Dat mensen een DNA hebben, is bekend. Maar dat er ook een soort van DNA voor muziek bestaat, weet ik sinds kort. Leo heeft op zijn mobiel een app “Shazam”, waarmee hij (bijna) elk liedje van de radio kan herkennen. Klinkt er een song, dan houdt hij zijn mobieltje bij de luidspreker en hup… daar staat om welk lied het gaat, wie het speelt of zingt. Ik vind dat fascinerend. Er zijn ontelbare liedjes, muziekstukken en toch wordt feilloos dat ene herkend. Sommige liedjes zijn al lang uit de mode, worden zelden nog gespeeld… En wie kijkt op de site van Shazam vindt er zelfs voorspellingen over wat we in de toekomst leuk gaan vinden. Zou het dit zijn?
Category Archives: foto’s van anderen
Ca d’Zan
Nee, ik bedoel niet dat plaatsje in Zeeuws Vlaanderen. Ca d’Zan ligt in Florida en het is een buitenhuis (!) geweest van de Ringling circusfamilie. Toen ik er over las in het boek “De sprong van Rose” dacht ik in eerste instantie dat het allemaal fantasie was. Dat zo’n huis, met die luxe, met die weelde niet echt kon bestaan. Maar het bestaat echt, kijk maar.
Zelf ben ik nog nooit in Florida geweest, maar diverse vrienden en kennissen wel. Toch heb ik ze er nooit over gehoord. De meesten zullen wel naar Disney geweest zijn. Toch lijk me een bezoek aan dit huis, dat nu een museum is, de moeite waard. Ik zou er liever een kijkje willen nemen dan in het sprookjespark van Mickey Mouse.
Die Ringling familie moet ongelofelijk rijk zijn geweest. John Ringling en zijn vrouw Mable hielden van reizen en waren verrukt van Venetië. Ca d’Zan werd dan ook in Venetiaanse stijl gebouwd en rijkelijk van kunst voorzien. John Ringling stierf echter als een arme man en liet Ca d’Zan na aan de staat Florida.
Lange tijd was het huis verlaten, maar eind jaren negentig werd het gerestaureerd en in oude luister hersteld.
Misschien een tip voor degene die binnenkort naar Florida gaat?
Deel dit op:
Boek
Bij de e-bieb leende ik Zomer in Frankrijk van Eva de Wit.
Drie vriendinnen ontmoeten elkaar na lange tijd. Ze zitten alle drie min of meer in een dip. Jet heeft al besloten een aantal maanden en sabbatical te nemen en naar haar oude werkgever in Frankrijk te gaan. Ze zal er vooral vakantie gaan houden, maar ook een handje helpen op de camping. Anne en Kikki lijkt het ook wel wat en dus vertrekken ze samen naar het Franse kasteel. Het lijkt een sprookje, maar dat blijkt het toch niet te zijn. Allerlei verwikkelingen maken dat het een heel avontuur wordt. Vakantie vieren kan nauwelijks, maar toch komt op het eind alles toch op zijn pootjes terecht. Een gezellig boek, zonder al te veel complicaties. Vlot geschreven met spannende en romantische momenten. Echt een vakantieboek!
Deel dit op:
Zwembad
Bron: Google afbeeldingen
Oh hemeltje, wat kunnen overheden toch ongelofelijk snel van een mug een olifant maken. Want neem nou dat zwembadje in Deventer.
Een wat uit de kluiten gewassen badkuip, waar de buurtkinderen in deze warme dagen met plezier in spelen. Buurtbewoners houden toezicht, er komt een beetje reuring, het leven in de wijk lijkt opeens zonniger en dat niet alleen vanwege het zonnige weer. Maar dan komt er een ambtenaar op de proppen, die zijn vingertje heft en sommeert dat het badje weg moet. Wie wil zwemmen moet maar naar het openbare zwembad gaan. Tja, dat is het hem nou juist. Niet alleen moet voor zo’n zwembad entreegeld betaald worden en dan kan het een dure zomer worden. Maar je moet er ook naar toe, en wie heeft daar nou alle tijd voor?
In plaats dat het eigen initiatief wordt geprezen, boort de gemeente zoiets meteen de grond in. Bah wat een zure ambtenarij!
Deel dit op:
Privacy
De ons opgedrongen privacy-regels beginnen nu al absurde vormen aan te nemen.
Ik hoorde het laatst ook al bij de apotheek “nee mevrouw, dan moet u een verklaring hebben dat u het voor meneer mag ophalen”. De mevrouw sputterde en vertelde dat ze al jaren lang de medicijnen voor buren ophaalde. Maar nee, ze moest en zou….
Ik dacht “nou ja, voor buren of vrienden…. daar kan ik me iets bij voorstellen”. Maar intussen weet ik dat ook mijn eigen Leo mijn medicijnen niet meer mag ophalen, of ik die voor Leo. Tenzij er een verklaring ligt, je met een identiteitsbewijs kunt aantonen dat je echt je eigen ik bent, dan……
Nou ja, dat is toch een beetje al te ver doorgedraaid! Hoe zal dat gaan in noodsituaties? Dat je goed controleert en dat er geen medicijnen zo maar meegegeven mogen worden, oké. Maar dit slaat voor mij alles.
Nou, maar eens kijken hoe dat in de praktijk gaat werken. Het zou me niet verwonderen als zoiets niet werkbaar blijkt en dus vanzelf verdwijnt.
Deel dit op:
FoodFirst
Een paar weken gelden kreeg ik via Facebook een berichtje dat er nu FoodFirst is. Een internetplatform, waaraan onder andere Rudolph van Veen en vele anderen aan meewerken. Ik ben al een hele tijd fan van Rudolph en vind dat hij erg lekkere en gezonde dingen klaar maakt. Dus nam ik een kijkje op de website van FoodFirst Network. De site draait zonder reclame, maar ergens moet het geld vandaan komen dus is het de bedoeling dat je lid wordt. Dat deed ik dan ook, want je kunt je per maand afmelden en voor het kleine bedrag wilde ik de gok wel nemen.
Elke week is er een weekmenu, er zijn diverse recepten met filmpjes, items over gezondheid, bewegen en nog meer. Een beetje “lifestyle” met het accent op lekker.
Ik heb al wat recepten gemaakt, zoals een ontbijtcake die bij Leo erg in de smaak valt.
Deze week aten we Indiase gehaktballetjes met salade en ook dat was een schot in de roos.
Ik vind het wat lastig om de link naar de recepten te geven, want dat is gekoppeld aan mijn lidmaatschap. En met de huidige privacy-hausse wil ik niet in de problemen komen. Maar je kunt natuurlijk altijd een kijkje op de site nemen.
Deel dit op:
Warm
Wat is het warm… en droog…. Net zo warm en droog als in 1976. Weet je dat nog? Ik herinner het me nog als de dag van gisteren omdat in dat jaar onze oudste geboren werd. We woonden toen nog op een flat en als kersverse moeder vatte ik mijn taak heel serieus op. Ik stond al vroeg op, om half zeven. Kindje verschonen, flesje geven, even knuffelen. En dat deed ik dan op het balkon, waar het om die tijd nog redelijk koel was.
Ik ben een avondmens, dus dat vroege opstaan eiste al snel zijn tol. Met de baby tegen mij aan sukkelde ik vaak in slaap. Kind vond dat niet erg, en samen sliepen we heerlijk verder. Ach…. zoete herinneringen….
Deel dit op:
Navigatie
Bron: Google foto’s
In onze auto zit een navigatiesysteem en dat zouden we niet meer willen missen. Dus als we op vakantie gaan en een auto huren, willen we ook zo’n systeem. Daarom kochten we zo’n klein draagbaar apparaatje en dat nemen we straks mee. Het leek me verstandig om van te voren te bekijken hoe alles daarop in zijn werk gaat. Het is even wennen, maar we zijn best flexibel in de ICT geworden, dus we hebben het nu wel onder de knie. Alleen dat updaten is een ramp. Na te zijn gelogd komt er een scherm waarop staat hoe lang het nog gaat duren. Wat…..!??? Nog bijna 21 uur om de update te downloaden? Dat moet een foutje zijn. Maar wat ik ook probeerde, het leek wel of het systeem geen puf had. Bij de vragen zag ik meteen dat ik niet de enige ben die zich verwondert. Het is me uiteindelijk met enkele noodgrepen dan wel gelukt, maar zelfs midden in de nacht zat ik achter de computer.
Misschien moet het wel zo lang duren, maar waarom wordt daar dan geen melding van gemaakt. Zodat je tenminste gerustgesteld bent…Want als er wel reclame voor de eigen producten gemaakt kan worden, dan kan een melding er toch ook wel af…
Deel dit op:
Jan Taminiau
Bron: Centraal Museum Utrecht
Bron: Centraal Museum Utrecht
Copyright: KnutzEls
Deze week bezocht ik de tentoonstelling van Jan Taminiau in het Centraal Museum in Utrecht. Sinds koningin Maximá zijn ontwerpen regelmatig draagt, is hij heel bekend en dat is zeer terecht!
Wat een prachtige creaties waren er te zien. De tentoonstelling wordt druk bezocht en je krijgt dan ook beperkt maar wel voldoende tijd om hem te bezichtigen.
Miljoenen pailletten, kraaltjes, steentjes verwerkt Jan Taminiau in zijn creaties. Maar in zijn beginnende ontwerpen zag ik ook honderden drukknoopjes gebruikt om een touch van glitter aan te brengen.
De japonnen waren schitterend, de opzet van de tentoonstelling vond ik er niet helemaal bij passen. Maar dat is een kwestie van smaak. Wel vond ik de grote overvloeiende beelden prachtig, waarmee werd getoond waar zijn inspiratie o.a vandaan komt. En de tientallen proef-borduursels maakten duidelijk wat een priegelig werk het is en hoeveel tijd, geduld en kunstenaarschap er in verwerkt is. Jan Taminiau heeft een ongebreidelde fantasie en een creatieve geest zonder grenzen.
Naast allerlei (letterlijk) schitterende japonnen stond ook de blauwe kroningsrobe van de koningin tentoon. En ik verbaasde me er over dat deze japon weliswaar uitzonderlijk luxe was, maar toch eenvoud uitstraalde. Zodat dat juist op die kroningsdag alle aandacht naar de koning zou gaan.
Eén van de bezoeksters zwijmelde bij al die robes en bekende dat ze zo graag eens er een wilde dragen. Ik keek haar aan, begreep het wel. Maar helaas, het was hier niet in onze maat verkrijgbaar… 😉 😉
Deel dit op:
Traditie
Hoe het ontstaan is, weten we niet meer. Maar als wij op vakantie gaan, eten we de avond tevoren witbrood met haring en aardbeien. Nee, niet meteen roepen van “Bah”, want we eten natuurlijk eerst brood met haring (en uitjes) en dan pas één of meer boterhammen met aardbeien. En geloof me, dat is heerlijk.
Toen ik voor het eerst bij mijn schoonouders kwam, lustte ik geen haring. Dat kon niet vond schoonmoeder en haar wil was wet. Dus proefde ik mijn eerste haring zuinigjes op een boterham, bedekt met heel veel ui en tomaat. Dan hoefde ik die enge vis niet te zien. Dat het zo lekker was, leerde ik snel. En nu eet ik het ook zonder ui en tomaat leg ik er al heel lang niet meer op.
Manlief is nog steeds dol op haring en zonen lusten ook wel graag een lekkere. Soms met brood of zo uit het vuistje.
Ik geloof niet dat de jongens nog aan die vakantietraditie vasthouden, maar zij gaan vaak buiten de zomer op reis. Dan zijn aardbeien weer lastig te krijgen. Maar wij houden hem er in. Hoef ik die laatste avond voor we vertrekken niet na te denken over wat we zullen eten. Makkelijk toch?
