Category Archives: nostalgie

Terug in de tijd

Posted on by

Toen we afgelopen zaterdag naar de markt waren geweest, liepen we door naar de straat waar ik van kinds af aan heb gewoond. Ik ben er al jaren weg en ook mijn ouders woonden er al lang niet meer.
De buurt is veranderd. Veel huizen zijn gerenoveerd of afgebroken. Er voor in de plaats kwam natuurlijk nieuwbouw. Daardoor is de sfeer totaal anders geworden. Wat ik vooral miste, waren de vele winkels. In onze buurt kon je kiezen uit meerdere kruideniers, groentewinkels, sigarenzaken, kappers, slagers. Maar vrijwel alle winkels zijn omgebouwd tot woonhuizen. Een enkele mini-supermarkt probeert het hoofd boven water te houden. Maar het lijkt zwemmen tegen de stroom in.

En oude vertrouwde zaken kregen een heel andere bestemming. Voor deze winkel, die vanuit onze huiskamer niet te zien was, parkeerde Leo zijn kleine Kevertje. Destijds verkocht men er textiel, maar ook corsetten. Tenminste, dat is het meest in Leo’s geheugen blijven hangen 😉 Ik herinner me de zaak vooral van de aanbiedingen voor theedoeken en lakens.

Nu is het een afhaal chinees. Ach ja, niets blijft het zelfde.

 

Ken je dit nog?

Posted on by
Ken je deze nog? Zo’n schrijfmachine met een rood/zwart lint, op van die metalen rolletjes. Zo’n lint dat soms van al te veel gebruik bijna uit elkaar viel. Waar de letters op het laatst bijna onleesbaar waren. Wazig grijs en roodachtig. En dat natuurlijk altijd net op was, als je het razend druk had. Dan begon het gepiel. Het lint eraf halen en in de prullenbak laten vallen.  

Het nieuwe lint op de lege spoel haken en zorgen dat het goed liep. Je vingers helemaal onder de inkt, zodat je ook nog even je handen moest wassen. En als je pech had, zat je nieuwe bloesje ook nog onder…  Och, och, goeie ouwe tijd. Toen we nog niets wisten van printers en computers en e-mail. Toen we nog zo ongelofelijk jong waren…….

Trots

Posted on by
Trots toont deze huisvrouw haar voorraadkast. Wat heeft ze het weer druk gehad, met inmaken, pekelen en worst maken. Ik vind dat zo’n nostalgisch plaatje. Romantisch zelfs. Al had al dat werk natuurlijk niks romantisch. Integendeel, het was hard bikkelen.
In de stad werd niet zoveel ingemaakt, maar mijn tantes deden dat nog wel. Eerst kisten vol boontjes afhalen, of kersen wassen en ontpitten. Dan alles in potten, die zorgvuldig waren schoongemaakt met heet sodawater. Dat luisterde nauw. Slordig zijn was uit den boze. Maar dan kwam het moment dat tante met  trots haar kastdeur open deed. En wachtte op bewonderende “Ahhs en oohhs”.

Bron: Pinterest

Speelgoed

Posted on by

Kinderdromen beginnen met speelgoed. Je krijgt een mini-exemplaar van grotemensenspul en daar begint het! Zo zie ik in gedachten een kind oefenen met zo’n schattig mini gitaartje. Voor de spiegel, als niemand kijkt, wordt hij of zij “the top of the bill”. Misschien vervaagt de droom of blijkt het talent toch niet toereikend. Dat geeft allemaal niet, je kan altijd weer iets anders beginnen.

Heb je ook nog  herinneringen aan je speelgoed van toen? Die lieve pop, die mooie trein of dat bijna echte winkeltje? Kijk dan ook eens bij Stuureenfoto, want Speelgoed is daar het weekthema. En je kunt altijd meedoen!

Jeugdherinnering

Posted on by

Wat kan er allemaal niet boven komen als je oude foto’s ziet. Tussen een verzameling kaarten vond ik wat foto’s van het vakantiehuis in Baarn. Daar was ik in 1959 of 1960 met de 6e klas van de Lagere school op een 3-daags schoolreisje. Of ik er gisteren was. Ik rook zelfs de geur van dat huis.

De ingang, met de bel boven op het huis. De eetzaal, waar we andijvie te eten kregen en glazige aardappels. Bah… alleen de vla toe vond ik te pruimen. Maar ja, ik was toen een lastige eter. En de slaapzaal herinner ik me. Hoe we afspraken allemaal heel stil te zijn en pas te gaan spoken als de juffen in bed lagen. En het wasritueel, aan grote ronde wasbakken. Het water, dat heel anders smaakte als thuis. Waar we niet te veel van mochten drinken, omdat we dan buikkramp zouden krijgen van het ijzer dat er in zat.
Ik ben er twee keer geweest, want ook in het eerste jaar van de MULO gingen we er naar toe. Dat vond ik wel jammer, ik had graag ook eens een ander huis gezien. En 3-daagse schoolreisjes hadden we daarna niet meer.		  

Rommelmarkt

Posted on by

In de loop der jaren vullen onze kasten zich met spullen die hun beste tijd gehad hebben. Of niet meer nodig zijn, of die we niet meer zo mooi vinden. En dan komt het moment dat die spullen weg moeten. Te goed voor de vuilnisbak, maar ook niet meer nodig in ons huis. Dus gaat het naar de rommelmarkt. In de hoop dat het nog een beter tweede leven zal hebben.
Dat dacht de man in Kyoto ook, toen hij deze verzameling buiten zette. En rommelmarkt is ook het weekthema bij Stuureenfoto. Doe je ook mee?

 

Tijdreis

Posted on by

Met alle foto’s die via Facebook of andere kanalen tot ons komen, kun je soms een reis in de tijd maken. Zo zag een neef van Leo op Facebook een foto van “Waar in Rotterdam”, die lange jaren geleden genomen was. Wie wist waar dat was? Neef Dick herkende de straat meteen. Dat was de Schalkburgerstraat, daar woonde oma. Hij wist het nog precies, nummer 22 , met het pakhuis ernaast.

Hij keek nog eens goed. Nou ja zeg, …. daar voor het raam…. was dat nou niet….? Ja, hoor het kon niet missen, daar zat oom Jo, de vader van Leo. Hij stuurde ons meteen de link door. Je moet weliswaar heel goed kijken, de foto vergroten en dan nog is het een beetje wazig en valt mijn schoonvader weg achter de feestverlichting. Maar hij is het onmiskenbaar. Alsof je terug reist in de tijd.

En dat voor die prijs…

Posted on by
Voorjaar 1972. Op de kermis in Rotterdam lopen Leo en ik hand in hand en smoorverliefd. We staan stil voor de automaten, waar je met een soort hijskraantjes spulletjes kunt opvissen. Leo haalt een gulden (!) uit zijn zak en ik mag proberen iets te winnen. Zonder ook maar enige ervaring laat ik de grijper zakken. “Nee joh, dat moet je zo niet…….” Leo zwijgt abrupt en staart me aan, want ik heb in één keer een horloge naar boven gehaald.
Het is een beetje protserig, niet onze smaak. Maar het loopt goed. 

Nu, ruim veertig jaar, later loopt het nog steeds. Okay, je moet het opwinden en het is een beetje gekrast. Het past niet in het huidige modebeeld en Leo draagt het ook  niet vaak.

Maar diverse andere horloges hebben er al lang de brui aan gegeven, ondanks de nieuwe batterijen die we er in stopten. Dit horloge gaat dan ook niet weg. Wat een kwaliteit, en dat voor die prijs… 😉

Rekenen

Posted on by
Er is heel wat te doen over de nieuwe rekentoets, die tegenwoordig deel uitmaakt van het eindexamen. Rekenen bij het eindexamen??? Dat was in mijn tijd een onderdeel van de lagere school. Zo’n school waar je allemaal nog in een bank zat, netjes naast en achter elkaar. Waar je stil moest zijn, met de armen over elkaar “netjes” zat.  

Ja, zo’n school waar tafels klassikaal werden opgedreund en op zaterdag de les begon met hoofdrekenen.
Als je na die lagere school verder wilde leren, dan kreeg je vakken zoals boekhouden, wiskunde en algebra. Die hadden allemaal met rekenen te maken, maar waren net een tikkie anders, lastiger.
In één van de artikelen over die rekentoets las ik dat sommen tegenwoordig meer verhalend zijn. En dat staartdelingen niet meer gemaakt worden. Nu krijgen kinderen hapjes sommen: 130 gedeeld door vier? Dat is 4 hapjes van 25 en een rest van 30. Hè…….. ???? Bij ons was de uitkomst gewoon 5 x 25 en een rest van 5.

 

Opruimen

Posted on by

Je komt nog eens iets tegen tijdens al die opruimwoede in ons huis. Na de kookboeken en de bierboeken zijn nu de gewone boeken aan de beurt.

Gelukkig hebben we iemand gevonden die al die boeken wil hebben en ze verkoopt op een maandelijkse boekenmarkt. De opbrengst gaat naar een goed doel en zo kunnen wij er wel vrede mee hebben.
Maar sommige boeken mogen natuurlijk niet weg. Zoals “Gezworen kameraden” van Leon Uris. Dat boek kreeg Leo toen hij in 1958 eindexamen van de ULO had gedaan. Een klein briefje, maar met prachtige handschriften. en niet alleen het “hoofd der school” had zijn handtekening gezet, ook de leden van de oudercommissie. Kom daar nu nog eens om. Je mag nu al blij zijn met een geprint kattebelletje…