Ook voor vogels zijn er rijtjeshuizen. Alleen weet ik niet of er ook veel belangstelling voor is.
Misschien maakt het vogels wel niks uit of hun huisje in een rijtje staat, gekleurd is of gewoon kaal hout.
Rijtjeshuis
Category Archives: reizen
Deur
Wandelend door de wijk zie je natuurlijk overal deuren. De meeste mensen maken er niet veel werk van. De standaard deur, zoals bij de oplevering, krijgt hooguit zo nu en dan een nieuw kleurtje of ander glas.
Is zo’n deur te oud, te verweerd of verveelt ie toch op den duur, dan komt er wel een nieuwe deur. Maar meestal zijn dat toch deuren van de bouwmarkt. Gewone deuren, er gaan er wel dertien in een dozijn.
Maar degene die hier woont wil misschien wel een statement maken. Of maakt dit soort deuren van professie…? Ik heb er geen idee van. Maar bijzonder is die deur wel. Zou niet misstaan bij een kerk of als ingang van een gebouw voor … tja, voor wat…?
In ieder geval heeft de bewoner geen last van inkijk. En dat zou voor mij een bezwaar zijn, want dat betekent ook dat het in de hal toch een ietsiepietsie donker wordt.
Maar over smaak valt niet te twisten, nietwaar?
Deel dit op:
Uitzicht
We moesten iets afgeven in het centrum van Vlaardingen en de zon scheen. Dan hebben Leo en ik geen verdere aanbeveling nodig en rijden we naar een plekje aan de kade.
Met uitzicht op de bedrijvigheid van de Rotterdamse haven, waar we in de verte de skyline van kunnen zien. En een visser met een grote paraplu, dus bestand tegen alle soort weersomstandigheden.
Er staan zat bankjes om even de benen te strekken en te genieten van het scheepvaartverkeer.
We ontdekten dat de Waterbus hier tegenwoordig aanlegt en moeten maar eens kijken hoe die route dan wel loopt.
Ook watertaxi’s vlogen over de rivier om hun klanten af te halen of aan land te brengen.
En een bootje van de “De Roeiers” legde aan. Een bemanningslid stapte van boord en een ander kwam juist aan. En hup, daar ging het weer op weg naar een volgende klus.
Nee, vervelen doen we daar niet. En toen de zon ook nog even doorkwam….
Deel dit op:
Trainen
Het was lekker wandelweer en dus kwamen de Ganzen weer eens bijna allemaal bij elkaar. We liepen richting Rotte en staken de Rottebanbrug over. Daar wandelden we richting het Hoge Bergsebos. Maar op dit moment wordt er in die buurt hard gewerkt aan een nieuwe weg, met een tunnel onder de Rotte door. Daardoor bleek het pad wat we normaal namen nu versperd te zijn.
Ach, flexibel als we op onze ouwe dag nog zijn 😉 namen we dus een ander pad. En dat hebben we geweten, want na alle regen stonden daar overal plassen en niet zulke kleintjes ook. Terugkeren of doorlopen. We kozen het laatste en daardoor moesten we nogal eens door flinke stukken glibberige en zacht sompige modder banjeren. Natte wandelschoenen, vieze sokken, broeken die meteen in de wasmachine zouden moeten. Het werd een heel avontuur, maar met elkaar bleef het toch gezellig en kletsten we heerlijk bij.
Eenmaal weer bij de Rotte gekomen, moesten we nog een heel stuk voordat we weer bij de brug waren en op huis aan konden gaan. Onderweg kwamen we langs een parkeerplaats, waarop een enorme macht aan politie stond. Nieuwsgierig keken we en ontdekten dat er driftig getraind werd.
Bomen beklimmen, iets met lange houden palen en hoe komen we over de sloot. Nou, dat laatste ging vaak goed. Maar diverse agenten haalden toch een nat pak.
En wij liepen sinds lange tijd weer eens een flink stuk. Hadden ook de Ganzen hun training gehad 😉
Deel dit op:
Versiering
Versiering zit de mensen in het bloed. Alles hetzelfde vindt men al snel veel te saai. Dat zal zo in vroeger tijden ook wel geweest zijn.
Kijk je om je heen, dan zie je vaak allerlei soorten. In de stad zie ik veel verschillend metselwerk, allerlei soorten stenen om ramen, deuren die afwijken van de rest in een straat.
Ook tijdens onze vakantie in Twente zag ik natuurlijk veel verschillende dingen. Maar één ding viel me toen het meest op en dat waren de muren van sommige schuren. De schuur zelf wat opgetrokken van zwarte planken en daar boven een rieten matwerk, mooi en regelmatig versierd met vlechtwerk.
Geen krullen, maar alles netjes recht in een soort wiebertjes. In sommige dorpen zag je bijna elke schuur met zulk vlechtwerk, op andere plaatsen wat dat minder.
Ik vraag me af of het ook nog een doel diende en bedacht zelf dat het misschien wel een goeie ventilatie zou geven. Dicht, maar toch met kieren zodat er frisse lucht in de schuur kon komen.
Misschien was het toch alleen maar als versiering, maar ik houd wel van dit soort mooimakerij.
Deel dit op:
Er even tussenuit
We hadden het een paar weken geleden reuze naar onze zin in Sibculo. Alleen het weer werkte niet erg mee. Maar dat kan gebeuren. Ach, een paar dagen rustig aan is helemaal niet erg.
Gingen we dan helemaal niet weg? Natuurlijk wel! Maar we vinden er niks an als het miezert en alles klam en nat is. En met een grijze lucht worden die foto’s er ook niet fraaier op. Dus maakten we wel wat kortere wandelingen.
We bezochten ook een paar dorpen in de omgeving, zoals Vilsteren, Ommen en Beerze. Als het even droog was, stapten we uit de auto en liepen wat. Maar te vaak werden we door de regen weer teruggeleid.
Vlak bij Sibculo ligt het natuurgebied De Engbertsdijkvenen. Een gebied met het nog zeldzame hoogveen, plassen en uitgestrekte heidevelden. En daar wandelden we wel een paar keer en kon ik gelukkig toch nog wat foto’s maken.
Maar wie weet gaan we nog een keertje terug…
Deel dit op:
Landverhuizers
Vanuit elke havenstad zullen mensen wel vertrokken zijn om elders hun heil te zoeken. Rotterdam kent een hele wijk, die bekend stond om zijn Chinese bewoners. Sommigen vonden er hun geluk, hun partner of verdienden genoeg om weer terug te keren naar hun vaderland.
Maar vanuit Rotterdam vertrokken ook honderdduizenden om aan de andere zijde van de oceaan hun geluk te beproeven. Misschien trokken ze verder, naar Canada of naar de westkust van de Verenigde Staten. Ze begonnen een bedrijfje, kochten land om een boerderij op te zetten of trokken naar de goudvelden in Californië of Alaska.
De meesten van hen zullen zijn scheep gegaan aan boord van één van de schepen van de Holland America Lijn. Op die kade begonnen heel wat verhalen, van tragedies tot succes stories.
Het hoofdkantoor van de HAL stond aan de Wilhelminakade en is nu het welbekende “Hotel New York”. De loodsen van toen zijn omgebouwd tot een grote “terminal” voor cruiseschepen.
Wie wil weten of een oud familielid aan boord van één van de HAL-schepen was, kan nu die passagierslijsten digitaal inkijken.
Ik weet intussen dat er heel wat reislustige familieleden waren. Niet allemaal waagden ze de oversteek definitief. Ze gingen soms ook alleen op (zaken)reis en kwamen na verloop van tijd weer terug. Misschien vind ik zo ook nog wel “verdwenen” familie…. 😉
Deel dit op:
Boek
Vanuit Rotterdam vertrokken honderdduizenden mensen op zoek naar geluk in het verre Amerika. Ze stapten op een schip van de Holland America Line in de hoop dat aan de overzijde van de oceaan hun fortuin zou liggen. Helaas, velen zullen er vooral armoe gevonden hebben. Tenminste dat vermoed ik, want er zijn tientallen boeken over verschenen.
Eén van die boeken is “Fortuna’s kinderen” van Annejet van der Zijl.
Het begint met het verhaal van Léon Herckenrath, zoon van een gegoede familie in het Zuid-Hollandse westland. Hij wordt voor zaken naar Amerika, naar Charleston gestuurd. Als hij daar ernstig ziek wordt, zorgt de kleine Juliette voor hem en waakt dag en nacht. Leon en Juliette worden verliefd. Eigenlijk kan dat niet goed gaan, want Juliette is een slavenkind.
In het geniep leven ze samen, krijgen kinderen. Maar als het er echt om gaat spannen weet Leon toch zijn kinderen en vrouw naar Nederland te sturen, waar ze allen in de familie worden opgenomen. In Nederland is Juliette weliswaar een bijzonderheid, maar de Nederlanders reageren zeer nuchter op haar huidskleur. Nu is zij de dame en heeft ze bedienden die voor haar werken.
De oudste dochter trouwt een vriend van de familie. En ook deze man heeft reisbloed in zijn aderen, want hij vertrekt naar Californië om goud te zoeken. Het goud wordt hem niet in de schoot geworpen, maar dankzij zijn handelsgeest weet hij wel een succesvol zakenimperium op te zetten.
Zoals in alle boeken van Annejet van der Zijl is zij diep in de geschiedenis gedoken. Het boek is niet zozeer een roman als wel een prachtig historisch verhaal.
Deel dit op:
Onvoorspelbaar
Het is een oneindig onderwerp van gesprek en je kunt er nauwelijks op rekenen. ???? Ik bedoel natuurlijk het weer.
Tijdens onze vakantie in Twente hoopten we op een beetje mooi weer. Maar wat we voorgeschoteld kregen was grauw, mistig, koud en bij wijlen zelfs onaangenaam.
Maar op de op één na laatste dag stonden we op met zon en een stralend blauwe hemel. Dus besloten we wat vroeger op stap te gaan. Maar nauwelijks waren we op weg of Leo realiseerde zich iets te zijn vergeten. Bij een benzinestation keek hij nog even in zijn rugzak of hij het toch bij zich had. Maar nee…
Hè bah, nou ging net de zon weg. En wat was dat, zag ik dat goed? Ja, het sneeuwde een beetje. Nou ja, natte sneeuw… Leo stapte weer in en reed weg. En ineens zaten we in een hevige sneeuwbui. We reden het dorp in, waar alles al enigszins wit was. Bij een rotonde keerden we en reden terug naar ons huis. Het hield op met sneeuwen en …. kijk nou, stralende zon, helderblauwe lucht. Geen regendrop te bekennen. Op nog geen drie kilometer zoveel weersverandering, het leek een beetje surrealistisch.
Thuis zocht Leo zijn spullen bij elkaar en stopte ze snel in de rugzak. Opnieuw gingen we op weg. En weer doken we de grauwe wolken in. Maar gelukkig, droog bleef het en wandelen konden we dus ook. Al was het echt bitter koud.
Deel dit op:
Even rust
Door de omstandigheden is ons leven in wel heel rustig vaarwater gekomen. En dan valt er gewoon weinig te vertellen. Daarom las ik even een radio-stilte in.
Leo en ik gaan er weer eens even op uit. Lekker ergens in Nederland uitbuiken, bijkomen, op verhaal komen of gewoon bijtanken. We zien wel wat het wordt.
In ieder geval schrijf ik een aantal dagen geen blogjes.
Alleen op maandag heb ik wat gepland, zodat jullie toch de week muzikaal beginnen 😉
Wij trekken ons nu even terug. Doei……!
