Nu Rotterdam zo in “the picture” is, zou ik eigenlijk ook reclame moeten maken voor mijn wijk. Want die is wel redelijk bekend, maar meestal denkt men dat er alleen flats te vinden zijn. Die zijn er wel, maar het is vooral ook een mooie groene wijk. Wij wonen aan de rand en staan binnen een paar minuten in de polder en aan de Rotte. Je kunt er heerlijk wandelen, fietsen, naar de kinderboerderij. En overal staan bankjes, zodat je ook even rustig van al dat moois kunt genieten. Klik op de foto’s om ze te vergroten:
Yearly Archives: 2016
Alles komt terug…
 |
Sommige modes komen en gaan ook weer net zo snel weg. Zo had je in mijn jeugd de hoelahoep. Ineens zag je overal jongens, maar vooral meisjes, hoelahoepen. En ja, ook ik wilde zo’n ding om zwierig mee in het rond te draaien. Helaas, mijn moeder hield de hand op de knip. Waarschijnlijk omdat ze het geld er eenvoudigweg niet voor had. Maar handige buurman bracht uitkomst. Hij fabriceerde uit een stuk elektriciteitsbuis en isolatieband een niet van echt te onderscheiden hoelahoep. Ik was de koningin te rijk. Hoe lang ik er mee gedraaid heb, weet ik niet meer. Maar hij belandde op zolder, achter een stapel rommel. |
En nu zag ik in de stad weer meisjes met zo’n hoelahoep in de weer. Niks elektriciteitsbuis, maar fraai versierd met glitters en kleuren. Maar het draaien is nog steeds hetzelfde. En zij kon het zelf met meerdere. Heb ik het ook nog geprobeerd? Nee, mijn heupen zijn ietsjes stroever geworden. Ik ga eerst wel even oefenen, als niemand me kan zien 😉
Deel dit op:
Toevalstreffer
Zomaar een foto, gemaakt op de zondagsmarkt in Rotterdam. Ik zou bijna zeggen, vanuit de heup geschoten. Want de pop zat in een doos, die een beetje verscholen stond onder de kraam. Ik gokte dus een beetje. Je kunt natuurlijk meteen kijken hoe die foto eruit ziet, dus zoveel gokken is het nou ook weer niet. Maar hij was in één keer raak 😉
Deel dit op:
Spreuk van de week
Elke maandag vind je hier een leuke poster. Zodat we de week in ieder geval met een (glim)lach kunnen beginnen.
Deel dit op:
Gedicht
Ik kreeg een schattig dichtbundeltje van Annie M.G. Schmidt, met daarin veel al heel bekende gedichtjes, maar ook die ik nog niet kende. Zoals dit:
| Biologie O, juffrouw Beekman, was u maar eencellig. Dan kon de liefde u zoveel niet schelen. Dan zoudt u zich gewoon in tweeën delen. Ik geef wel toe: het is niet zo gezellig maar heel erg praktisch. Zo’n eencellig wezen Terwijl u, met uw veertienbiljoen cellen Hij komt niet meer. En toch, hij zei zo stellig… Annie M.G. Schmidt |
  |
Deel dit op:
Kabouter
| Tussen alle foto’s die ik maakt, zitten soms zulke grappige dingen. Deze tuin fotografeerde ik op een sombere, regenachtige zondagmiddag. Maar die schommelende kabouter maakte alles ineens zo vrolijk. Het leek wel of hij de spot dreef met alle huiverende mensen onder hun paraplu’s. Zijn puntmutsje beschermde hem tegen alle nattigheid en kou. |  |
Ik dacht zelfs dat hij heel, heel zachtjes zat te fluiten…..
Deel dit op:
Straatnamen
 |
Straatnamen, hoe komen ze erop? Hier in Rotterdam zie je soms namen en vraag je je af waarom het nou juist die naam is. Tijdens een wandeling door het gebied waar ik op de middelbare school zat, kwamen we langs de Pupillenstraat. Mijn herinnering ging terug naar mijn schooltijd. Daar zat een kleine snackbar, waar je ijs kon krijgen en een jukebox stond. |
Ik moest vaak kiezen waar ik mijn zakgeld aan uit wilde geven en ik geloof dat ik toch liever ijs koos dan muziek.
Nu viel dit bordje me op en snapte ik de naamgeving. Grappig dat het zo mooi samenviel met mijn schooltijd herinnering.
Deel dit op:
Noordwijk
| Gek eigenlijk, dat ik verre reizen maakte en kan vertellen over Hanoi en Tokyo. Maar in Noordwijk was ik nog nooit geweest. Jammer genoeg was het nogal koud en miezerig, maar er viel genoeg te zien. We wandelden door oude straatjes, langs groen en keken in mooie huizen. Ik maakte er een foto van een gebouw, waar vroeger een touwslagerij in was geweest. |
  |
Op een ANWB-bordje las ik dat er vroeger wel 40 van die bedrijven waren. Ja, logisch, er moesten heel wat touwen geleverd worden voor de vissersschepen. Nu herinnert alleen nog deze gevelsteen aan de bedrijvigheid.
Deel dit op:
Ordelijk
| Sommigen kijken er vreemd van op als ik in een winkel een foto maak. Toen ik deze maakte, kreeg ik zelfs luidruchtig commentaar van twee heren. “Wilt u ons er ook nog op?” werd me gevraagd. Toen ik vriendelijk maar beslist antwoordde dat het me daar niet om te doen was, begrepen ze het helemaal niet. Wat was er nou zo spannend aan die knotjes wol? Nou als ze willen weten waarom, moeten ze dit blog maar lezen. Omdat ik dit zo mooi vind, al die kleurtjes, netjes gesorteerd en ordelijk opgeborgen. Maar ja, dat is vast te veel om te vertellen. |
  |
Deel dit op:
Herinnering
Afgelopen weekend reden we naar Katwijk en Noordwijk. Zomaar, om er even uit te zijn. En ineens kwamen we langs het terrein waar vroeger het Zeehospitium stond. Lang geleden, in 1952-53 lag ik daar met tuberculose. Toendertijd een ernstige ziekte, waar je vooral veel mee moest rusten. En rusten heb ik daar gedaan. Hele dagen lagen we in bed. Er mocht veel en ik heb er dan ook geen slechte herinneringen aan, lees hier maar.
Er is inmiddels veel veranderd in Katwijk. Het Zeehospitium is al lang niet als zodanig in gebruik. Veel is gesloopt en het terrein is bebouwd met nieuwe huizen, al zijn er wel speciale units voor gehandicapte mensen. Er staat nog één echt oud gebouw, dat ik dan ook onmiddellijk herkende. In al die jaren was er toch wel veel aan veranderd en wat er mee gaat gebeuren, weet ik niet. Ik miste de grote veranda’s, waar we met bed en al in de frisse lucht moesten staan. Gelukkig is er dan internet, waar ik daarvan nog een foto terug kon vinden.
