Elke maandag vind je hier een leuke poster. Zodat we de week in ieder geval met een (glim)lach kunnen beginnen.
- Bron: Pinterest
Yearly Archives: 2016
Post
Soms krijg je nooit echte post, deze week was het twee keer achter elkaar raak. Want gisteren viel er een pakje in de bus. En dit keer geen reclame, maar echt persoonlijk geadresseerd en feestelijk verpakt.
Schoonzus en zwager stuurden ons een bedankje voor de fiets die van eigenaar verwisselde. Omdat ik me realiseerde dat ik na de hartoperatie helemaal angstig en verkrampt op de fiets zou zitten, bang om te vallen, besloot ik mijn fiets weg te doen. Schoonzus had weliswaar een fiets, maar dat was een ouwetje, gekocht omdat haar mooie fiets gestolen was. En dan is de beslissing gauw genomen. Dus fietst schoonzus nu in haar woonplaats rond op mijn fiets. En kregen wij een heel leuk en persoonlijk bedankje. En schoonzus, nog veel fijne kilometers!!
Deel dit op:
Kaartje
Het gebeurt niet meer zo vaak dat er gewone post komt. Ja, natuurlijk, van die saaie van overheidsinstellingen, banken, verzekeringen of zo, die komen regelmatig in de bus. Maar zo maar een kaartje…?
We waren dan ook heel verbaasd deze kaart op de deurmat te vinden. Uit Kinderdijk… wie was daar dan? En toen bleek dat onze zoon daar een dagje was wezen wandelen en fotograferen. En dacht “Kom, ik stuur pa en ma een kaartje” Leuk toch!!
Deel dit op:
Reclame
Waar we ook kijken, overal zien we reclame uitingen. Grote posters bij bushokjes, in kranten en tijdschriften grote en kkeine advertenties en langs de weg enorme billboards.
Soms best aardig om te zien, maar ik heb het liefst oude reclameborden en posters. Niet in het echt, maar op een pinterest-bord. Dat neemt in huis geen plaats in, hoef je niet weg te bergen. En je kunt alles zo verzamelen, geen prijs of beveiliging houd je tegen. Soms kom je ook iets opvallends tegen. Reclames die nu helemaal niet meer zouden kunnen, waartegen hele volksstammen in oproer zouden komen. Want kijk nou toch eens even naar deze posters:
Deel dit op:
(Klein) avontuur
Zondag was het weer te mooi om binnen te zitten. Geen grote wandeling, maar lekker even een stukje in de buurt. We liepen langs de Rotte, waar we links en rechts werden ingehaald door snelle wielrenners in strakke stretchpakken. MOLM (Middelbare Oudere Lycra Mannen) had ik net in een artikel gelezen en ze werkten een beetje op mijn lachspieren. Ik stel me altijd mijn vader voor in zo’n pak. Geen denken aan dat hij ooit zoiets had aangetrokken. Hij hield het bij een keurig driedelig pak, compleet met stropdas. Maar ja, tijden veranderen en iedereen moet natuurlijk doen wat hij/zij zelf wil. Al vraag ik me af of je nou echt beter of lekkerder fietst in zo’n pak.
We namen een ander pad, minder druk en alleen voor voetgangers en ontdekten weer een ander stukje van onze woonomgeving.
En toen, bijna thuis stuitten we op een groep ganzen. Ze hadden twee schattige, maar al flink uit de kluiten gewassen, pullen. Zo te zien konden die al best voor zich zelf zorgen en zouden de oudere ganzen ons niets in de weg leggen. Behalve dan die ene, die plotsklaps uit de groep rende en luid blazend op ons af kwam. Het scheelde maar een haar of hij had in mijn been gebeten. Stom beest, van ons hoef je geen gevaar te duchten. Maar ja, hoe breng je hem dat aan het verstand?
Deel dit op:
Spreuk van de week
Elke maandag vind je hier een leuke poster. Zodat we de week in ieder geval met een (glim)lach kunnen beginnen.
Bron: Pinterest
Deel dit op:
Tompoes
 |
Vrijdag moest ik voor de eerste controle naar de cardioloog. Eerst een fietsproef, die goed ging. Ik fietste op de hometrainer en kreeg (gelukkig) geen last van mijn hart. Wel van mijn benen, want fietsen heb ik al heel lang niet gedaan. Bij zo’n test worden allerlei andere tests gedaan, onder andere diverse malen je bloeddruk gemeten. Die was nog wel een beetje aan de hoge kant, dus werd één van de medicijnen die ik slik verhoogd. Maar verder herstel ik “volgens het boekje”. En dat is natuurlijk heerlijk. Ik voel me ook alweer tot best veel in staat, neem elke dag meer huishoudelijk werk uit Leo’s handen en de plannen stapelen zich al weer op voor uitstapjes, museumbezoek en hobbies. Ik mag dus in het geheel niet mopperen, wat ik dan ook niet doe. |
De afspraak was al vroeg, dus waren we rond koffietijd al weer thuis. Niet nadat we eerst bij de banketbakker zo’n lekkere tompoes hadden gekocht. Want we hadden best wel wat te vieren, nietwaar?
Deel dit op:
Recept
 Ik gebruikte deze voorgekookte bietjes (van AH), maar verse kopen en zelf koken kan natuurlijk ook prima! |
Bietjes op z’n Frans Voor 2 personen: 500 gram gekookte bietjes 1 kleine rode ui 125 magere spekblokjes ca. 75 gram Camembert 3-4 bosuitjes 400 gram krielaardappeltjes 3 eetlepels olijfolie 1 eetlepel (appel)azijn peper, zout 1 eetlepel niet scherpe mosterd |
Wij kregen in de Auvergne een klein potje Verveine mosterd cadeau. De mosterd is prachtig zachtgroen en heeft een uitgesproken, wat bloemige, smaak. De combinatie van de zoete bietjes en deze mosterd is heerlijk en daarom noemde ik deze salade “op z’n Frans”. Maar ik denk dat elke niet al te scherpe mosterd ook een goede combi vormt.
Bak de spekblokjes uit, tot ze bruin, maar niet te hard zijn.
Maak in een grote glazen schaal de dressing van azijn, peper, zout en een flinke lepel mosterd.
Voeg de olie toe en klop tot een mooie gladde saus.
Snipper de rode ui en doe deze bij de dressing.
Snijd de bietjes in blokjes van ongeveer 1 cm.
Kook de aardappelschijfjes gaar.
Snij de bosuitjes tot fijne ringetjes.
Voeg de spekblokjes en bietjes aan de dressing toe en meng alles goed door.
Schep de aardappelschijfjes voorzichtig door de bietjes en verdeel over 2 borden.
Snijd de camembert (of vergelijkbare kaas) in stukjes en verdeel over de salade.
Strooi de bosuitjes over de borden en serveer.
EET SMAKELIJK!!
Deel dit op:
Ergernis
| Eigenlijk zou ik het niet moeten doen, ergeren. Zonde van de tijd en het is ook nog eens slecht voor je. Maar toch ontkom je er niet altijd aan. En sommige ergernissen zijn ook niet echt zo belangrijk, meer een kortstondige irritatie. Eén van die irritaties vind ik steeds meer en meer in allerlei bladen en folders. Het zijn de kaarten en/of boekjes die zijn vastgeplakt met een soort siliconen. Het plakt uitstekend, dus die kaart of dat boekje valt er niet uit. En wil je het er uit halen, dan lukt dat ook prima. |
 |
Maar dat zo’n rottig stukje siliconen zit er wel nog steeds. Ik haal dat er meestal van af, want anders blijft er weer wat anders aan plakken. Wat ik overhoud, is zo’n raar flubbertje, dat er vies uitziet en waar ik nergens mee heen kan.En dat ergert me dus!
Deel dit op:
Wereldvrouwendag
Vandaag is het “Wereldvrouwendag”. Er zijn heel veel vrouwen in deze wereld, die zich inzetten voor vrouwenrechten, hulp op allerlei gebied verlenen en zeer bewonderenswaardige dingen doen. Maar voor mij is er op dit moment toch één vrouw die met kop en schouders uitsteekt boven allen: Malala Yousafzai.
Ze is nog maar 18 jaar oud, maar heeft inmiddels al wel de Nobelprijs voor de Vrede gekregen. Vorige week zag ik een documentaire over haar en steeds weer werd ik geraakt door de kracht en de wijsheid die zij heeft. Ik wens haar een heel lang en werkzaam leven toe en hoop dat haar denkbeelden meer en meer weerklank in de wereld zullen vinden.
