Netflix

Eigenlijk nam ik een abonnement op Netflix voor de serie “The Crown”. En we zouden natuurlijk gezellig films gaan kijken en series. Maar dat is aan ons niet zo besteed, we gaan liever naar een echte bioscoop. Dus was ik al van plan om het abonnement op te zeggen, toen ik ineens zag dat er ook nog heel andere series waren. En nu, met de mogelijkheid om ook op de slaapkamer Netflix te ontvangen, kijk ik weer regelmatiger. Naar Maria Kondo die de rommel bij mensen opruimt, naar Martha Stewart die van allerlei heerlijks bakt in haar roestvrijstalen keuken en nooit in paniek schijnt te raken.
Sinds vorige week kijk ook nog naar Monty DonNetflix-001in “Big dreams, small places“. Een heerlijke serie over Engelsen die hun tuin opnieuw willen aanleggen, grootste plannen hebben en wel wat advies kunnen gebruiken. Monty Don is daar voor de uitgelezen presentator. Hij is aardig, goedlachs, laat iedereen in zijn waarde en vindt waanzinnige plannen meestal toch wel uitvoer-baar.

The Saint

We hebben wel Netflix, maar toch kijken we weinig.  Oh, ik ga zeker de nieuwe afleveringen van The Crown bekijken. Maar verder trekt het ons niet zo. We hebben eenvoudigweg geen zin om veel  series te bekijken.
We kijken liever DVD’s, als “Keeping up appearances” en laatst pakte Leo weer de doos met afleveringen van “The Saint” uit de kast. Met een zeer jonge Roger Moore, alle afleveringen nog in zwart/wit. En van een soort lieve spanning. De dames zijn altijd bijzonder mooi, een beetje naïef. Ze blijven onder alle omstandigheden netjes en geen kreukel komt in hun jurk. Roger Moore blijft ook maar verbaasd kijken en lost elk akkefietje doortastend op. Het is nergens levensecht, alles is Hollywood plastic.
En na één aflevering vinden we het dan weer genoeg en gaat de schijf weer in de doos tot een volgend keer.