Ja, een echt huisje kan ik het natuurlijk niet noemen, meer een kastje. Maar er zat beslist iets van elektriciteit in, daar op de Westzeedijk in Rotterdam. En iemand had de moeite genomen om er iets leuks van te maken en er een tekst op te zetten. In ieder geval dus iemand die de zaak een beetje wilde opfleuren. En of dit nou valt in de categorie “trafohuisje” dat weet ik echt niet. Ik denk eigenlijk van niet. Doet dat er toe? Welnee…! Ik kwam er langs en mijn oog viel er op.
Er is abstracte kunt en figuratieve. Abstract kan mooi zijn, maar of ik de bedoeling van de kunstenaar altijd snap is een tweede.
Bij figuratieve kunst kun je tenminste zien wat de kunstenaar bedoelde. Cor Kraat laat in deze muurschildering niks aan het toeval over. Hij schilderde schilderijlijsten, in een lijst en dan ook nog eens boven een winkel waar ze lijsten verkopen. Nou zeg nou zelf, duidelijker kan het niet 😉
En telkens als ik hier langs loop moet ik er om lachen.
Tja, er zal we
l belangstelling voor zijn, maar erg logisch vind ik het niet. Want als je nou een rondrit door een (vreemde) stad gaat maken, dan kijk je toch vooral naar alles wat er te zien is. Er is een audiotour bij, dus dan heb je toch geen wifi nodig?
Maar goed, u vraagt en wij zorgen er voor, zal men hier gedacht hebben. Zaken zijn zaken tenslotte!
Ze horen inmiddels bij het straatbeeld, de foodtrucks. Auto’s die zijn ingericht als snackbar of koffiezaakje. Meestal met jonge mensen achter de bar, vrolijk en gezellig. Een paar stoeltjes en een tafeltje erbij en klaar is je instant restaurantje.
Deze foodtruck zagen we een paar weken geleden op het Willemsplein, langs de Maas in Rotterdam. Ik herkende hem van een artikeltje uit de krant. Die auto was al een flink aantal jaren oud, zou eigenlijk helemaal niet in Rotterdam mogen rijden, te vervuilend. Maar nee, dat lijkt misschien zo, maar de werkelijkheid is anders. Deze oude Citroën rijdt helemaal elektrisch. 
Vieze motor er uit en schone elektromotor erin. Nou ja zo eenvoudig zal het niet geweest zijn. Heel wat passen, meten en sleutelen is er aan vooraf gegaan.
Hij staat op een typisch Rotterdams plekje, vlak bij de afvaart van Spido en Waterbus. Slim gekozen! En zo te verrijden naar een feestje of festival.
Wij dronken er van een heerlijk bakkie koffie in de voorjaarszon.
Steeds vaker zie je in Rotterdam beschilderde trafo-huisjes. en dat ziet er vaak heel vrolijk uit. Niks meer grijsgroen, maar gezellige kleurtjes en leuke voorstellingen.
Deze foto nam ik in Rotterdam-Kralingen, waar de Avenue Concordia kruist met de Lusthofstraat. In het voorjaar staat het hier altijd vol met krokussen en die staan ook op het huisje.
Nee, helemaal geen bijzondere fiets. Gewoon een huis-tuin-en-keukenfiets. Maar de eigenaar had hem daar neer gezet omdat hij er zo mooi precies paste. Of die oude hijskraan bij het Maritiem Museum er speciaal voor gemaakt was. Zou het gaan regenen, dan bleef in ieder geval zijn fiets lekker droog. En dat vond ik grappig.
Afgelopen zondag was het te mooi weer om thuis te blijven. Dus namen we de metro naar de stad en wandelden langs de Maas. Onderweg dronken we koffie en aten we een lekker broodje kip-kerrie, zodat we niks te kort kwamen. We waren niet de enigen, want overal zaten de bankjes vol. Sommigen hadden zich nog in dikke jassen en warme sjaals gewikkeld, een enkeling had al meteen de zomer in het hoofd en liet zich in t-shirt een beetje bijkleuren. Maar overal rook het lentefris 😉
Nu zie je soms grote stapels kleurige plastic kratten. Maar zo was het vroeger, kratten van eerlijk hout. Je ziet ze niet vaak meer.
Ik denk dat de meeste mensen ze hebben inge-
leverd en het statiegeld hebben geïncasseerd. Maar bij een winkel in Rotterdam stonden ze nog. Het was geen drankwinkel, maar een kledingwinkel, als ik het goed onthouden heb.
Die kratten hadden dus geen functie, ze stonden zo maar voor de sier naast de ingang. Misschien vind de eigenaar ze wel leuk staan en ja, dat doen ze dan ook. Hij zal wel niet verwachten dat ie er nog geld voor kan terug krijgen. Maar een leuk plaatje levert het wel op.
In een ver verleden heb ik dapper pogingen ondernomen om schaken te leren. Maar helaas, dat soort spellen zijn niet voor mij. Ik heb geen tactisch inzicht en dus verloor ik telkens jammerlijk. Nou ja, er zijn ergere dingen in het leven, nietwaar?
Maar als ik in de grote bieb in Rotterdam ben, kan ik met heel veel genoegen kijken naar de schakers. Geen idee wie er op verlies of winst staat, of ze goed zijn. Er is een spel op reuzen formaat en daar zitten vaak heel veel toeschouwers om heen. Maar hier wordt aan een kleine tafel gespeeld, zeer geconcentreerd. En ik durfde niet te storen, dus fotografeerde ik alleen het spel en een anonieme hand. Ik geloof dat ze zelfs niet gemerkt hebben dat ik fotografeerde 😉
Wandelen doe ik niet alleen in de wandelclub, maar samen met Leo ga ik er ook op uit. Op zondag willen we vaak een lekker stuk lopen. Dan pakken we de metro en stappen bij een willekeurig station uit, lopen een flink eind tot een volgend station en hup, die 10.00 stappen zijn weer binnen. Onderweg is altijd wel een cafeetje te vinden voor een koffiestop, want het moet natuurlijk wel gezellig blijven 😉
Vorige week deden we dat ook en liepen we van het Eendrachtsplein naar het Marconiplein. Niet rechtstreeks maar via allerlei omwegen. Eerst over de Westersingel en de Westzeedijk, we lieten de G.J. de Jonghweg rechts liggen, maar namen de Westzeedijk verder. Daar stonden vroeger de talrijke loodsen van Van Gend & Loos en rook je van verre de huidenhandel van Kaufmann. Dat laatste gebouw is gerenoveerd en verbouwd tot appartementen, met de toepasselijke naam “Looiershof”. Ik wilde ook even in de Havenstraat kijken, in mijn herinnering een heel lange straat. Nu leek hij veel korter. We liepen verder, kwamen bij de molen van Delfshaven en tenslotte bij de Oude Kolk en de Pelgrimskerk uit. Na een stop in een bruin cafeetje namen we nog de Schiedamseweg, naar het Marconiplein. Daarna bracht de metro ons snel naar Ommoord terug.
