Monthly Archives: september 2017

Mode

Posted on by

Ik dacht dat het inmiddels wel een beetje overgewaaid zou zijn, die malle mode van (spijker)broeken met grote gaten er in. Maar nee, je ziet ze nog overal. En dan niet die broeken met door de fabriek er in gemaakte versleten plekken, waar dan nog wat draden de stof bij elkaar houden. Nee, dit zijn broeken waar de drager zelf de schaar in heeft gezet. Als ze lopen, valt het nog niet zo op. Maar als ze gaan zitten, dan ziet het er toch zo mal uit. Ineens piept er een blote knie door. Het lijkt mij ook helemaal niet lekker zitten. Maar goed, dat kan ik niet weten, want ik draag zoiets zelf niet.
Nou ja, het gaat me ook niks aan! Iedereen moet natuurlijk zelf bepalen wat hij of zij draagt. Maar ik vind het meestal geen gezicht. En dan maak ik soms stiekem een foto voor mijn blog, lekker puh 😛

 

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Kleuren

Posted on by

Even gauw boodschappen doen.
Niks lopen, want het goot pijpenstelen. Dus geen frisse neus, maar in de auto. Grauwe grijze wolken beloven voorlopig niks goeds. Echt zo’n dag dat het leven kleurloos lijkt.
En dan… ineens stap ik over een kleurig plaatje. In een flits schoot de associatie met Vincent van Gogh door me heen. En ondanks de regen moest ik even stilstaan en een foto maken. Want kijk maar, dit is toch helemaal Vincents kleurenpalet.

Ach, kunst ligt gewoon op straat!

Begin de week met muziek

Posted on by

Dit jaar begin ik de week vrolijk met muziek.
Elke maandag, 52 weken lang, zal hier een clipje van You Tube staan.
Zo stel ik in de loop van het jaar een speellijst samen van muziek die me, op welke manier dan ook, geraakt heeft.
Vandaag koos ik voor When My Guitar gently weeps, een hommage aan George Harrison.

 

Hoge nood

Posted on by

Wat doe je als je, midden in de nacht, niet meer in het café naar de wc kan? En er nergens in de buurt een andere mogelijkheid is? Je plast wild en misschien schaam je je ook wel wild dat jou dat nou juist moet overkomen.
Eerlijk gezegd, ik heb al ontelbare keren ergens in de natuur wild geplast. Want wat moet je anders als je nergens een toilet kunt vinden, geen horecagelegenheid is en je al uren hebt gewandeld? Een gewoonte er van maken doe ik natuurlijk niet. Bij voorkeur zit ik toch op een fatsoenlijke wc.
Maar niet alleen ’s nachts, maar ook overdag is het soms problematisch. Ik weet uit ervaring dat er hier geen toilet is op het winkelcentrum. Dan moet je, toch ook een beetje illegaal, naar het gezondheidscentrum. En als er al een openbaar toilet is, dan moet je betalen. Het kostte me deze week 0,70 euro en dat vind ik toch wel een beetje duur. Mannen kunnen in zo’n krul of piespaal helemaal gratis en voor niks. En die dingen moeten toch ook schoongemaakt worden. Wat vreemd toch, want iedereen, man, vrouw of transgender, moet toch minstens een paar keer per dag.
Mijn vriendin uit Essen vindt het hier in Nederland maar karig geregeld. In Duitsland is er in elk winkelcentrum een openbaar toilet, ook in de kleinere centra. In Frankrijk ga ik vaak onderweg even naar zo’n mega supermarché. Even een plasje plegen is daar geen probleem. In Parijs vond ik overal op straat keurige toiletten, die na elke beurt weer automatisch schoon gemaakt werden. Dat zijn niet de meest gezellige wc’s, maar wat was ik blij dat ik kon. In Groot Brittannië is het meestal ook geen probleem, overal netje gebouwtjes en de properheid is vaak prima in orde. Ik herinner me ook oude, maar keurig schone wc’s in Praag, met toiletjuffrouwen die  je van een velletje papier voorzagen 😉
In Beijing verwonderden wij ons over de vele gloednieuwe toiletten, maar dat was in aanloop voor de Olympische spelen. Hoe ze nu zijn….?
Ik denk dat er op dit gebied nog heel veel te doen is in Nederland. En die mevrouw die haar boete niet betaald heeft en het op een proces laat aankomen, wens ik heel veel succes.
Wel voor mannen piespalen neerzetten en niet voor vrouwen. Dat is toch wel heel bedenkelijk en ook zeer vrouwonvriendelijk!!

Boek

Posted on by

Via de bibliotheek werd ik geattendeerd op “Het vogelhuis” van Eva Meijer. Dit boek beschrijft het (voor een deel fictieve) levensverhaal van Len Howard (1894-1973), die een begenadigd violiste was.
Ze speelde lange tijd in het orkest van Malcolm Sargent. Maar haar liefde ging toch vooral uit naar vogels, die ze al van jongs af aan bestudeerde.
Toen de drukte en het lawaai in Londen haar te veel werd, verhuisde ze naar Ditchling. Daar woonde ze in een soort blokhut te midden van haar vogels en deelde het huis met hen. Ze voerde ze zelfs in de magere oorlogsjaren, begreep hun gezang en gefluit en kon leerde sommige koolmezen zelfs tellen. Ook gaf ze haar vogels namen. Soms leek het wel of het menselijke wezens waren, beter geschikt voor haar als het gezelschap van mensen. Die maakten maar te grote gebaren, te veel kabaal, waardoor de vogels verstoord werden. Len Howard heeft diverse publicaties op haar naam staan. Toch is er maar weinig bewaard gebleven van haar notities en het levenswerk, dat zij zo graag na haar dood voortgezet zag.
Een klein, lief boek dat elke vogelliefhebber zou moeten lezen.
Het Vogelhuis is zowel in boekvorm als e-book verschenen.

Herinneringen

Posted on by

Toen ik afgelopen woensdag dit plaatje op de kalender zag, moest ik meteen aan mijn
moeder denken. Ik zag haar zitten in het park, naast haar zus. En ik hoorde haar zeggen, “Ik wou dat ik nog twintig was en wist wat ik nou weet”.
Ze had haar leven vast anders ingedeeld. Maar ja, dan zou ik er vast ook niet zijn geweest, dan was dit blog er niet en waren onze kinderen niet geboren. Dus is het maar goed dat we niet in de toekomst kunnen kijken. Wel terug en och, dan komen toch ook heel veel leuke dingen naar boven.

Recept

Posted on by

De afgelopen tijd heb ik een beetje geëxperimenteerd met mijn airfryer. Niet alles was blog-fähig, dus duurde het even voordat ik een redelijk recept had.
Dit is een heel simpel recept, maar deze dadel-sinaasappel muffins vonden we erg lekker.

Voor 4-6 muffins:
60 gram havermout
60 ml. melk of yoghurt
3-4 dadels, in stukjes en zonder pit
1 eetlepel sinaasappelmarmelade (of meer naar smaak)
1 (over)rijpe banaan
1 ei
1 theelepel bakpoeder
wat walnoten of pecannoten (optioneel)
wat olie om de vormpjes in te vetten
Verder heb je nodig: een blender of staafmixer en siliconen muffinvormpjes

Doe alles, behalve de noten, in de mengbeker en blender het of zet de staafmixer er in en meng tot een min of meer glad beslag.
Vet de vormpjes in en verdeel het beslag er in. Strooi eventueel nog wat noten er over.
Verwarm de airfryer tot 160 graden en bak de muffins in 15-17 minuten goudbruin.
Laat even afkoelen en stort de muffins op een bord. Voor de echte zoetekauwen, bestuif met poedersuiker.

Mijn airfryer is niet erg groot, er pasten 3 van deze vormpjes in en ik bakte dit dus in twee keer. Ronde vormpjes zijn wellicht handiger. Die van IKEA gebruik ik ook wel, die zijn hoger en dan kunnen er vier in mijn apparaat. Dan is het beslag dus net voldoende.

EET SMAKELIJK!

Bewaren

Bewaren

Souvenirs

Posted on by

Eén van de eerste dingen die ik op reis bewaar, zijn de zeepjes en tubetjes shampoo van een hotel. Het liefst met een mooi papiertje. En vooral de naam van het hotel er op, zodat we weten waar we waren.
Vroeger kwam ik dan met een hele tas vol weer thuis. Tegenwoordig heeft ook in die branche de efficiency toegeslagen. Nu hangt er vaak een grote fles in de badkamer. En nee, zo ver ga ik niet in mijn verzamelwoede. Die blijft er dus hangen.
Maar wie wat bewaart….. Dus staat er in onze WC een grote pot met allerlei kleine stukjes zeep van heinde en verre. Sweet memories van mooie reizen 😉

Ergernis

Posted on by

Elke weggebruiker kent toch wel dit bord, MOET het kennen. Toch zien we dat mensen het volkomen negeren. Op de parkeerplaats bij de supermarkt kun je alleen parkeren door de auto met de neus schuin naar het midden te zetten, waar betonnen randen zijn geplaatst. Wanneer je weg wilt rijden, moet je dus altijd achteruit rijden. Vanzelfsprekend kijk je goed uit en let je op het achteropkomend verkeer dat vanzelfsprekend voorrang moet krijgen. Staan er grote auto’s of busjes geparkeerd, is het vaak een nogal onoverzichtelijk gebeuren. Maar wie goed kijkt, rustig is en beheerst weg rijdt, heeft er geen problemen. Maar wat als er fietsers komen die dit bord negeerden, die rijden zo tegen het verkeer in. En dat is volkomen onverwacht. Ik zeg er dan wat van en meestal wordt me dat niet in dank afgenomen. Bemoeial is nog wel de vriendelijkste term die ik hoorde, maar ook z..kwijf, tr.t werd geroepen. Of “nou en…., boeien….!”, “he je dr last van dan…?”
Stel dat je zo iemand aanrijdt… Niet de schade is het ergste, maar dat iemand gewond raakt terwijl je er niks aan kon doen, lijkt me traumatisch.

Bewaren

Bewaren

Begin de week met muziek

Posted on by

Dit jaar begin ik de week vrolijk met muziek.
Elke maandag, 52 weken lang, zal hier een clipje van You Tube staan.
Zo stel ik in de loop van het jaar een speellijst samen van muziek die me, op welke manier dan ook, geraakt heeft.
Vandaag heb ik gekozen voor Robbie Williams, nog steeds een van mijn favorieten. Hij zingt “Mr. Bojangles”: