Een wijngaard op mijn “eigen” eiland 😉
Een tijdje geleden schreef ik al over June’s Journey, het spelletje waar ik inmiddels een beetje verslaafd aan ben. Het is dan ook heel leuk om telkens weer een hoofdstuk te openen en van alles te zoeken. June gaat de hele wereld over, rolt van het ene avontuur in het andere, vindt overal een oplossing voor en zo zit ze in Parijs, dan treint ze naar de Cote d’Azur of Toscane en dan is ze ineens in Afrika en komt ze terecht in een kolenmijn terecht.
Maar er zit nog een element aan dat spel. Je krijgt een virtueel eiland, dat je naar eigen idee mag bebouwen met de gebouwen en decoraties. Daarvoor verdien je “munten”. En hoe verder je komt, hoe groter dat eiland wordt. Je bent helemaal vrij om je eiland in te richten. Wil je er veel treinen op, prima dan “koop” je treinen en wagons. Wil je het versieren met natuur, dan zijn er bomen, bloemen, picknickplaatsen, vijvers, romantische tuinen, Valentijns hoekjes met veel rozen en roze. Op Facebook wordt in een speciale groep uitbundig gedeeld wat iedereen zo heeft bedacht. Ik ben er in ieder geval ook gezellig mee bezig.
Sommige boeken worden gekozen (althans door mij) op hun omslag. Bij dit boek viel ook nog de titel op. Toen ik de eerste bladzijde gelezen had, wilde ik ook verder weten hoe het zou verlopen. Het begint met twee hevig verliefde mensen, Rachel en Alex, die ongewild betrokken raken bij het grote drama van de dood van Prinses Diana. Het lijkt of Diana een geheime band had met die andere vrouw die zoveel stof heeft doen opwaaien in het Engelse koningshuis: Wallis Simpson. Maar ook Wallis is niet de hoofdfiguur, dat is de vrouw die jarenlang haar hartsvriendin was en haar onvoorwaardelijk heeft gesteund in moeilijke tijden: Mary Kirk.
Het weer kan me op sommige dagen behoorlijk parten spelen. Ik wordt een beetje chagrijnig van al dat grijs en grauw. Van de week was het niet alleen nat, maar ook nog mistig. Bah! Maar toen kwam ik terug van het boodschappen doen en zag ineens dat er tientallen sneeuwklokjes in de voortuin staan te bloeien. Alsof ze zeggen willen “de lente komt er heus wel aan hoor!” En ook de bomen krijgen al wat grotere knoppen. Dus niet somberen, maar fris en vrolijk voorwaarts, op naar het voorjaar!
Ik reserveerde het boek van Michelle Obama bij de bieb. Een dikke pil, waarin de eerste zwarte First Lady van de Verenigde Staten beschrijft hoe ze de persoonlijkheid is geworden die ze nu is. Het gaat dan ook niet alleen over de zeer enerverende jaren dat zij en haar gezin in het Witte Huis woonden.
“Bah, wat een gallebakkenweer”, zegt Leo. Ik kijk uit het raam en zie de regen neer gutsen. Nee, geen weer om vrolijk van te worden. Maar kom op zeg, in huis is het warm en droog, er is eten en drinken genoeg en met een lampje aan en een goed boek hoeven we ons humeur niet te laten vergallen.
Ze stonden vroeger boven ons bed, grijpklaar om te lezen voor het slapen gaan. Ontelbare keren lazen Leo en ik de verhaaltjes van Simon Carmiggelt. Korte spitse en rake vertellingen over allerlei mensen in alledaagse situaties. Maar geschreven met een zachte humor, vol ironie, die ons deed glimlachen of gniffelen. Rake beschouwingen van een begenadigd schrijver.
