Reisje

Kennen jullie die mop van twee vriendinnen, die naar Kopenhagen zouden gaan? Nee? Nou die gingen niet. Hihihi, flauw hè?

Maar het is helaas wel waar. Mijn vriendin Irene uit Essen (Dld) en ik maakten al vaker een reisje. Naar Cornwall,  Parijs, Wenen en Londen. En nu stond Kopenhagen op het programma. Alles was geregeld, geboekt en betaald. En toen mailde het reisbureau dat er te weinig deelnemers waren en de reis dus niet door kon gaan.

Het was te kort dag om nog een alternatief te zoeken of op een andere datum weg te gaan. Nu gaan we maar wat toeren door Nederland. Amsterdam, Delft, misschien Zierikzee of Breda. We zullen wel zien. Amuseren zullen we ons zeker. En als het regent, dan doen we gewoon thuis een spelletje 😉

 

Slapen

Leo heeft soms moeite met slapen. Hij rolt weliswaar zijn bed in en slaapt vrijwel meteen. Maar midden in de nacht wordt hij wakker en kan dan niet meer inslapen. De laatste tijd overkwam mij dat ook meer en meer. Geen idee waardoor. Je kunt dan natuurlijk een slaappil nemen, maar daar houden wij niet zo van.

Nou las ik ergens dat kersensap je zou helpen lekker te slapen. Dus toen wij op de Rotterdamse Oogstmarkt een kraam met vruchtensappen zagen, kochten we een fles 100% puur kersensap. En ja hoor, Leo en ik sliepen heerlijk op ons dagelijks glaasje kersensap.
Zo’n fles is natuurlijk snel leeg, dus ging ik naar de Natuurwinkel in de buurt. Geen kersensap te koop, wel kersennectar (50/50 sap en water). Even verder zoeken… Maar wat ik vond, geen zuiver kersensap.
Dan zoeken op internet en ja, bij Lekkers met kersen konden we het pure sap bestellen. De volgende dag hadden we onze doos met 12 flessen al in huis. En echt, sindsdien slapen we weer heerlijk! En oh ja, wat me ook opviel: Leo snurkt niet meer zo. Tenminste als hij inslaapt. Later in de nacht weet ik het niet, want dan slaap ik ook als een roosje 😉
 Fles kersensap `100% PUUR`

 

Muizen

Midden in alle rommel van onze kamer renovatie liep er ineens een muis(je) over de vloer. Niks om bang voor te zijn, maar het is toch een beetje vies, vind ik. Zo nu en dan hoorden we hem  rommelen en er lagen ook wat keuteltjes. Tijd voor een muizenval dus. Alsof ie het geroken had, want sinds ik die heb geplaatst, hebben we geen muis meer gezien.

Dat we ze misschien al veel langer in huis hadden, bleek toen we ook een grote doos op zolder opruimden. Bovenop lagen wat knutselspullen, onder tussen penselen, plakband en verf, twee pakken macaroni. Ooit bedacht om dat gebruiken voor een collage, maar eigenlijk helemaal vergeten. Nou die muizen niet hoor! In alle rust hebben ze de twee pakken compleet en totaal opgepeuzeld. Ons restte niets anders dan twee lege zakken, met een keurig geknaagd gaatje erin.

Jubileum

Nee, niet onze trouwdag was de aanleiding van dit blogje. Maar wel het 200e bericht van Stuureenfoto. Zelf had ik het helemaal over het hoofd gezien, maar ja, de computer houdt dit allemaal nauwkeurig bij.

Bij zo’n terugblik hoort een selectie uit de vele foto’s die toegeleverd zijn. Hier een paar volkomen willekeurig gekozen foto’s, van de meest trouwe inzenders (klik op de foto voor een vergroting):

Herinneringen

Ook vorige week keken we naar “We zijn er bijna” en wat een verrassing om te zien dat “ons strand” in Tolo er nog bijna net zo bijlag als in 1972.
We kwamen uit Athene, waar het druk en vol was en hadden ons verbaasd over de diepte en de smalte van het Kanaal van Korinthe. Tijd om even uit te blazen en wat te zonnen en te zwemmen.

We sloegen een zijweg in en daar lag het strand. Bijna helemaal verlaten. Er was een strook bos, waar we onze auto neerzetten, lekker in de schaduw. De autoradio stond aan en daar hoorde ik voor het eerst “The candyman” van Sammy Davis. Een liedje dat voor altijd met dat strandje verbonden zal zijn.
We hebben toen geen foto’s maar dia’s gemaakt. Die staan op zolder, in een kast. Jammer eigenlijk, moet ze toch weer eens opzoeken 😉
Maar Wikipedia biedt uitkomst, want dit is Tolo anno 2010. Ach, ik las dat er wel diverse hotels zijn bijgebouwd en dat die soms niet al te fraai zijn. Maar dit is nog een klein stukje, dat precies past in onze herinnering. Via Google Earth ontdekte dat zelfs het kleine restaurantje er nog is. Ach, misschien volgens jaar weer? Samen met de auto, ik zie dat wel zitten 😉

Geur

Nou ja, geur… zeg maar gerust de stank. Zo erg dat zwager ongerust de kamer binnen kwam om te melden dat het in de hal een beetje naar riool rook. In koor antwoordden wij “Oh, dat is de kaas”. Want in de koelkast in onze berging ligt een ronde Coullommiers, een kaas tussen Camembert en Brie in. Maar nogal scherp van geur. Er zijn diverse fabrikanten die het maken, er is zelfs een rauwmelkse variant. Maar wij kopen het meestal bij de Lidl, tenminste als er een Franse week is.

 

Mag de geur dan niet te harden zijn, de kaas smaakt heerlijk. Maar door die geur durven we het niet aan onze gasten voor te zetten. Dus moeten (!) we het wel zelf opeten. Och, met een glaasje rode wijn erbij offeren we ons graag op! 😉 😉 😉