Laatste keer

Alweer een periode afgesloten. Deze week moest ik voor de borstkankercontrole naar de radiologe in het Erasmus MC. Alles was goed. En ik hoefde voor haar niet meer terug te komen. “Ik hoop u nooit meer te zien” was haar afscheid zin en die bedoelde ze beslist hartelijk.

Ik was ook blij. Want al is het maar één maal per jaar, de gang naar dat EMC ligt me gewoon zwaar op de maag. Het is een routine-controle, maar toch… gespannen ben je altijd. Nu huppelde ik er weer zielsgelukkig uit. Niet meer terugkomen… Joepie!! Natuurlijk hou ik nog wel de controles in het IJssellandziekenhuis. En daar ben ik blij mee, want je weet tenslotte maar nooit…

We haalden bij de bakker twee lekkere tompoucen en vierden zo op onze manier het goede bericht. Fris en vrolijk -en een ietsie pietsie dikker- verder dus!

Ergernis

Ik had me nog zo voorgenomen om me niet meer te ergeren, maar ja… Soms ontkom ik er toch niet aan. Ik erger me niet meer aan mensen of rare situaties. Maar  als mijn telefoon ineens een eigen karaktertje blijkt te hebben, kan ik toch wel heel erg boos worden. En het nare is, ik kan er niet eens veel tegen doen. In een Whatsapp berichtje typ ik “Cornwall” en de spellingscontrole maakt er “Corneille” van. En veel vaker geeft ie zijn eigen draai aan mijn woorden. Ik zet het uit, dacht ik. Maar dat valt beslist niet mee. In sommige programmaatjes lukte het me wel, in sommige niet. Ik moet het apparaat leren wat er moet staan. Oh…. wat word ik daar moe(deloos) van. Vanmiddag maar weer eens proberen die controle uit te zetten. En stiekem hoop ik dat iemand de gouden tip voor me heeft 😉

Tompoes

03-tompouce Vrijdag moest ik voor de eerste controle naar de cardioloog. Eerst een fietsproef, die goed ging. Ik fietste op de hometrainer en kreeg (gelukkig) geen last van mijn hart. Wel van mijn benen, want fietsen heb ik al heel lang niet gedaan. Bij zo’n test worden allerlei andere tests gedaan, onder andere diverse malen je bloeddruk gemeten. Die was nog wel een beetje aan de hoge kant, dus werd één van de medicijnen die ik slik verhoogd. Maar verder herstel ik  “volgens het boekje”.
En dat is natuurlijk heerlijk. Ik voel me ook alweer tot best veel in staat, neem elke dag meer huishoudelijk werk uit Leo’s handen en de plannen stapelen zich al weer op voor uitstapjes, museumbezoek en hobbies. Ik mag dus in het geheel niet mopperen, wat ik dan ook niet doe.

De afspraak was al vroeg, dus waren we rond koffietijd al weer thuis. Niet nadat we eerst bij de banketbakker zo’n lekkere tompoes hadden gekocht. Want we hadden best wel wat te vieren, nietwaar?

Punt erachter!

Gisteren was de laatste controle bij de internist. Na ruim 5 jaar ben ik klaar met de onderzoeken en controles en hoef ik niet meer terug te komen. Punt, uit!

Ik hoef hier niet uit te leggen dat het voor mij (en voor Leo) een hele opluchting was. Borstkanker betekent niet alleen operatie, bestraling, ziek zijn. Het graaft zich in je leven in. Lange tijd was het prominent aanwezig, al probeerde ik dat voor de buitenwereld te verbergen. Mettertijd slijten ook veel scherpe kantjes af, maar toch. Hoe goed ik me ook voelde, bloednerveus was ik bij elk onderzoek. Angst laat zich niet ompraten of wegstoppen! 

Maar het levert niet alleen negatieve gevoelens op. Het goede eraan is dat je alle normale en dagelijkse dingen veel meer gaat waarderen. Dat je keer op keer zaken móet en kúnt relativeren. Dat niet alles hoeft. Dan doe je maar wat minder en bijna perfect is ook nog goed.

 

En vooral ook heb ik geleerd dat ik sterk ben. Niet bij de pakken neer gaan zitten, maar met frisse moed er tegenaan. Want je leeft nu en dat leven is de moeite waard.

Jammer, dat er gisteren niemand achter me liep en zag hoe ik een klein vreugdesprongetje maakte 😉