Nooit geweten….

Al heel lang geleden kochten schoonzus en ik bij de Bijenkorf een blauw plastic doosje. Het lag bij een kleine opstelling van cadeautjes onder een tientje (het was misschien nog wel in het gulden-tijdperk??)
Wij deden er onze bankpasjes  in. En dat is hardstikke handig, want alles is veilig opgeborgen. Toen mijn portemonnee gestolen werd, zaten daar dan ook gelukkig geen bankpasjes in. Dat maakte de schade ietsjes minder, maar dat is een ander verhaal.

Nu zag ik in de Libelle dat ik dus al jarenlang rondloop met een door Marcel Wanders ontworpen DESIGN -doosje.
Het vreemde is dat ik het doosje nooit meer ben tegengekomen. Wel heb ik al tig maal moeten vertellen waar ik het gekocht had, omdat ook anderen het zo handig vinden.

Voor wie het nu ook wil hebben: te koop bij Moooi voor 5 Euro.

Reclame (2)

Soms weet ik niet meer of ik het nou goed begrijp. Neem nou de reclame van Suit Supply, waarschijnlijk toch bedoeld om meer herenpakken te verkopen. Maar wat er nou omzet verhogend aan dit plaatje is? Het is eigenlijk een heel vrouwonvriendelijk reclame. Maar ik ben dan ook van een andere generatie.

Er zijn nog twee andere foto’s te zien op grote billboards. Eén kan er nog wel mee door, maar de derde is ronduit pornografisch.

Reclame

Er zijn mensen die een Nee/nee sticker op hun brievenbus hebben. Die willen er geen folders en geen reclame in, zelfs geen wijkblaadjes. Uit milieu-overwegingen, of omdat ze die rommel toch niet lezen.

Wij hebben dat niet. Dus komen er wekelijks stapels krantjes en aanbiedingen bij ons in de bus. Maken we daar dan gebruik van? Welnee. Het merendeel van al die aanbiedingen hebben we niet nodig. Soms gaat het om boodschappen die ik helemaal niet gebruik, dan zijn het weer “3 voor de prijs van 2” aanbiedingen. En wat moeten we nou met 3x een halve liter shampoo? Of 3x een superverpakking pepermunt? Dat komt nooit op!

Waarom we dan niet zo’n sticker plakken? Omdat we nieuwsgierig zijn. We willen weten wat voor onnutte zaken er nu weer op de markt gekomen zijn. We willen ons verbazen over de apparaten die te koop zijn, zoals telefoons met internet, 300 smsjes per maand, een mp3-speler en een 2 megapixel camera. Die gebruiken wij niet, we doen al jaren met een simpele maar stevige Nokia. Maar dat het te koop is, dat geeft ons een fijn gevoel. En als we het nodig mochten hebben….., dan weten we waar het te koop is.

Postbodes

Van economie heb ik geen kaas gegeten. Ik snap niet hoe je het kunt verkopen dat meerdere postbezorgbedrijven veel efficiënter en goedkoper werken. Ik denk dan, meer managers, meer auto’s voor het vervoer, meer kantoren. Dat kost dus meer geld. Eerlijk gezegd, ik maak me er ook niet zo druk om.

Maar een aantal maanden geleden was er nogal wat commotie over de duizenden postbodes, die ontslag werd aangezegd. Zo op het eerste gezicht klopte het verhaal. Door al het e-mailverkeer liep de postmarkt terug. We schrijven tenslotte steeds minder en verzenden het liever via de elektronische weg.

Maar wat ik niet begrijp, is dat er nu weer kaartjes bij de post zitten, waarop je wordt aangespoord postbode te worden. Als er nu al een tekort is, dan heeft het management dus zitten slapen en zeker geen vooruitziende blik gehad.

Wat nou, SURE WE CAN?

Pink Ribbon (2)

Alweer PINK RIBBON, maar dit keer als onderwerp bij Take-a-pic.

In eerste instantie had ik geen idee, toen wilde  ik mijzelf fotograferen in mijn felle PINK T-shirt.
Maar opeens bedacht ik me. Vorig jaar was ik met Bettie in Amsterdam en daar fotografeerde ik deze uitstalling, in een winkel met duizenden lintjes, strikjes, bandjes en kwastjes. En hier hebben ze dus keus genoeg, van frambozen- tot neon-roze.

Pink Ribbon

’t Is weer zo ver: oktober, inmiddels onlosmakelijk verbonden met Pink Ribbon en borstkanker.

Eerlijk gezegd schrok ik van een artikel in de Libelle van deze week: “Het lijkt wel hip om borstkanker te hebben”. Nou nee,hip is het beslist niet. De ziekte is gelukkig steeds beter te behandelen en niet iedereen hoeft ook meteen een borst te missen.  Ikzelf heb een borstbesparende operatie ondergaan en een okseltoilet. Tja, sta ik helemaal in mijn blootje, dan zie je de littekens. Maar zo vaak ga ik nou ook weer niet en plein public uit de kleren. En ook de Playboy heeft geen belangstelling … 😉

Toch ervaar ik dat het bijna onmogelijk is om de borstkanker helemaal te vergeten. Oh, niks dramatisch hoor. Maar sjouw ik te veel met m’n linker arm, dan voel ik dat. Ik doe sommige dingen heel bewust (of juist niet), omdat ik geen verwondingen aan mijn linkerhand of arm wil. De linkerkant is sowieso gevoeliger, dus slaap ik al weer ruim twee jaar op mijn rechterzij. Kortom, er gaat geen dag voorbij of ik denk er wel eventjes aan. Toch heeft die oktober/borstkankermaand wel degelijk zin. Om mensen te herinneren.En alle merchandising levert weer geld op voor het nog oh zo noodzakelijke onderzoek!

Toevallig is oktober voor mij ook de maand van de controles. Ik ga er voorlopig maar van uit dat alles, net als vorige keren, weer goed zal zijn.

Mutsjes

Een vriendin stuurde me een item over babymutsjes breien voor India. Klik hier of op de foto voor meer bijzonderheden en een patroon.
Een leuk initiatief en makkelijk om mee te doen. Je hoeft echt geen breiwonder te zijn om zo’n mutsje te maken. Dus misschien breng ik ook anderen nog op een idee.
Ik ben in ieder geval meteen begonnen. Ik volg mijn eigen patroon, met verspringende gaatjes. Want het mag allemaal naar eigen idee.

Wie nog restjes wol heeft, kan ook deze muts breien (wel de maat aanpassen)

Bonnetjes

Bij de supermarkt ratelen ze een heel riedeltje af bij het betalen. Wilt u koopzegels, gratis bonnen, had u nog sstatiegeldbonnen, wilt u wuppies, guppies of wat voor beessies er op dat moment hot zijn?”” Tegenwoordig vraagt de kassière ook nog “wilt u de bon?” Ja natuurlijk wil ik de bon.Om te controleren of er geen fouten zijn gemaakt.

Laatst was er een verkeerde code ingetypt. Dat scheelde toch behoorlijk. Maar aan de hand van de bon kwam de chef van de zaak er al snel achter wat er fout was gegaan.

Ik vroeg laatst bij de grootgrutter waarom ze dat nou opeens vragen van die bonnen. En het antwoord was: “Omdat veel mensen die bon toch meteen weggooien. Zo besparen we papier en dat is beter voor het milieu.”

Nou ja, wel spullen verkopen, met irritante en overbodige verpakkingen en dan op die fluttige bonnetjes bezuinigen…

iPod of eiPott?

De firma Koziol brengt een nieuw eierdopje op de markt en wilde het eiPott noemen. Maar dat mag niet van Apple, die de naam teveel op iPod vindt lijken.

Eerst dacht ik, wat een onzin. een muziekapparaat lijkt in de verste verte niet op een eierdopje. Maar toen zag ik de foto en ja…..

Maar als ik directeur van Apple was geweest, had ik een superorder geplaatst en bij elke iPod een eiPott cadeau gegeven. Veel positievere reclame, toch?

Hiroshima

Verzoeken om wereldwijd verbod op kernwapens Bij ons bezoek aan Japan in 2009 gingen we natuurlijk ook naar Hiroshima. Het is een wonder dat een stad, die zo desastreus verwoest werd, toch weer werd opgebouwd.

Uiteraard bezochten we het Atoombommuseum. Dat wordt niet alleen door duizenden toeristen bezocht, maar is een verplicht uitje voor scholieren.
Naast beelden van verwoesting en ellende is dit er ook te zien. Een grote wand met kopieën van brieven van burgemeesters van over de hele wereld, die vragen om een wereldwijd verbod op kernwapens.

Zou het helpen?