Gebouw

Afgelopen week waren we in Baarn. Daar maakten we vorig jaar een wandeling, die we in dit seizoen nog eens wilden herhalen. Dat was een goeie keus, want het weer was prachtig, de kleuren van het bos overweldigend. ’s Avonds aten we in het zelfde restaurant bij het station, waar we ’s morgens ook koffie dronken.
De natuur verandert natuurlijk per seizoen, de huizen en gebouwen blijven gewoon zoals ze waren. En omdat we dezelfde route namen als vorig jaar, kwamen we weer langs dit huis. Vorig jaar stond het te koop. Het is een bijzonder huis, waarbij je met wat fantasie een heel verhaal kunt maken. Dat Leo en ik daar een bed-en-breakfast in wilden beginnen, leek twee voorbijkomende dames dan ook helemaal niet raar. Ze zagen het wel zitten. Leo niet. Hij werd al wat zwak in de knieën bij het idee van al dat klussen dat daar nog moest gebeuren. Het was dan ook zomaar een hersenspinsel van mij 😉

Deze week leek het huis verkocht. Maar nu werd er gefilmd. Ik verwachtte stiekem dat we wel even zouden mogen figureren. Maar nee, helaas, ze ruimden net op. En welke film het wordt, dat weet ik niet.

Het huis past ook in het weekthema “Gebouwen” van Stuureenfoto. Neem eens een kijkje en doe mee als je wilt.

Jeugdherinnering

Wat kan er allemaal niet boven komen als je oude foto’s ziet. Tussen een verzameling kaarten vond ik wat foto’s van het vakantiehuis in Baarn. Daar was ik in 1959 of 1960 met de 6e klas van de Lagere school op een 3-daags schoolreisje. Of ik er gisteren was. Ik rook zelfs de geur van dat huis.

De ingang, met de bel boven op het huis. De eetzaal, waar we andijvie te eten kregen en glazige aardappels. Bah… alleen de vla toe vond ik te pruimen. Maar ja, ik was toen een lastige eter. En de slaapzaal herinner ik me. Hoe we afspraken allemaal heel stil te zijn en pas te gaan spoken als de juffen in bed lagen. En het wasritueel, aan grote ronde wasbakken. Het water, dat heel anders smaakte als thuis. Waar we niet te veel van mochten drinken, omdat we dan buikkramp zouden krijgen van het ijzer dat er in zat.
Ik ben er twee keer geweest, want ook in het eerste jaar van de MULO gingen we er naar toe. Dat vond ik wel jammer, ik had graag ook eens een ander huis gezien. En 3-daagse schoolreisjes hadden we daarna niet meer.