Dat je al die papierrommel niet in je huis wilt hebben, is natuurlijk heel begrijpelijk.
Maar moet je dan een ander opzadelen met jouw troep? Die bak mag ook wel wat vaker worden geleegd, maar er zo’n rotzooi van maken vind ik toch wel heel erg vervelend.
Ik zou de hele handel, mopperend dat wel, weer mee terug nemen en later weg gooien.
Deze week een liedje van Alexander Curly, die wanhopig verklaart “I never drink again”.
De verjaardagsfeestjes van onze neefjes zijn altijd druk bezocht. Opa’s, oma’s, tantes, ooms, buren en vrienden en vriendinnen komen allemaal om de jarige te feliciteren en een cadeautje te geven.
Maar in deze rare Corona-tijd is op visite gaan nogal lastig. Hoe moest dat nou met die 1,5 meter?
Gelukkig hebben mama en papa veel fantasie en maakten ze er een leuke happening van.
Met Whatsapp werden we uitgenodigd om een “drive by-verjaardag” te komen opluisteren. Met een versierde auto, als dat zou kunnen…? Natuurlijk, we verzinnen wel iets.
Dus reden we zaterdag naar Culemborg, hingen we ballonnen uit het raam en gaven we het presentje door de zijruit aan de jarige. Die stond al te wachten op de auto’s die aan kwamen rijden.
En de visite kreeg nu eens geen kopje koffie met taart, maar een “goodiebag” met (zelf gebakken) lekkers.
En zo werd 4 jaar worden in Corona-tijd een heel bijzondere gebeurtenis, waar nog vaak over gepraat zal worden.
Maar volgend jaar hopen we toch weer “gewoon” op visite te kunnen gaan.
Dieren hebben geen last van de Corona-lockdown. Die springen of kruipen van hot naar her en laten zich niet ringeloren. Neem nou deze kikker. Die zat zomaar ineens doodleuk op de rand van onze vijver.
Ik vind dat wel leuk en van mij mag ie ook nog wel een paar vriendjes meenemen. En ja hoor, dat deed ie ook. Soms zitten ze met z’n vieren rustig te genieten van de zon. Ze zijn aan ons gewend, want springen niet meer altijd in het water als we langslopen. Je moet natuurlijk wel rustig doen, maar dan kun je ze ook goed van dichtbij bekijken.
En ze zijn eigenlijk heel mooi. Groen met mat-gouden accenten, glanzend in de zon. Kleine juweeltjes op de rand.
Ik heb veel gezocht op YouTube en internet en kwam daar veel bekends maar ook veel onbekends tegen. Deze LP bijvoorbeeld. Met teksten van de nog jonge dichters Karel Eykman, Willem Wilmink. En met de muziek, ja natuurlijk van Harry Bannink.
Voor moederdag kreeg ik de Bakbijbel van Rutger van den Broek. Bakken van A tot Z, van aardbeienslof tot zandkoekjes, zal ik maar zeggen.
En ja, dan is het niet meer dan logisch dat er zo nu en dan gebakken wordt. En vorige week bakte ik de dadelcake uit het boek.
Niet al te moeilijk, met dadels natuurlijk, maar ook met kaneel, nootmuskaat en kruidnagel. Het geurde verrukkelijk in huis.
En het smaakte ook zo lekker. Zestien stukjes haalde ik eruit en die werden niet oudbakken 😉
Nu maar weer eens bedenken wat ik volgende keer zal maken.
Zaterdag kocht ik een bos pioenrozen bij mijn favoriete bloemenvrouw.
“U zult er geen spijt van hebben”, zei ze. “Het zijn net toverballen. Want ze worden toch groot”. Ik keek eens en vond ze al een flink formaat hebben. En een mooie kleur, een wat mistig zacht donker roze.
In de vaas zag je ze met het uur groter worden. En ja, ook de kleur veranderde heel langzaam. Maandag waren ze al bijna helemaal uit en werd het roze steeds lichter.
Gistermorgen waren ze nog verder opgelicht. Een heel teer en vagelijk roze leek het wel.
En toen ik ze gisteravond fotografeerde was de kleur ineens lichtgeel, bijna wit.
Je kon nauwelijks nog verschil ziet met de veel kleinere bloemen die ook in de vaas staan. Het lijken rozen, maar zijn het niet. Hoe ze heten weet ik niet meer. Dat moet ik nog eens uitzoeken.
Onze tuin is een beetje wild. Op sommige plekken misschien zelfs wel een beetje te wild. Maar heel erg vinden wij dat niet.
Integendeel zelfs.
Wij verwelkomen de aanwaaiers die onze tuin als een plek hebben gekozen om op te groeien.
Soms hebben ze het zo naar hun zin, dat de toevloed iets te veel wordt.
Maar bevallen ze ons niet, dan is het niet te veel moeite ze uit de grond te rukken. Dus mogen akelei, IJslandse papaver en hibiscus gewoon nog even doorgroeien.
Vandaag weer gewoon een chanson dat ik nog steeds graag hoor.
Van de onlangs overleden en zeer betreurde Liesbeth List.
In 1962 publiceerde een Italiaans blad deze tekening.
De tekenaar dacht dat de wereld er in 2022 zo uit zou zien. Wat had die man een vooruitziende blik.
Al zal men toentertijd wel hartelijk gelachen hebben om zo veel fantasie.
