Boek

Maria Janssen beschreef het leven van haar moeder (1905-2016). Een leven dat heel veel veranderingen heeft gekend.

En al lezend herkende ik ook heel veel dingen, die mijn eigen moeder beschreef.

Het boek is geen roman, maar ook geen wetenschappelijk werk. In een prettige stijl vertelt de schrijfster over haar familie, waar zeker in de eerste vijftig jaar de Rooms Katholieke kerk nog heel veel in de melk te brokkelen had.

Maar ook beschrijft ze de armoe, die ene deel was van moeders jeugd. Voor meisjes was een carrière niet weggelegd. Doorleren was geen optie, hoe zeer dat ook gewenst werd. Maar in een “dienstje” ging Maria’s moeder niet. Ze ging werken in een naaiatelier en leerde daardoor prima kleding maken. Maria en haar zus mochten wel doorleren. Al nam moeder toch op een zeker moment een radicaal besluit voor Maria.

Uiteraard is het boek doortrokken van persoonlijke herinneringen, maar de schrijfster heeft ook gezocht naar hoe er in de maatschappij op alle veranderingen werd gereageerd. Hoe anderen dat ervoeren of er mee omsprongen. Dan worden stukken uit kranten, tijdschriften of rapporten geciteerd.

In ruim honderd jaar is er veel, heel veel veranderd in de wereld. Ik vond het fijn om daarover te lezen, dingen weer eens in een ander perspectief te zien.

Zelf herkende ik ook veel van de herinneringen van mijn eigen moeder. Ook mijn moeder wilde albsoluut niet dat haar dochters “andermans pispotten zouden legen”. Maar voor anderen zullen er ook parallellen te ontdekken zijn. Een absoluut interessant boek.

Boeken

Marthy schreef laatst iets over Michael Berg, een Nederlandse schrijver die in Frankrijk woont. Hij heeft diverse boeken geschreven, die voornamelijk in Frankrijk afspelen.

Ik las “Een echte vrouw”, “Twee zomers” en “Blind vertrouwen”, alle drie thrillers met in de hoofdrol Chantal Zwart, een Nederlandse journaliste met Frans/Nederlandse ouders.

Chantal woont in een klein gehucht in een huisje met prachtig uitzicht en een geadopteerde kat. Ze werkt bij Radio Limousin Populaire (RLP). Tegen wil en dank raakt ze verwikkeld in diverse zaken en gaat ze op onderzoek uit. Als ras-journaliste wil ze en moet ze het naadje van de kous weten.

Spannende boeken, spelend in een mooie omgeving. Met onverwachte ontwikkelingen en niet zo voor de hand liggende einden. Lekkere boeken die ik graag uit wilde lezen en dus dook ik er eens even een paar avonden in.

Dank je Marthy, dat was een goed advies.

Boek

In het boek “Een ketting van jade” van Kirsty Manning heeft Alexandra een goed betaalde baan in de Londense city, maar erg gelukkig is ze niet. Haar relatie liep op de klippen en ze is bang om nieuwe banden aan te gaan.

Dan krijgt ze bericht dat haar opa stervende is. Haar grootouders hebben haar opgevoed nadat haar eigen ouders bij een auto ongeluk overleden zijn. Zielsveel houdt ze van de oude mensen, die al veel meemaakten maar altijd weer uiterst flexibel blijken te zijn. Dus pakt ze halsoverkop het vliegtuig naar Australië.

Het verhaal wisselt tussen het heden en het verleden. Het leven van de grootouders was heel heftig. De twaalfjarige Romy is Joods en vluchtte met haar ouders uit Wenen. Uiteindelijk na lang wachten en veel regelen, kan Romy en haar ouders vertrekken naar Shanghai.

Al lang is Alexandra nieuwsgierig wie haar moeder eigenlijk was, want van haar heeft ze haar exotische trekken. Oma en opa adopteerden het meisje, maar wie waren haar biologische ouders?

Dan krijgt Alexandra een baan aangeboden in Sjanghai. Het is dé gelegenheid om te zoeken naar haar roots. Het dagboek van haar moeder vertelt te weinig om aanknopingspunten te vinden. Wel vindt Alexandra een foto. Is het toeval dat ze een identieke foto in een winkel ziet? Ze zoekt, krijgt hulp van haar buurman en vindt uiteindelijk een aanknopingspunt.

Maar is het wel zoals Alexandra denkt dat het is? Uiteindelijk begrijpt oma dat zij niet meer kan uitstellen wat ze al veel langer had moeten rechtzetten en krijgt het verhaal een verrassend eind.

Prachtig boek, met mooie beelden van Shanghai. De sfeer, de geuren leken soms van het papier op te stijgen. Een boek dat ik bijna niet weg kon leggen.

Boek

De Kronkels van Simon Carmiggelt heb ik altijd met veel plezier gelezen. Van Ellen Warmond heb ik maar een paar gedichten gelezen en eerlijk gezegd niet veel van begrepen.

Maar de naam Ellen Warmond en ook haar werkelijke naam Nel van Yperen hoorde ik regelmatig bij ons thuis. Nel was jaren de hartsvriendin van mijn zus. Samen zaten ze op de HBS in de oorlog en vlak erna.

Mijn zus bewonderde de levensstijl van Ellen/Nel. Mijn ouders deden dat beduidend minder. En toen mijn zus een beetje opstandig werd en van de HBS af wilde, werd de vriendschap onder dwang verbroken.

Maar zo nu en dan vertelde mijn zus over die turbulente schooltijd. Een tijd vol avontuur, angst maar ook van zorgeloos leven. Met feestjes, drank en sigaretten. En ja, ik begreep wel dat er toen een hemelsbreed verschil was met de wat burgerlijke gezapigheid van ons.

Met kerst kreeg ik van Leo dit boek, waar ik al eerder over gelezen had. Een bloemlezing uit de 15-jarige correspondentie die Ellen Warmond met Simon Carmiggelt voerde in de tijd dat ze bij het Letterkundig Museum werkte.

En in de brieven van Ellen Warmond zie ik soms mijn zus terug. Grappig, spitsvondig en een beetje dwars. Met een bijzonder gevoel voor humor en oog voor absurde dingen.

Misschien is mijn lezersblik wel een beetje vervormd door wat ik er in wil lezen. Maar ik ben erg blij met dit boek.

Boek

“De kers op de taart”, alleen de titel al trok me aan. En toen ik op de achterzijde las dat het ging over een bakwedstrijd en allerlei romantische verwikkelingen, was de keus voor dit boek van Katie Fforde snel gemaakt.

Zoë staat op een keerpunt in haar leven. Ze wil graag een delicatessenwinkel beginnen, maar heeft niet voldoende geld om dat te realiseren.

Maar stel dat ze de bakwedstrijd zou winnen, dan… En ja, op de eerste dag al werkt ze zich in de nesten. Ze is ook veel te lief, te behulpzaam. en ook recht door zee, in tegenstelling tot haar kamergenote. Die kent geen scrupules en brengt alles in stelling om haar doel te bereiken.

Een gezellig boek, leuk geschreven. Met alle ingrediënten voor een mooi verhaal. Een groot Engels landhuis, een enorme verbouwing, een bruiloft en een bevalling. En tussendoor moet Zoë natuurlijk ook nog die bakwedstrijd winnen. Krijgt ze alle leden van de jury op haar hand? En gaat er om spannen…!

Heerlijk luchtig feel-good boek.

Boek

De Kerstman bracht me boeken, met heel veel inspiratie en veel leesplezier. Dit boek lag onder andere onder onze kerstboom.

Een boek over het Franse chanson, hoe heerlijk. Natuurlijk had ik de uitzendingen van Matthijs en Rob gezien. Al vond ik het tempo waarin de chansons de revue passeerden wel een beetje erg snel zo nu en dan.

Maar er zaten ook chansonniers bij die ik helemaal niet kende. En achtergrond informatie, zelfs soms wel een beetje roddel, maakt zo’n programma wel lekker smeuig.

En nou kan ik alles nog eens op mijn gemak teruglezen, speuren op YouTube naar weer andere filmpjes om mijn muzikale maandagen mee te versieren. En oude bekenden nog eens opnieuw draaien, te zoeken op Spotify of in onze platenkast.

Kortom, een boek om nog heel vaak in te zien, door te bladeren en van te genieten. En ook dit jaar ga ik weer kijken naar “Chansons”, want dat krijgt een tweede ronde weet ik inmiddels.

Sprookjes

Ach waar is de tijd gebleven dat je aan kinderen sprookjes kon vertellen? Dat ze opgekruld naast je zaten te rillen over de enge boze heks, duimelottend de lieve fee bewonderden of die gevaarlijke reus te lijf wilden gaan.

De kinderen van nu lezen niet, maar hebben hun eigen tablet. Veel verstand van kinderboek heb ik trouwens niet. Geen kleinkinderen, dus ook geen voorlees-uurtjes voor mij.

Maar ik moest wel even lachen toen ik dit stripje van “Zusje” zag. Papa heeft zich voorbereid en alvast een lief verhaaltje in elkaar gedraaid. Over Lapland, waar de Kerstman vandaan komt, over de kerstbomen die ergens op een berg groeien.

En over de kerstengeltjes die de lichtjes ’s nachts komen ophangen. Maar daar trapt Zusje niet in. Die heeft al lang gezien dat die lampjes, net als al het andere spul tegenwoordig, uit China komt.

Wijsneus, die Zusje… 😉

Boek

De boeken van Hendrik Groen zijn altijd doorspekt met een beetje wrange humor. Ik moet er vaak om lachen, maar soms ook een beetje met een “boer-met-kiespijn-gevoel”.

Na de recensie van Marthy bestelde ik het boek voor Leo. En ook hij was er enthousiast over, dus besloot ik het ook maar te lezen. Dan weet ik uiteindelijk waarover ik spreek en schrijf.

En ja hoor, ook ik zag de werkelijk absurde situaties rond de plannen van de hoofdpersoon in. De wrange grappen, de laconieke uitspraken en de werkelijk onwezenlijke plot.

Niet iedereen zal het boek kunnen waarderen. Maar ik denk zo wie de boeken van Roald Dahl met plezier las, zal hier ook veel plezier aan beleven.

En aan het eind… weet je dat alles toch nooit helemaal perfect gepland is…! Het leven heeft telkens weer andere verrassingen in petto.

En oh ja, geen boek voor teerhartige en waarheidsgetrouwe zielen.

Boek

Wat trekt je aan om een boek te lezen? Nou ja, het eerste wat je ziet, de titel. Ik vond deze titel “Het ruisen van de bladeren” van Sarah McCoy nogal inspirerend.

Het duurde even voordat ik ook echt geboeid was. Maar toen ik wist dat het niet totale fictie was (ik las al de dankbetuiging en toen werd het me duidelijk) kreeg het verhaal me toch in zijn greep.

Halle Erminie Rives is vast besloten schrijfster te worden. En dat in een tijd dat vrouwen nog helemaal niet zo veel rechten hadden. Mooi zijn, trouwen en kinderen krijgen, dat is voor hen weggelegd.

Post Wheeler is een verstokte vrijgezel en vast van plan dat ook te blijven. Maar Hallie en Post ontmoeten elkaar en dat schudt alle kaarten opnieuw.

Het helpt niet dat Post naar Alaska gaat en Hallie jarenlang uit het oog verliest. Op de een of andere manier lopen ze elkaar telkens weer tegen het lijf. Geen kans dus om het lot te ontlopen.

Hallie en Post hebben werkelijk geleefd en Sara McCoy heeft er, met een beetje fantasie, een leuk verhaal van gemaakt. Een prettig te lezen boek.

Toch maar weer…

Na een tijdje radiostilte begon ik deze week toch maar weer met bloggen. Ik miste het. Het geeft op een bepaalde manier structuur aan mijn dagelijkse bezigheden.

Ik weet het, wat ik schrijf is beslist niet altijd een hoogstaand en literair verantwoord verhaal. Maar bloggen vraagt wel om me regelmatig te verdiepen in wat verschillende onderwerpen. En ook om het luchtig te houden. Niemand zit uiteindelijk te wachten op een zeurderig verhaal.

Heb ik al een paar dingen op de plank liggen? Ja zeker, zoals dit boek. Een flinke pil, die ik meenam uit de bieb.

Met een heleboel gewone, niet al te ingewikkelde recepten van Nederlandse bodem. Of van buiten Nederland, maar dan zo ingeburgerd dat we de buitenlandse invloed niet meer herkennen.

Eens kijken wat ik daaruit koken ga…!