Eeuwigheid

“Iedereen heeft recht op 15 minuten roem”. Was het Andy Warhol die dat beweerde? Niet iedereen krijgt dat. Meestal vervliegt ons werk in de anonieme eeuwigheid.

Maar niet hier, op de boekenmarkt van Deventer. Daar lagen stapels oude brieven, rekeningen.

 

Je kon ze kopen. Waarvoor? Om ze ergens in te gebruiken? Om de mooie krullen in de logo’s te bewonderen? Omdat je van oude rekeningen houdt? Misschien. Maar ik fotografeerde dit omdat ik het werk van een anonieme typiste uit 1929 wilde laten zien. Zodat ze, zij het ongeweten, toch heel even “beroemd” kan zijn!

Ritme van de regen

Vijftien was ik en ik zat in de 4e klas van de MULO. En hij was ons idool: Rob de Nijs. Toen hij in Rotterdam was, gingen we tussen de middag snel, snel naar de stad voor een handtekening. Kwamen natuurlijk te laat terug en kregen straf. Maar dat gaf niet, we hadden hem gezien, gesproken en die handtekening prijkte in onze agenda.
We zijn allemaal ouder geworden, maar dit liedje vind ik nog steeds leuk.

 

Terug in de tijd

Het kan even duren, maar alles komt een keer terug. In de mode, in wat we eten en nu dus in handwerktrends. Want ik zie op dit moment bijna niets anders op Pinterest dan gehaakte tassen.
Ik doe mijn ogen dicht en dan zie ik mijn haakwerkje weer voor me. Ik denk in de vijfde klas van de Lagere School (basisschool, groep 7 voor de wat jongeren onder mijn volgers 😉  ) maakte ik een “ballennet” van lichtgeel katoen. Je begon met een ring van 5 lossen en daar maakte je dan telkens een nieuw boog in van weer 5 lossen, die je met een (halve?) vaste vastzette. Nu ik het zo lees, snap ik het bijna zelf niet, maar het was een kinderlijk eenvoudig patroon. Als je maar stevig door haakte, kwam dat ballennet voor de zomervakantie af en kon je er dus buiten mee pronken. Helaas kwam het bij mij nooit zo ver. Mijn net bleef ienie mini en slechts door hevig getrek leek het wat en kon het de goedkeuring van de juf krijgen. Slechts twee ballen pasten er in, terwijl je je toch met minstens drie ballen op straat kon vertonen.

Maar nu zijn dus hele hordes vrouwen zo’n zelfde net als boodschappentas aan het haken. Grappig, maar ik begin er niet weer  aan. Ik naai liever een boodschappentas!

bron: Pinterest

 

 

Weerzien

We gingen gisteren naar Museum Boijmans-van Beuningen om de tentoonstelling “Handmade” te zien. Daarover vertel ik later meer.
Maar direct bij de ingang wachtte me een leuke verrassing. Van 1971 tot aan de geboorte van onze oudste in 1976 werkte ik als secretaresse van de afdeling Moderne Kunst in Museum Boijmans. Aan de toenmalige hoofdconservator, Mevrouw Renilde Hammacher, is nu, ter gelegenheid van haar 100e verjaardag, een tentoonstelling gewijd.
Met affiches, foto’s, catalogi, brieven en een video met een vrij recent interview. In een aantal zalen boven waren door haar aangeworven kunstwerken tentoongesteld. Daar lag de catalogus van “De metamorfose van het object”, de eerste tentoonstelling waaraan ik meewerkte.
Er waren foto’s en affiches van tentoonstellingen zoals Jime Dine en George Segal, die ik vanaf het begin heb zien opbouwen.
 

En toen ontdekte ik ineens voor een brief, die nog door mij getypt was. De referentie MK-RH/EH 76/36/4 liet aan duidelijkheid niets te wensen over.

En al is het museum nu totaal veranderd en raak ik er zelfs de weg een beetje kwijt, ik denk nog altijd met veel plezier terug aan die leuke jaren. Het was een topbaan!!

Pudding Tarzan

Dit was de favoriete zoethoud-film als onze jongens ziek waren. Liggend op de bank, met ernaast een krukje waarop sap en koekjes.  Ik geloof dat we het begin van deze film niet eens goed hadden opgenomen. Maar dat weerhield onze jongens er niet van om hem keer op keer te bekijken. Toen ik deze week het boekenweek geschenk van de bibliotheek kreeg, zag ik dat de film gemaakt was naar aanleiding van het boek.
Zoeken op You Tube leverde alleen het begin van de film op, maar het houterige Nederlands herkende ik meteen:

 

Sneeuw

De oude vrouw staart naar de tuin, die bedekt is met een dunne witte laag. Sneeuw, zij vindt het wel leuk. Maar op de radio en tv is het gezeur niet van de lucht. Op voorhand worden weerswaarschuwingen gegeven, het advies om thuis te werken, niet de straat op te gaan. Om het kwartier verschijnt een jonge man in beeld, die de stand van de files meedeelt, zeer bezorgd kijkt en en passant om foto’s vraagt van deze barre weersomstandigheden.  

Ze schenkt nog een kopje koffie in en denkt terug aan vroeger. Toen was alles beslist niet beter, maar deden de mensen toen ook al zo overdreven over een paar vlokjes sneeuw? Plotseling moet ze denken aan die winter van 1963, die verschrikkelijke Elfstedentocht met Reinier Paping. Zij zat toen nog op de middelbare school. Er was geen sprake van dat je het slechte weer als excuus kon gebruiken. Je had eenvoudig maar op tijd te komen en… iedereen was er ook. Leerlingen zowel als leraren. Een dag na die Elfstedentocht trouwde haar nichtje. Er was wat zenuwachtig gedoe omdat er nog snel een bontstola moest worden geregeld, maar verder niets. De taxi’s waren op tijd, de ambtenaar van de burgerlijke stand was paraat en het feestje ’s avonds ging gewoon en tot in de late uurtjes door.
Tegenwoordig is heel Nederland in paniek bij een beetje sneeuw. Toch zijn de moderne auto’s van alle technische snufjes voorzien, zoals ABS, rembekrachtiging, winterbanden, airco en verwarming. Is er rijbaansignalering en wordt er regelmatig gestrooid. Maar de FNV adviseert om thuis te blijven.  En op het moment dat er meer mensen van het openbaar vervoer gebruik willen maken, haalt de NS “als service” een aantal treinen uit de dienstregeling.
Maar wie zijn dan straks al die hordes die naar de wintersport gaan? Bij voorkeur op vrijdagavond, zodat er geen dag “sneeuwpret” verloren gaat. Is dat dan anders, kunnen ze dan wel ineens de barre omstandigheden trotseren?
Ach, ze gaat maar eens een boterhammetje klaarmaken. Misschien is ze wel te oud om het allemaal nog te kunnen begrijpen.

Sprookjes

   Wie van sprookjes verfilmingen houdt, moet deze maand de uitzendingen van de Duitse  TV goed in de gaten houden. Dit jaar is het namelijk precies 200 jaar geleden dat het eerste sprookjesboek van de gebroeders Grimm uitkwam. En natuurlijk wil men daar in Duitsland aandacht aan besteden.
Hier staat een overzicht van alle sprookjesfilms die deze maand worden uitgezonden.

Niet alleen de sprookjes van  Grimm komen aan bod, ook sprookjesfilms worden vertoond. En vooral rond de Kerst is er veel te zien.

 

Advent

Adventkalenders zijn hier niet zo gebruikelijk, maar wel in Duitsland.
Daar kochten wij ze voor onze (toen nog) kleine kinderen. Meestal zat er snoep in, dat dan dagelijks voor het tandenpoetsen mocht worden opgegeten.
Na een kinderpartijtje bleken ineens alle chocolaatjes verdwenen te zijn, tot groot ongenoegen van onze kinderen.
De adventkalenders hier kun je zelf maken. Voor mij heeft dat geen zin, maar misschien  staan er nog snel te maken ideetjes bij. (Klein)kinderen doe je er vast veel plezier mee!