Net als voorgaande jaren begin ik de week met muziek. Met melodieën die vrolijk maken, je ontroeren, waarom je soms om moet lachen of die je zo raken, dat je even stil moet gaan zitten. Modern, een beetje klassiek, uit de jaren van mijn jeugd, songs van nu of strepige opnames uit de oude doos. Kortom, van alles wat en hopelijk voor elk wat wils.
Ze kwam, ze zag en overwon…. En alle vrouwen hadden het nakijken. Een mooie tango: Carlos Gardel in Por una Cabeza.
Ze zijn leuk hoor, die ganzen. Maar er lopen er inmiddels wel erg veel in onze buurt. En daar niet alleen, in heel Nederland is er een overschot aan ganzen.
Je zou ze kunnen jagen en het vlees verkopen. Dat zal wel in geringe mate gedaan worden, maar ganzenvlees is niet zo populair als in Duitsland. Daar staat gans met kerst vaak op het menu.
Maar hoe kunnen we nu de ganzenpopulatie op diervriendelijke manier indammen? In Rotterdam doen ze het als volgt.
Aan het begin van het broedseizoen zoeken vrijwilligers naar ganzennesten en halen daar de eieren uit, op één na. Dat ei wordt gemerkt en kan worden uitgebroed. Bij een tweede ronde worden eventueel nieuwe eieren ook weggehaald. Zo krijgt een ganzenpaar maar één kuiken, meer dan genoeg.
Iemand bestelt een hamer en een lamp online bij Lidl. Het pakket wordt keurig bezorgd. En er komt een mail van Lidl. “Om papierverspilling te voorkomen, zullen retourdocumenten per E-Mail aangevraagd kunnen worden”.
Nou, dat past toch wel in deze tijd. Je bestelt online, je betaalt online en als het niet goed is, ontvang je de papieren om terug te sturen ook online. Geen snipper papier verspild…….
……. Maar wat stopt die oh zo milieubewuste Lidl als opvulling in de doos? Meters papier…… Hoe verzin je het….?
Het was nog niet zo simpel om een blogje voor de herhaling te vinden. Ik moest echt van begin tot eind alles doorspitten. Maar dit schreef ik op :
HAAST, het lijkt wel de plaag van deze tijd. “Nee, dan kan ik niet…, ik heb het veel te druk…, helaas, geen tijd gehad….” Iedereen (ook ik) maakt zich er aan schuldig. Maar is die haast niet van alle tijden?
In een oud kookboek van mijn schoonmoeder vond ik een knipsel uit de EVA, met deze advertentie. Ik schat zo ergens van rond 1960.
Vader, die zich -met zijn ogen op de klok- in zijn jas hijst en geen tijd heeft voor ontbijt. Daarnaast het plaatje hoe het eigenlijk zou moeten zijn: moeder, geheel opgedoft (ja, ja), kijkt met verliefde blik naar de kalme man, die zijn (door haar toebereide…?) ontbijt van overheerlijke havermoutpap verorbert.
Idyllisch toch? En anno nu? Links moeder én vader die zich in hun jassen hijsen. Maar dan rechts: moeder én vader samen relaxed aan het kant-en-klare (drink)ontbijt. De laptops op de tafel, met de autosleutels er naast. Helemaal 2010!
Ik kan de advertentie zo maken, schreef ik toen 😉.
Maar dat klopt helemaal niet. De ontbijttafel van 2025 is rijkelijk gevuld, met gezonde spullen. Iedereen zit rustig en relaxed. Geen haastig wegrennend persoon te vinden. Ideaal!
Maar het is wel reclame hè!!
Vlak voor Kerst stond er ineens een bericht in de buurtpreventie-app. Er was een vreemde snuiter midden in de nacht gesignaleerd. Hij keek in brievenbussen en ging voor de deur staan met een telefoon. Spannend en niet echt vertrouwenwekkend. Dat men het wist, kon natuurlijk alleen maar door de vele “intelligente” bellen en camera’s die her en der geplaatst zijn.
Er werd een buurtwacht gevormd, die om half drie ’s nachts ging patrouilleren. En al die filmpjes moesten natuurlijk ’s morgens worden uitgelezen en bekeken. Er werden nog meer bellen en camera’s geplaatst. Wie ’s nachts even zijn bed uit ging, werd gevraagd en passant ook maar even een oogje in het zeil te houden. Al met al onze wijk was in rep en roer.
Ja, natuurlijk, niemand wil dat er ingebroken wordt. Niemand wil dat zijn spullen door anderen worden besmeurd. Maar of we dat ook kunnen tegenhouden?
Want ondanks dat er nu zoveel bewaking is (ook de politie patrouilleerde vaker) werden er toch fietsen gestolen. Hoogstwaarschijnlijk midden op de dag werden die zomaar in een bestelbusje gestopt. Maar ja, wie let er nou op een bestelbusje… daarvan rijden er dagelijks vele af en aan….
Eigenlijk is het beter maar niet te weten. Al die techniek geeft vooral zenuwslopende tijden…..
Conny van Connysquilts lanceerde een nieuwe uitdaging. Ze vroeg ze om drie woorden te sturen, die als uitgangspunt zouden dienen van de collages. Wie wilde meedoen en twaalf weken lang een collage maken? Ik reageerde meteen.
Dit keer waren de woorden: kersenrood, scheuren, toneel, fantasiedier en aardrijkskunde. Hoewel ik meteen een idee had, werd het uitvoeren niet gemakkelijk. Het is me gelukt, maar of het ook “mooi” is geworden, daar twijfel ik nog over. Toch maar op mijn blog gezet, want uiteindelijk komen alle woorden er wel in voor.
De kersenrode gescheurde papierstroken vormen een toneel, een kaart van China en de rode draak verwijzen naar aardrijkskunde. Het dier op de voorgrond is duidelijk gefantaseerd.
Ben je ook benieuwd wat de anderen er van maakten? Dat is allemaal te zien bij Conny, dus klik even hier.
Na de uitzendingen van Andere tijden en de podcast Het is niet van mij, las ik ook nog het boek De onbedoelden van Cobi van Baars, die hetzelfde thema behandelt.
Een roman, gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. Een jong meisje wordt in de jaren 60 ongewild zwanger. Haar ouders beslissen dat het kind moet worden afgestaan, al wil ze dat zelf niet.
Ze krijgt een tweeling, moederziel alleen. De kinderen, twee meisjes, worden onmiddellijk bij haar weggehaald. Zij keert naar huis terug, waar nooit meer en woord aan de kinderen gespendeerd wordt.
De kinderen worden gescheiden en komen elk bij ander kinderloos echtpaar terecht. Pas als ze volwassen zijn komt de waarheid aan het licht.
Het boek springt van de ene naar de andere persoon en belicht zo hoe iedereen op zijn of haar eigen wijze tegen de zaak aankijkt. Dat vond ik wat lastig om te lezen, maar wel heel knap beschreven. Want iedereen beleeft het anders, heeft andere invloeden ondervonden. Geluk of ongeluk is niet voor iedereen het zelfde.
Absoluut een aanrader, dit boek. Al is het alleen maar omdat we, met de kennis van nu, heel andere beslissingen zouden nemen.
Net als voorgaande jaren begin ik de week met muziek. Met melodieën die vrolijk maken, je ontroeren, waarom je soms om moet lachen of die je zo raken, dat je even stil moet gaan zitten. Modern, een beetje klassiek, uit de jaren van mijn jeugd, songs van nu of strepige opnames uit de oude doos. Kortom, van alles wat en hopelijk voor elk wat wils.
Even naar tropische sferen, al is het alleen maar met die mooie Hawaii hemden. Een ouwetje, maar wel een nieuwe cover, van The Bob Squad in The Banana boat song.
Lezen, ik zou niet zonder kunnen. Er ligt altijd wel een boek naast de bank, de bieb heeft aan mij een regelmatige klant. En onze kinderen lazen en lezen ook nog steeds graag.
Maar of de kinderen van nu zo happig zijn om een boek ter hand te nemen. Ik zie allerlei initiatieven om ze aan het lezen te krijgen, maar dat handige schermpje trekt ook en is hardnekkig verslavend.
Op de markt trof ik een kraam aan met boeken. Nieuwe boeken en dat had ik eigenlijk nog niet eerder gezien. Mijn oog werd getrokken naar “Pluk van de Pettenflet”, dat niet alleen de kinderen leuk vonden, maar waar ik zelf ook met plezier uit voorlas.
Ik raakte met de verkoper, Eddie van der Beek, in gesprek, die een reguliere boekhandel heeft, maar ook zo nu en dan op de markt zijn handel verkoopt, tegen redelijke prijzen. Een gepassioneerde man, die kinderen weer graag het plezier van het lezen wil leren.
En gelijk heeft hij. Want met een boek ben je nooit alleen en hoef je je ook nooit te vervelen. Thuis, op de bank of in een luie stoel, aan tafel of in bed, je kunt met een boek reizen naar elke plek op de wereld en zelfs verder weg!
Je ziet het op allerlei kooksites, prachtig opgemaakte schotels. Met een beetje saus, een geknoopt strikje bieslook en zo. Voor mij hoeft dat niet. Net zo min als de filmpjes van moeders die de lunch boterhammen van hun kinderen opleuken en er auto’s of treintjes van maken. Het is grappig en ik kan er ook wel bewondering voor hebben. Maar zelf doen… nee!
In Japan krijgen kinderen vaak zo’n mooie bentobox mee. Ik vraag me altijd af hoeveel tijd er in gestoken is. Moeder zal dat wel niet in een paar minuten klaar hebben.
En hoe reageren de kinderen daarop? Is het hap-slik-weg of kijken ze er een tijdje naar en eten het dan op? Dat is het plan, maar zonde van al dat werk vind ik het wel.
Onze jongens kregen een degelijk lunchpakket mee, geen fröbelwerk.
