Slim bedacht

Bron: Google foto’s

Wij hebben geen kleinkinderen, maar ik kan me herinneren dat mijn zus, ouders en schoonouders zeer regelmatig met speelgoed kwamen aanzetten.

Kinderen vinden dat natuurlijk leuk, maar waren er ook vaak al snel op uitgekeken. Zij konden ook bezig zijn met kleine dingen. En ik blij met dingen die geen geluid maakten of van batterijen voorzien moesten worden.

Nu zie ik op Instagram filmpjes voorbijkomen met Montessori-speelgoed. Vaak uit een winkel en dus behoorlijk aan de prijs.

Maar er zijn ook heel creatieve ouders. Die verzinnen iets zoals dit. De dekseltjes van de natte lapjes-verpakkingen geplakt op een stuk karton en gevuld met allerlei plaatjes of materialen.

Uren kan zo’n peutertje daar mee spelen. En mocht het kapot zijn of niet meer interessant, dan kan het zonder wroeging bij het afval. Misschien een idee voor handige opa’s of oma’s?

Voorbij

Zo nu en dan zie ik op Facebook oude foto’s van Rotterdam voorbij komen. En zo ontdekte ik een plekje uit mijn jeugd. Een hoekje bij het schoolplein, met zo’n hekje erom. Daar kon je zo lekker koppetje duikelen. Gek, maar dat zie je nu bijna niet meer.

Bijna, want vorige week zag ik een meisje zo heerlijk rond de stang van een fietsnietje draaien. Hup, hup, in sneltreintempo draaide ze rond. Ik mocht een foto maken en dat liet ik me geen twee keer zeggen. Eigenlijk had ik het ook nog wel een keer willen doen, maar ja een “dame” van mijn leeftijd weet wel beter. Dat kan niet meer…. (zucht) 😉 Daar komen alleen maar ongelukken van.

Maar dat meisje had me toch een plezier. Toen ik weg liep hoorde ik haar lachen.

Winkeltje

Ergens in Rotterdam-Kralingen kwamen we langs dit winkeltje. Ik kende het al langer. Eerst zat op de hoek van een straat, nu is de zaak verhuisd naar een groter pand.

Het is zo’n winkel waar je altijd wel even moet blijven kijken. Nooit een zelfde etalage, telkens weer wat nieuws. En nu zagen we er die schattige knuffelbeestjes, poppenhuisjes en ander klein spul. Ik werd op slag weer een klein meisje, dat speelde met haar poppenhuisje.

Wat heerlijk om daarmee te kunnen spelen. Het lijkt mij het toppunt, veel fijner en gezelliger dan een Ipad. Maar ja, ik ben natuurlijk geen kind meer.

Misschien zitten kleine meisjes van nu wel naast hun speelgoed muizen-kind en laten ze het YouTube-filmpjes zien…. Is poppenkinderen verwennen helemaal niet meer “cool”.

Nou ja, maakt ook niet uit. Ik heb even een paar minuten voor die etalage staan zwijmelen…. Mijn dag was weer helemaal goed!

Gezellig hoekje…

Zo nu en dan wandelen de Ganzen niet zo ver, maar blijven we in de buurt omdat het weer een beetje tegenzit. Dan is het vaste prik om bij een grote supermarkt koffie te drinken in hun koffiehoek.

Vorige week zagen we daar ineens een leuke speelkeuken staan. Alles van hout, compleet met pannen, pizza, fruit, groente en eieren. Er huppelde een jongetje naar binnen. Hij vond dat zijn jas aan een wasbeurt toe was en stopte hem meteen in de wasmachine.

En omdat zoiets wel even tijd vraagt, maakte hij ook maar even hardgekookte eieren, hamburgers en pizza klaar. Vrijgevig deelde hij uit. Eén van de wandelvriendinnen merkte op dat zij liever geen hamburger wilde. Waarop hij meteen meldde dat het een “vega”burger was. Die kon ze dus gewoon eten. We kregen allemaal wat van hem te smikkelen.

Toen zijn moeder klaar was met bood-schappen doen, kostte het nog moeite om hem mee te krijgen. Hij moest nog opruimen, die jas moest nog drogen, en de afwas… Oh ja, stond alles uit, want er mocht geen brand komen.

Wat zal zijn vriendin later blij zijn met zo’n zorgzame en geëmancipeerde man… 😉

Spelen…

Terugkijkend op mijn jeugd, besef ik dat ik, hoewel meer verwend dan anderen, in vergelijking met nu maar weinig speelgoed had. Leed ik daar onder? Welnee zeg! Ik had poppen, wat stoffen dieren, een fornuisje met pannetjes. Daarop mocht ik alleen koken, met echte vlammen, als mijn moeder tijd en zin had om er bij te blijven. En ik had knotsen en een grote lap stof, een stapel Margriets waarin ik mocht knippen. Eigenlijk speelde ik daar het meest mee, want die knotsen werden in mijn fantasie “mannequins” de lap stof drapeerde ik daar om heen. Van de Margriet-plaatjes maakte ik paspoppen. Uren was ik er mee zoet.

En natuurlijk speelde ik buiten. Op de stoep voor ons huis, met andere kinderen uit de straat. Ballen, touwtje springen, hinkelen…

Kinderen van nu hebben veel meer speelgoed, technisch en geavanceerd ook. Maar ik vind het soms zo fantasieloos. Of kijk ik met een wat bevooroordeelde blik? Het boekje op de tafel bij een vriendin trok mijn aandacht en bij elke bladzijde dacht ik terug…. Oh kijk, Lego, maar wat was dat toch nog simpel. Oh ja, hinkelen… En een springtouw…. En ja, dat deden we ook graag…. Bokkie springen.

Waaraan zouden de mensen straks over zo’n jaar of vijftig terugdenken en waar zullen hun (klein)kinderen dan mee spelen…. ?

Herinnering

Bron: Nationaal Archief/Collectie Spaarnestad

Een tijdje geleden las ik een artikel over de lagere school. Zo heette dat toen ik nog een strik in mijn haar had. De klassen waren groot, maar stil. Tenminste als de juf er was 😉
We zaten allemaal in houten banken, met een kastje erin en een inktpot boven op. Met gootjes voor je pennen en potloden.
In de pauze dronken we schoolmelk. Brr, lauwe melk, wat vond ik dat vies. We schreven met een kroontjespen, later met een pen speciaal voor blokschrift. Balpennen waren niet toegestaan. We hadden een zwart bord, met krijt. En groene schriften met een etiket voor je naam. Daarin mocht je alleen schrijven, tekenen was ten strengste verboden. We leerden hoofdrekenen en tafels opzeggen. En rijtjes stampen: de veenkoloniën en de eilanden van Indonesië. Bij onze school was een speelplaats met louter tegels en voor zover ik me herinner heel weinig zon. Geen speeltoestel te bekennen.
Het artikel was een recensie van het boek “De lagere school” van Wim Daniels, waarin ook hij herinneringen ophaalt en verhalen van anderen vertelt over de schooltijd. Ik ga dat boek eens lezen. Misschien herken ik nog wel meer. Of zou alles vervaagd zijn. Het is tenslotte al een hele tijd geleden.

Scrabble

Als afsluiting van het Scrabble-seizoen organiseerde een clublid een Scrabble-dag, tevens verjaardagsparty annex houseviewing. Dus reed ik afgelopen disndag met nog 3 andere scrabbelaarsters naar Vlaardingen. Natuurlijk eerst het huis bewonderen, daarna aan de koffie en scrabblespullen klaarleggen. We spelen altijd duplicate, en onze scores worden netjes bijgehouden. Zo weten we dus ook wie van ons de sterkste is. We speelden 2 spellen, aten tussendoor wat en aan het eind van de middag zou bekend owrden gemaakt wie gewonnen had. Ik ben niet zo’n ster, maar speel met heel veel plezier. Ik was dan ook heel verrast dat ik deze keer gewonnen had, omdat ik mijn gemiddelde score die dag ruim verbeterd had. Vandaar deze beker voor de “Woman of the Day”.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Poppenhuis

Na onze wandeling van vorige week in het Schollebos, gingen we nog koffie drinken bij Marianne thuis. En niet alleen dat, want zij showde ons haar poppenhuizen. In de huiskamer staat een prachtig gebouw met daarin een bakkerswinkel, bakkerij en het woonhuis van de bakker en zijn vrouw. Alles op schaal 1:12. Het is onbegrijpelijk hoe natuurgetrouw de poppen en het interieur zijn gemaakt. De bakkerskinderen dragen zelfgebreide kleertjes. Die heeft Marianne gebreid op uiterst dunne naalden met heel dun draad. De zelfgemaakte meubeltjes werden eigenhandig geverfd of gebeitst. De kamer ziet er warm, mooi en gezellig uit. Al was de bakkersvrouw niet snel met het opruimen van de kerstboom 😉 Die stond nog in volle glorie te pronken. Uiteraard op schaal en met echte lichtjes. Net als in het gewone leven, is zo’n huis natuurlijk nooit klaar. Ook poppenmoeders willen weleens een iets nieuws aan de muur. En dus borduurde Marianne Paleis het Loo. Ja, ook op schaal, kijk maar. Nog niet ingelijst, dat komt later, maar dan kan het zo aan de wand.
We togen naar de zolder, waar we ook mochten rondkijken. Marianne heeft daar nog meer poppenhuizen en al haar gereedschappen vinden er een plekje. Er staat een bruidswinkel met bruidsjurken, een cadeauwinkeltje met piepkleine kopjes, theepotje en ander boerenbont serviesgoed. Maar ook een winkel in babykleertjes. Natuurlijk compleet met piepkleine hemdjes, truitjes, luiers. Alles keurig netjes op kleine hangertjes! Er was een drogisterij, met allerlei piepkleine flesjes en doosjes in rijen opgesteld. We waren er niet vandaan te slaan en de oh’s en ah’s waren niet van de lucht. Allemaal kregen we zin om met dit kleine spul te gaan spelen. Het was een geweldige afsluiting van een fijne wandeling.

Bewaren

Spelletje

Mei-blogfoto- 01 Op een zaterdagmiddag zag ik in de stad allerlei mensen volkomen verdiept in hun smartphone. Niks bijzonders toch? Maar deze mensen stonden in kleine groepjes, hadden allemaal een groen balletje aan hun tas, rugzak of in de hand. Ik werd nieuwsgierig en wilde wel weten wat ze nou toch aan het doen waren. Dus stapte ik op één van de mannen af. Het bleek een Engelsman, die me vertelde dat het hier om een spel ging. Maar hij was zo verdiept, dat ik verder geen uitleg kon verwachten. Het ging niet om Scrabble of zo, het was veel serieuzer.
Oh, nou succes dan maar.

Maar geef mij maar een spelletje aan tafel, met een schaal koekjes en een lekkere kop thee of beker chocolademelk. Een spelletje spelen op straat, tussen het winkelend publiek en in de kouwe wind. Mij niet gezien.

Alles komt terug…

Mei-blogfoto- 04 Sommige modes komen en gaan ook weer net zo snel weg. Zo had je in mijn jeugd de hoelahoep. Ineens zag je overal jongens, maar vooral meisjes, hoelahoepen. En ja, ook ik wilde zo’n ding om zwierig mee in het rond te draaien. Helaas, mijn moeder hield de hand op de knip. Waarschijnlijk omdat ze het geld er eenvoudigweg niet voor had. Maar handige buurman bracht uitkomst. Hij fabriceerde uit een stuk elektriciteitsbuis en isolatieband een niet van echt te onderscheiden hoelahoep. Ik was de koningin te rijk.
Hoe lang ik er mee gedraaid heb, weet ik niet meer. Maar hij belandde op zolder, achter een stapel rommel.

En nu zag ik in de stad weer meisjes met zo’n hoelahoep in de weer. Niks elektriciteitsbuis, maar fraai versierd met glitters en kleuren. Maar het draaien is nog steeds hetzelfde. En zij kon het zelf met meerdere. Heb ik het ook nog geprobeerd? Nee, mijn heupen zijn ietsjes stroever geworden. Ik ga eerst wel even oefenen, als niemand me kan zien 😉