Snuffelend door mijn foto’s vond ik dit naambordje. Ik fotografeerde het tijdens één van onze wandelingen in een klein stadje in Midden-Nederland. En zoals te verwachten is bij een naambordje, staat de naam van de bewoonster er op, maar die heb ik onleesbaar gemaakt. Kwestie van privacy, nietwaar? Maar het is veruit het meest originele naambordje dat ik ooit tegenkwam!
Op mijn e-reader las ik Gustav & Anton van Rose Tremain. Een verhaal over een alles beheersende vriendschap. Gustav Perle ondervindt als kind niet veel liefde. Zijn vader heeft hij nooit gekend, omdat die al vroeg overleden is. Zijn moeder is een teleurgestelde en vaak depressieve vrouw, die de dood van haar man niet kan verkroppen. Gustav mag nooit huilen en moeder voedt op met harde hand. Dan leert hij Anton kennen, die uit een heel ander gezin komt. Daar heerst liefde, aandacht en warmte.
Er ontwikkelt zich een levenslange vriendschap. Gustav steunt Anton waar mogelijk, maar kan niet bewerkstelligen dat de jongen en later de man zijn faalangst de baas wordt.
Boeiend om te lezen, niet altijd even vrolijk maar toch ook soms optimistisch tegen alle verdrukking in.
Wie nog wat tijd, geduld en handigheid over heeft, kan zich misschien wagen aan één van deze taarten, speciaal voor mannen. Op Pinterest vond ik prachtige taarten, die mannen zullen aanspreken. Ik ken er zo een stuk of wat die geamuseerd en ook verlekkerd naar dit soort gebak zullen kijken. Maar ze vinden het ook beslist zonde om aan te snijden.
Gewoonlijk prijzen makelaars hun huizen aan met mooie foto’s van hun al even mooie gebouwen. Niet deze makelaar in Wenen. Hij benaderde het eens van een heel andere kant. Zo’n fraaie deur in een kapitaal pand trekt vanzelf bekijks. Niet voor niks kaken veel mensen foto’s van zo’n mooie deur. Dus kijk eens, wat hij allemaal te bieden heeft. Keuze te over. Prijzen op aanvraag…. Tja, daar liet hij zich nog niet over uit.
Niet alleen vrijdag maar ook zaterdag namen Leo en ik deel aan een excursie van de Wereldhavendagen 2017 en stond een excursie naar “de vuilnismannen van de haven” op het programma. We hadden geen idee wat we ons daar bij moesten voorstellen. Maar tijdens een leuke en vlotte presentatie leerden we dat het familiebedrijf Bek en Verburg meer dan een gigantische taak heeft aan het ophalen, sorteren en verwerken van het afval dat wordt aangeleverd door schepen van over de hele wereld. Ze doen dat in alle Nederlandse zeehavens en zorgen ook voor de afvalverwerking van binnenvaartschepen. Een huishouden heeft al zoveel afval, dus je begrijpt dat er tonnen en tonnen afval van die schepen komt. Je kunt het zo gek niet bedenken: plastic, papier, kapotte TL-verlichting, toner-cartridges, maar ook stoelen, stuwhout, batterijen, koelkasten, blik. Wel ruim 150 verschillende soorten afval!
Bek en Verburg komt langszij de schepen en haalt het afval zo op. Zo veel mogelijk begint men daar al met scheiden. Later in de grote loodsen wordt alles verder gescheiden. Afval is niet waardeloos, maar vormt op zichzelf weer een grondstof, want 93% van wat wordt weggegooid, wordt weer hergebruik en de gescheiden goederen gebruikt men om andere producten te maken.
Na de presentatie werden we in drie groepen verdeeld en kregen we achtereenvolgens nog wat uitleg van de directeur, liepen we langs de diverse afvalgroepen en mochten we een kijkje nemen aan boord van één van de ophaalschepen. En wie nou denkt, dat we een beetje smerig thuis kwamen, heeft het goed mis. Alles was opmerkelijk schoon. De schepen leken wel zo van de werf af te komen. Het blonk ons tegemoet. En hoewel het afval hier en daar wat raar rook, zag het er ook beslist opgeruimd en netjes uit. Alles was duidelijk gestructureerd. Een mooi en nuttig bedrijf, waar we best trots op kunnen zijn.
Al vele jaren is het eerste weekend van september in Rotterdam bestemd voor de Wereldhavendagen. En wij zijn daar ook al vele jaren van de partij geweest. Om te kijken, om mee te doen aan excursies en om ons te verwonderen wat er allemaal in zo’n wereldhaven kan en gebeurt. We keken al eens naar demonstraties van blusboten, van slepers, van de mannen die de schepen vastleggen en nog veel meer. Sommige jaren gingen we naar de containers van ECT, de tanks van Vopak of BP en voeren we mee met allerlei boten en (soms) bootjes.
Dit jaar werden we als VIP behandeld op De Nieuwe Maze, het directieschip van het Havenbedrijf Rotterdam. Doorgaans wordt dit schip gebruikt om belangrijke buitenlandse relaties te fêteren, maar afgelopen vrijdag waren Leo en ik, met schoonzus en zwager en nog meer nieuwsgierigen, te gast en werden we in de watten gelegd tijdens een mooie tocht door de Rotterdamse havens. We voelden ons even een echt “very important person” 😉
Dit jaar begin ik de week vrolijk met muziek.
Elke maandag, 52 weken lang, zal hier een clipje van You Tube staan.
Zo stel ik in de loop van het jaar een speellijst samen van muziek die me, op welke manier dan ook, geraakt heeft.
Vandaag heb ik gekozen voor een stukje onvergetelijk Nederlands cabaret, Wil Sonneveld met Tearoom Tango
Afgelopen week zagen we een documentaire op BBC2 over Hongkong. Een stad die bijna alleen maar bestaat uit torenhoge wolkenkrabbers. De grond is er erg duur, beperkt en dus wordt er voornamelijk in de hoogte gebouwd. Mooi? Dat is een kwestie van smaak. Er zitten beslist prachtige staaltjes van architectuur bij. De stad werd aan alle kanten belicht. De hoge huren, de weinige ruimte en nog veel meer…. Maar er was één ding, dat ons vooral frappeerde. Veel van die hoge gebouwen werden gebouwd met behulp van stellingen van… bamboe.
Dat hadden we zelf ook al gezien tijdens onze reizen naar Zuidoost Azië, zoals op deze foto, die ik in 1997 in Shanghai maakte. Maar wij dachten dat het inmiddels wel door ander materiaal zou zijn vervangen. Dat het zelfs nu nog werd gebruikt, verbaasde ons. En de Engelse journaliste was er ook stom verbaasd over. Hoe werden die bamboestengels dan aan elkaar gemaakt? Vroeger gebeurde dat met repen bamboe, maar dat gaf te veel verwondingen bij de bouwers. Nu gebruikt men een soort polyester koord. Een Chinese bouwvakker deed het voor en het leek vrij simpel. Het ging eigenlijk razendsnel. En hoe hoog konden die stellingen wel gemaakt worden? Tot wel 70 verdiepingen hoog, vertelde men. Dus niks high tech constructies, maar gewoon ouderwetse bamboe… Goedkoop, sterk, buigzaam, milieuvriendelijk en altijd leverbaar.
De uitzending wordt op dinsdagavond om 23.15 uur nogmaals op BBC2 uitgezonden. Later volgen ook nog documentaires over Mexico City en Moscou.
Kinderen lopen steeds minder. Je ziet overal moeders met kinderen op de fiets, in de bakfiets of achter de fiets aan in een karretje. Dat had ik vroeger ook wel willen hebben. Ik ben nooit zo’n held geweest op de fiets en een karretje er achter leek me wel wat. Maar ja, te vroeg geboren hè… Was er nog niet.
Nu zou ik vast en zeker zo’n kar met een segway willen hebben. Geen idee hoe het werkt, maar leuk is het wel. En hier gaan de kinderen ermee naar de BSO. Veilig vastgesnoerd, heb ik gecontroleerd. Of een helm verplicht is, weet ik niet.
Vandaag beginnen de Wereldhavendagen 2017 in Rotterdam. Elk jaar weer een groots spektakel met heel veel excursies en demonstraties van allerlei maritieme bedrijven.
Gisteren waren er al veel voorbereidingen te zien. Podia werden opgericht, tenten stonden her en der in het havengebied en marineschepen werden naar hun tijdelijke ligplaats gesleept. En daar konden we dus mooi even bij meekijken tijdens onze wekelijkse Ganzenpas-wandeling. Want ondanks de regen aan het begin van de morgen, gingen we toch op weg en kijk… na een kwartiertje kwam de zon en werd het een heerlijke wandeling.
