Projectje

Met zoveel vrije tijd is het goed om jezelf bezig te houden. En waarom zou je dan niet het nuttige met het aangename verenigen?

Op dit moment zitten heel veel ouderen in een verzorgingshuis, goed verzorgd dat wel. Maar zonder bezoek vanwege dat vervelende C-virus.
Eén van die mensen is tante Luus, een tante van Leo. Ze is 96 en heeft het nodige in haar leven meegemaakt, zelfs de laatste maanden. Dus besloot ik haar een kaartje te sturen.

En ja, als ik dan toch bezig ben, dan kan ik nog wel wat meer kaartjes maken. Met gezellige kleurige enveloppen.

En zo komt van het een het ander.

Na de kaartjes begon ik aan doosjes. Nam bij het boodschappen doen en passant ook een flinke voorraad paaseitjes mee om die doosjes mee te vullen. En afgelopen vrijdag stopte ik het allemaal in een tas, deed er een brief en nog wat extra’s bij en bracht dat alles naar Vlaardingen, waar ik het op een tafel in de hal, nog voor de tweede voordeur, kon zetten. Waarna de verzorging het verder verdeelde.

Tante Luus belde ons diezelfde avond op. Het was een gezellige middag geworden en iedereen was blij verrast. En blijheid kunnen we nu niet genoeg hebben.

Hoe gaat het nu?

Vorig jaar om deze tijd schreef ik een aantal blogjes over mijn buurvrouw Marlika. Zij startte een crowdfundingsactie voor een aHSCT-behandeling.

"Keep Marlika walking"

Het geld kwam er en Marlika reisde naar Moskou. Zes weken lang onderging zij daar een zware behandeling. En daarmee begon voor haar de lange weg naar herstel. Omdat haar weerstand minimaal was, moest ze, eenmaal thuis, in quarantaine. Nauwelijks bezoek, weken, maanden lang helemaal niet naar buiten, alleen digitale contacten.

Met vallen en opstaan herwon ze haar vitaliteit. Soms leek ze alweer bijna de oude, soms was er even een terugslag. Maar langzamerhand zagen wij haar opknappen. Het helpend handje dat we zo nu en dan uitstaken was fijn, maar vindt ze nu niet meer nodig.

En nu… nu zitten we allemaal in quarantaine. En voor Marlika is het opnieuw en nog strenger dan voor ons allemaal. Maar ondanks alle moeilijkheden laat Marlika zich niet uit het veld slaan. Ze straalt, geniet van haar man en dochter, zwaait op afstand lachend naar ons en is super positief.

En in deze dagen heeft ze tijd genoeg voor haar grote hobby bakken. Staat er zo maar ineens een stuk taart of bananenbrood op onze tuintafel.
We genieten er van en weten het zeker: Marlika komt er wel!

Pareltje

En in deze rare tijd kunnen we niet genoeg schoonheid tot ons nemen. Daarom voorlopig op vrijdag een muzikaal pareltje. Voor vandaag koos ik een prachtig gedicht van Rutger Kopland, met ja natuurlijk, muziek van Harry Bannink.

Victor van den Broek zingt “Onder de appelboom”

Slim bedacht

Nu we steeds minder contact willen, wordt zelfs pinnen een beetje lastiger. Maar voor elk probleem is een oplossing te vinden. En als dat dan ook nog een beetje positieve reclame met zich mee brengt, is het helemaal mooi.

De dierenwinkel Lambrechts in ons winkelcentrum bedacht dat de kauwstokjes voor de hond prima te gebruiken waren om mee te pinnen. En na gebruik aan jouw of een andere hond geven. Simpel, maar erg lief en leuk gevonden!

Recept

Koken doe ik graag. Ik heb dan ook heel wat kookboeken (gehad) en snuffel graag op Google naar nieuwe recepten. Maar het gekke is dat ik zelden een recept helemaal volg. Ik weet niet wat dat is, maar iets, ook al is het maar één ingrediënt, moet ik veranderen. Het liefst kook ik dan ook voor de vuist weg. Dan kijk ik in de koelkast wat er ligt, nodig op moet of lekker bij elkaar smaakt. En er ligt altijd wel wat in die groentenla.

Vorige week lag er courgette, bleekselderij, puntpaprika en bosuitjes voor het grijpen. En ik had ook nog een stukje Halloumi met chili. Dat is kaas uit Cyprus, die je heerlijk goudbruin kunt bakken. Soms is het te koop bij Lidl en omdat je het lang kunt bewaren, koop ik dan wat pakjes.
Uien en knoflook zijn altijd in voorraad. En oh ja, dat restje crème fraiche moest ook op. Dit werd het uiteindelijk:

Cypriotische macaroni
voor 2 personen
1 flinke ui, gesnipperd
2 tenen knoflook, gesnipperd
1 puntpaprika, in stukjes gesneden
3-4 stengels bleekselderij, in kleine boogjes
1 courgette in blokjes
2-3 tomaten, in stukjes
2-3 lenteuitjes, gesneden
1-1,5 eetlepel crème fraiche
(olijf)olie
oregano, peper en zout naar smaak
150 gram. Halloumi (met chili)
150 gram elleboog macaroni

Snijd de Haloumi in plakken van ongeveer 1 cm. Droog de kaas goed en bak ze in de hete olie tot de plakken goudbruin zijn. Schep de kaas op een bord en laat het afkoelen. Snij het dan in kleinere blokjes.
Fruit de ui in de resterende olie tot die goed glazig is.Doe de knoflook erbij en laat ook even mee fruiten.
Voeg dan paprika, bleekselderij, tomaten en lente ui toe. Bestrooi met wat oregano en peper en zout naar smaak. Laat even goed bakken.
Voeg de courgette toe en laat alles nog ongeveer 10 minuten smoren.
Snij de kaas in kleinere blokjes en meng die met de crème fraiche door de saus.
Kook ondertussen de macaroni gaar en giet deze af. Doe de macaroni in de pan met saus en roer alles goed door.
Serveer, eventueel bestrooid met wat fijn geknipte peterselie.

EET SMAKELIJK!!







Uitzitten

Er zijn meer mensen die een blog schrijven over het gedwongen binnen zitten. En wie het nieuws volgt, beseft dat journalisten de krant moeten vullen. Bij gebrek aan nieuws komen er andere verhalen. Die op zich schrijnend kunnen zijn.

Na het zoveelste verhaal over een man (of vrouw?) die gestorven was zonder haar naasten, dacht ik “tragisch, ja”. Maar ik besefte opeens dat in de loop van de jaren mij ook een aantal mensen zijn ontvallen. Soms naar menselijke begrippen te jong, soms zo oud dat het verlies er ietsie pietsie minder pijnlijk om werd. Maar toch, van geen van allen heb ik bewust afscheid kunnen nemen. Ze stierven allemaal (vrij) onverwacht.

Maar wat valt daar aan te doen? Niks, het is gebeurd en terugdraaien is niet mogelijk. Wel maakte het me duidelijk dat je je familie moet koesteren.
Dat vriendelijkheid nooit kwaad kan en een beetje aandacht ook geen verkeerde keuze is.

Daarom lees ik die tranentrekkende verhalen niet meer. Laat ik ook het meeste nieuws over alles wat met het C-virus te maken heeft, links liggen. Ik concentreer me op vrolijke verhalen, gezellige initiatieven. Kortom, ik probeer het vooral van de positieve kant te bekijken. We zullen het hoe dan ook moeten uitzitten!

Rantsoeneren

Veel eten gooide ik al nooit weg. Meestal vind ik wel een mogelijkheid om restjes op te maken. Maar nu ben ik helemaal niet van plan om ook maar een kruimel weg te gooien. Wie weet hoe hard we alles nog nodig hebben.

Bron: Google Afbeeldingen

Ik doe ook zeer strategisch boodschappen. Hooguit één keer in de week, met een strak lijstje dat ik in de loop van de dagen op mijn telefoon zet. Zo hoop ik niets te vergeten. Sommige dingen heb ik niet altijd in voorraad of slechts één fles of doos. Zodra die aangebroken is, wil ik een nieuwe halen. En bij sommige producten, zoals bleekwater, sta je nu voor lege schappen.

Ook eten haal ik heel overwogen in huis. Ik heb weer een menu voor een aantal dagen, zodat ik weet wat ik nodig heb. De kwetsbare groenten gaan het eerst op, de houdbare blijven nog even in de koelkast of berging. Hou ik ergens een klein stukje van over, dan gaat het terug in de koelkast. Ook heb ik een zak met groenteresten in de diepvries. Daar maak ik dan na verloop van tijd bouillon van.

En hadden we vaak genoeg wel drie of zelfs meer soorten kaas of vleeswaar op tafel staan, nu wordt dat beperkt. Ik speel zo’n beetje de rantsoenmeester. Alleen voor de voorraad bier en dranken heb ik geen volmacht, dat is de taak van Leo. Maar daar hoef ik me ook geen zorgen over te maken, hij doet dat uitstekend. Zijn biertje en mijn wijntje blijven dus nog steeds gegarandeerd. 😉 😉 😉

Wat doe je?

Nu hij elke dag thuis werkt, was het voor onze jongste zoon een mooie gelegenheid om eens te zien of hij helemaal vanaf niks een brood zou kunnen bakken. Dat lijkt in de verste verte niet op zijn dagelijks werk. Maar koken en bakken is zijn hobby en nu kan hij het nuttige verenigen met het aangename.

Dus maakte hij vorige week een “starter”van bloem en water. Hij verzorgde dat een aantal dagen zodat op zondagmorgen een wat gistig geurende en bubbelende pot op zijn aanrecht stond.

Daar deed hij nog meer bloem, water en wat zout bij en kneedde daar een mooi deeg van.
Afgedekt en opzij gezet, wachtte hij tot het gerezen was.

De deegbol werd daarna op een bakblik gelegd en ingesneden. En toen kon het in de oven geschoven worden.

Na enige tijd was dit het resultaat.
Het huis moet verrukkelijk geroken hebben. Dat kun je helaas niet overbrengen met een appje. Maar bekijken konden wij het thuis wel via Whatsapp.

En hij heeft beloofd nog verder te oefenen, zodat wij straks, als alles weer “gewoon” is, een lekker broodje van hem krijgen. En daar ga ik me nu alvast op verheugen!

Speciale aanbieding

Naast alle kommer en kwel is er gelukkig ook altijd een (glim)lach te verkrijgen.

De winkelier in deze zaak had een wel heel speciale aanbieding voor ogen. Nou ja, wie weet geeft het zelfs wel bescherming….

Geen idee wie de maker is en waar het gepubliceerd werd (ik geloof op Twitter). Gezocht en gevonden op Google Afbeeldingen.