Muzikaal

Posted on by

De meeste planten hebben een mooie, officiële Latijnse naam. Maar er zijn zoveel verschillende vormen, die vaak ook nog een een beetje op elkaar lijken. Dus krijgen nieuwe variëteiten naast hun officiële naam een soort van bijnaam.

Dat zal nog knap lastig zijn om die namen te verzinnen. Er zijn tegenwoordig toch niet meer zoveel koningen, prinsen of prinsessen die je nog kunt vernoemen. En als je een persoon uit de geschiedenis kiest, dan weet je maar niet hoe lang die nog in de gratie blijft 😉

Maar in de muziek zijn de mogelijkheden nog lang niet uitgeput. En de kwekers van Astibles (pluimspirea) zochten de namen dan ook in de popmuziek.

Een paar weken geleden waren het nog maar net opkomende planten in een groot bed in Arboretum Trompenburg. Alleen die bordjes verwezen naar de muziek. Maar als ze bloeien -en dat doen ze vast wat later in het jaar- gaan we gewoon weer kijken om te zien of er echt zoveel muziek in zit… Of de Astibles Punk Rock, Rock and Roll, Metallica en nog wat anderen inderdaad de pan of het perk uit swingen

Klein maar fijn

Posted on by

Kijk, dit is mijn Ficus Elastica Belize. Een grote naam voor een klein plantje, want het meet met potje en al nog geen 20 centimeter.

Ik heb haar al een paar weken. Ze stond ietwat verloren opzij van een hele rij plantjes. Eén van haar bladeren was gescheurd en ja, dan tel je onmiddellijk niet meer mee. Maar ik wilde al zo lang zo’n bontbladig plantje en met een beetje goede zorgen zou het best wat kunnen worden.

Ze staat in de badkamer, want daar is voldoende licht en vochtigheid om haar vrolijk te stemmen. En ik hoopte dan ook dat ze enorm zou gaan groeien. Maar dat duurde nog even.

Tot vorige week, toen er een heel klein puntje van het nieuwe blad te zien was. En nu is het blad er echt. Nog een beetje blozend roze, nog niet helemaal volgroeid.

Maar wel met een belofte voor weer een nieuw blad. En ja, daar zal ik ook wel vele weken op moeten wachten. En nog meer maanden en jaren voor dat deze plant echt volledig tot wasdom is gekomen. Twee meter kan ze worden.

Ik weet niet of ik dat nog zie gebeuren. Maar geduld is een schone zaak.

Oranje

Posted on by
Bron: Google foto’s

Of wij vandaag nog naar de stedelijke festiviteiten gaan? Ik weet het nog niet. Misschien, maar dan moet het weer meewerken. En ik heb nog het een en ander te doen en dat moet ook gebeuren. Dus is het nog maar de vraag…

Vieren we dan niet dat onze Koning verjaart? Natuurlijk, we halen een oranje tompouce voor bij de koffie. Of een oranje koek, dat weten we nog niet. Maar iets van oranje zal het wel zijn.

En verder is het een gewone dag. Op de een of andere manier voelt het niet meer zo als vroeger. Echt uitleggen kan ik het niet, het is meer een gevoel.

Och, het koninklijk paar zal zich er wel niet druk om maken. Die hebben vandaag al genoeg om te doen.

Even kijken wat Maximá aan heeft, dat doe ik wel. De jurk, de hoed, maar vooral de schoenen. Weer van die torenhoge stiletto’s of een wat comfortabeler hak? Daar ben ik wel benieuwd naar.

Gewoon

Posted on by

Vorige week was eigenlijk weer -na zeer lange tijd- een “gewone” week.

Zo’n week waarin we weg gingen, naar de bollenvelden op Goeree-Overflakkee. En dan lekker wat drinken op een terras in de zon.

De volgende dag naar een tuinstoelenwinkel. En op de terugweg spontaan naar IKEA. Niks mopperen op die winkel waar je altijd wel wat koopt, maar gewoon ontspannen winkelen. Kijken, kijken en alleen wat nuttigs kopen. Zonder tijdsloten en geen restricties.

Zaterdag op stap met schoondochter. Eerst naar de film, daarna een wijntje op een terras en later lekker samen eten en kletsen. En ook zij vond het weer “bijna ouderwets”.

En dan stond er ook nog een middagvoorstelling gepland voor de zondag. Het Groot Niet Te Vermijden speelde met verve van opera tot smartlap. Er werd gelachen en we konden luidkeels meezingen. Een zaal vol ontspannen mensen in het wijktheater.

Het voelde goed, vrij, zonder belemmeringen, zonder klemmende regels.

Fijn, gewoon fijn!

Maandag met muziek

Posted on by

Jules de Corte, al lang niet meer onder ons maar nog steeds zo goed. Want dit liedje is nog helemaal actueel, al moet je misschien tussen de regels door luisteren: Jules de Corte met De vogels

Als de clip niet start, dit is de LINK

Nota bene:
Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.

Vakantieherinnering

Posted on by

In 2001 kwamen in Vietnam de kooplieden te paard naar de markt in Sapa.

Stevige paardjes, die geen moeite hadden met de stoffige wegen vol kuilen en gaten. Die zonder moeite op smalle paadjes galoppeerden, aangemoedigd door luid schreeuwende berijders.

De vrouwen met hun mooie geborduurde kleding kwamen vaak te voet. Zij droegen dan ook een deel van de last aan koopwaar in manden of zakken op hun rug.

Hoe zou het er nu aan toegaan? misschien is er wel niet veel veranderd, want een auto is er ook niet echt handig. Of zouden de wegen inmiddels ook auto-fähig zijn?

Zoeken

Posted on by

De bloementuintjes die ik bij de Appie kreeg had ik nog even laten liggen. Ze werden soms van hier naar daar geschoven, maar ach, ze lagen niet in de weg.

Maar toen voor Pasen de tafel uitgebreid gedekt moest worden, moesten ook de bloementuintjes met nog wat andere zaadjes verkassen.

Waar zou ik die nou eens neerleggen? Niet in de kamer, want dan bleef het toch rommelig. Niet inde gang, niet op mijn eigen kamer. Nee, ik legde ze ergens waar ze uit het zicht waren, maar toch simpel weer terug te vinden.

Maar de nacht na Pasen schrok ik wakker met de gedachte “Waar heb ik die doosjes nou toch gelaten?”

De volgende morgen meteen maar eens kijken. Ik zocht, ik zocht, maar nergens te vinden. Ook Leo zocht mee, maar zonder resultaat. We zochten onder de bank, in de boekenkast, in alle keukenkastjes. Maar geen bloementuintjes. Vagelijk herinnerde ik me dat ik ze ergens bij elkaar gelegd. Er vormde zich een beeld, maar hoe ik ook zocht, geen spoor.

Tot afgelopen donderdagmorgen. Ik keek weer eens in de berging, zonder resultaat. Had ik ze nou toch, zonder er bij na te denken, weggegooid? Toen viel mijn oog op dat ene barbertje onder de plank. En kijk….., in een mandje, netjes droog en opgeruimd, daar lagen ze dus!

En gisteren heb ik ze dus gezaaid. Nog even wachten en dan kunnen de roze, witte, gele en regenboogmix-bloemen worden uitgeplant.

Vechtpartijtje

Posted on by

Als we rustig in de kamer zitten, is het ineens een kabaal van je welste in de tuin. Gekrijs, klapwiekende vleugels en we zien wat veren door de lucht waaien.

Het zijn eksters en roeken, die duidelijk met elkaar in gevecht zijn. Maar waarom? Dat weten we zo gauw niet te achterhalen. Ze vliegen onrustig heen en weer en wippen van de schutting op het dak van de buren.

Maar dan ontdekken we iets op onze tuinkast. Lag dat er nou al? Nee, het blijkt een stuk brood te zijn. Maar dat is wel gek, want dat dak loopt rond af en je moet wel heel goed mikken dat zo’n broodkorst precies in het midden komt en blijft liggen. Trouwens, hele boterhammen gooien wij niet in de tuin. Hooguit wat kruimels uit de broodmand. We vermoeden dat het uit de bek van een vogel gevallen is.

Omdat wij opstonden zijn de vogels meteen weg gevlogen. Maar dat duurt niet lang en dan begint het gevecht alweer.

Uiteindelijk blijft er één roek over, die de korst met zijn poot op het dak vastdrukt. Zo, daar zal hij eens op zijn gemak van genieten…. Totdat er weer een ander zo brutaal is om ook een deel van de buit op te eisen. Even tilt de roek zijn poot op en …. floep, de broodkorst valt naar beneden en verdwijnt tussen de planten.

Dan heeft de vogel er genoeg van. Als het moeilijk wordt, zoekt hij wel ander voedsel. En zo is de rust weergekeerd in onze tuin.

Boek

Posted on by

Sommige boeken trekken je meteen in het verhaal. Bij Het lied van de Mistral ging het een beetje moeizaam. Waar dat aan ligt. Ik weet het niet. Er lopen wel vaker verschillende lijnen door elkaar in een verhaal.

Olivier Mak-Bouchard: Het lied van de Mistral

De ik-figuur woont met zijn vrouw Blanche in een klein vlekje in de Provence. Ze hebben weliswaar goed contact met de buren, maar komen er niet regelmatig over de vloer.

Tijdens een noodweer stort een deel van een muur in op het terrein van de buurman. In de stromende regen komt hij de verteller halen. Waarom? Dat is het begin van een vreemde ontwikkeling.

Buurman denkt dat er een bron is en begint met graven en de schrijver helpt mee. Enigszins tegen wil en dank, maar steeds enthousiaster. Ze ontdekken inderdaad een waterbron. En water is meer dan goud in het droge gebied.

Was die bron er altijd al? Het lijkt er niet op. Maar uit welke tijd is ie dan wel? En moeten ze het melden bij de autoriteiten? Want er worden ook oude voorwerpen gevonden. Hebben die archeologische waarde? En dat water, kun je dat drinken of zou het alleen geschikt zijn voor bewatering van de kersenboomgaard? zoveel vragen zonder duidelijk antwoord.

Het wordt steeds geheimzinniger, vreemder en soms lijken sagen, legenden en koortsdromen door elkaar te lopen. Totdat een natuurramp leidt tot een onoverkomelijk einde.

Ik vond wel een mooi, maar wat bevreemdend boek, met bespiegelingen over de natuur van de streek en diverse facetten van de geschiedenis.

Maandag met muziek

Posted on by
Als de clip niet werkt, dit is de LINK

Nota bene:
Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.

Ik weet niet meer wie me op dit nummer attent maakte, maar ik vind het zo vrolijk. Pokey LaFarge met “Get it for it’s gone” laat deze week gezellig beginnen.