie de boeken van Roald Dahl met plezier las, zal hier ook veel plezier aan beleven.
En aan het eind… weet je dat alles toch nooit helemaal perfect gepland is…! Het leven heeft telkens weer andere verrassingen in petto.
En oh ja, geen boek voor teerhartige en waarheidsgetrouwe zielen.
Het gebeurt niet vaak dat je zomaar een peperdure auto “in het wild” ziet. Soms rijden er blitse wagens voorbij, zonder dat het mij opvalt dat ze bijzonder zijn.
Soms zie je er een geparkeerd, maar dan zo supersportief dat ik hem eigenlijk een beetje lelijk vind. Maar ja, dat is natuurlijk persoonlijk.
Deze auto viel me meteen op. Groot, zwart, eigenlijk wel elegant, niet protserig. Meer gedistingeerd. En dat logo sprak boekdelen.
Nou, kom op, hoe ziet die wagen er nou uit? Dat laat ik lekker niet zien! Want ik stuurde die foto’s door naar Sjoerd en hoop dat hij te zijner tijd een plekje in zijn virtuele garage heeft. Zodat die mooie en peperdure auto veilig staat geparkeerd 😉
Ik laat alleen het logo zien, dat moet al opwindend genoeg zijn!
