Het duurt nog even, maar de kaarten zijn al besteld. Waarvoor? Voor een avond met The Analogues, die het album “Abbey Road” live zullen vertolken. We zagen al “Sargent Pepper” en “The White Album” en nu dus weer een hele avond feest! Ik kan niet wachten….
Rood…
Ik ben niet de enige die telkens weer met zo veel plezier kijkt naar de bloeiende bermen. Hier in Rotterdam-Ommoord ziet het in het voorjaar geel van de paardenbloemen.
Maar nu staan de bermen weer vol met van alles en nog wat. Maar vooral de klaprozen vallen op. Knallend rood staan ze te wiegelen in de wind.
Deel dit op:
Maak er wat van…
Zoals ik gisteren al schreef, heeft Marlika haar crowdfundingbedrag bij elkaar gekregen en is ze inmiddels in Moskou.
Het waren spannende weken, niet alleen om al het geld bij elkaar te krijgen, maar ook de spanning van wat er allemaal moet en gaat gebeuren. Tel daar bij op de vele dingen die geregeld moesten worden. Zo nu en dan leek Marlika op haar tandvlees te lopen. Gelukkig was er de steun van familie en vrienden, maar toch… Je zou voor minder stil of chagrijnig worden en rustig in een hoekje gaan zitten. Maar dat is niks voor Marlika. Het leven moet gevierd worden!
En kan dat niet zo als het moet, dan moet het maar zoals het kan. Op 31 augustus 2019 zal het lastig zijn de 1e verjaardag van Manouk te vieren. Dus werd die dag naar voren gehaald en stond er al taart, waren er slingers en cadeautjes op de dag dat Manouk 10 maanden oud werd.
En zit je toevallig op je trouwdag al in Moskou? Nou, dan maken we van de nood een deugd. Het werd gewoon gevierd in het Gorkipark.
Goed zo! Maak er wat van…!
Carpe diem! Pluk de dag!
Deel dit op:
Muzikale maandag
Het nummer van deze week is bijzonder, want afgelopen zaterdag vertrok Marlika naar Moskou. Haar crowdfunding is geslaagd, het totale bedrag werd gehaald. Nu hopen dat de behandeling zal aanslaan en haar toekomst er zonniger uit zal zien.
Maar “she never walks alone”! Alle vrienden, bekenden en onbekende donateurs leven met haar mee.
Zet hem op, Marlika!!
Deel dit op:
Filmpje maken…
Meegaan met de moderne tijd valt niet altijd mee. Ik mag dan wel beweren dat ik met gemak met de moderne media om ga, in werkelijkheid loopt het vaak veel minder soepel.
Ik kreeg het verzoek om een kort videootje te maken voor een bepaalde gelegenheid. En natuurlijk zeg je daar dan volmondig “ja” tegen. Dat moet toch niet zo moeilijk zijn. Telefoontje erbij, instellen en hup, dan staat zo’n filmpje er toch zo op? Nou… eh nee. Want op selfies sta ik altijd met een enorme kalkoenkin en dat wilde ik voorkomen. Leo moest er ook bij en die heeft een bloedhekel aan dit soort acties. Toch is het ons gelukt om een aardig filmpje te produceren.
Dan komt de volgende fase. Het verzenden van zo’n videootje. Het lukte niet… Ook niet bij een volgende poging. Nou morgen dan maar. Maar de volgende dag bleek het nummer niet te kloppen en was ons filmpje bij een volkomen vreemde terecht gekomen. Nadat ik het goede nummer had gekregen, stuurde ik prompt nogmaals de verkeerde dat vermaledijde filmpje. Die ontvanger zal wel gedacht hebben….!
Maar nu is het dan toch bij de juiste persoon terecht gekomen. Eindelijk!!! 😉 😉 😉
Deel dit op:
Boek
Sommige levensgeschiedenissen zijn te bijzonder om niet te vertellen. Ze gaan meestal over mensen die zich niet veel aantrekken over “wat men zegt”. Nee zij trekken hun eigen plan, wat de consequenties dan ook zijn. Frank Krake beschrijft het leven van zo’n man: Joseph Sylvester alias Menthol
Geboren in een arm gezin, op een eiland waar het leven zwaar is. Waar mannen weg trekken om elders geld te verdienen. Al jong beseft Joseph Sylvester dat ook hij weg moet, de wijde wereld in. En hij vertrekt naar Amerika. Maar als zwarte man is het leven daar ook zwaar en heeft hij weinig vrijheid. Dus besluit hij naar Europa te gaan. Hij heeft een groot zakelijk talent en verdient zijn geld door als standwerker op markten tandpoeder en menthol snoepjes te verkopen. Dan ontmoet hij de knappe Roosje en wordt op slag verliefd. En de liefde is wederzijds. Roosje heeft zich nooit veel aangetrokken van wat “men” er van vindt. Dat zij een heel bijzonder paar vormen (het is kort na de eerste wereldoorlog) laat haar koud. Joseph is charmant, maakt gemakkelijk vrienden en vindt zijn plaats in de familie van Roosje. Het paar trouwt, Joseph krijgt meer en meer succes en verdient goed.
Maar tijden veranderen en dus ook het reilen en zeilen van Joseph en Roosje. Een gemakkelijk te lezen boek over een bijzonder leven. Onderhoudend en rijk voorzien van documenten die getuigen van alle komische en soms onwaarschijnlijke voorvallen.
Deel dit op:
Haan
Je woont in de stad en bent alle drukte moe. Je koopt een klein landelijk gelegen huisje, ergens op een wat stil eiland. Dat moet toch heerlijk zijn? Maar nee, want nu word je niet meer gestoord door al het verkeer, maar zoemen de bijen, krijsen de vogels, blaft er zo nu en dan een hond en oh, toppunt van ergernis, ’s morgens vroeg kraait er een haan. Dat stoort de bewoners van het vakantiehuis, wanneer ze daar een paar maal per jaar enkele weken doorbrengen. Stil moet het zijn, doodstil.
Maar wat is stil? Mag er dan helemaal niets te horen zijn? Moeten de bomen weg, want daar speelt de wind doorheen en ruisen de bladeren. Moet het riet weg, om dezelfde redenen? Moet de hond het erf af, omdat die blaft als er iemand voorbij komt? Of vervangen we hem door een op beweging reagerende sirene? En de ganzen, eenden, merels, roodborstjes, koolmeesjes? Mogen die ook niet meer zingen? Mag de postbode nog wel in zijn gele autootje (het hele geval speelt in Frankrijk) langskomen of moet hij zijn route aanpassen?
Het is gelukkig allemaal ver van mijn bed, dus wat zal ik me er aan ergeren. Toch steekt het me dat mensen, die natuurlijk allemaal hun eigen kabaal produceren, soms zo onverdraagzaam zijn en de realiteit uit het oog verliezen. Er loopt inmiddels een rechtszaak, want de Fransen nemen het hoog op. De haan krijgt het meeste krediet. Ik hoop dat de bewoners van het vakantiehuis op tijd beseffen dat de natuur en haar geluiden horen bij het leven. Stilte, absolute stilte, die hoort -helaas- alleen bij de dood.
Deel dit op:
Ergernis
De foto hiernaast is niet erg goed en misschien zie je niet meteen wat het is. Dit is een verpakking met tandflossers. Van die dingen waarmee je een draadje tussen je tanden kunt wringen. Zo nu en dan een onontbeerlijk gebruiks-artikel, waar ik verder niet over uit zal weiden.
Maar wat ergerde me dan zo hieraan? De verpakking zelf. Een stukje plastic met een kartonnetje er aan vastgeplakt. Wil je die verpakking open maken, zit je met het volgende probleem. De inhoud valt er vrijwel meteen uit en je kunt het niet meer dicht maken. Waarom niet gewoon een doosje, van karton of van plastic voor mijn part. Maar iets dat met gemak open dicht kan, zodat de inhoud niet overal rond gestrooid wordt. Want waar doe ik die resterende flossers nou weer in?
Deel dit op:
Duidelijk…
In een restaurant is het vaak zoeken naar het toilet. En ben je daar dan eindelijk, dan kun je soms aan de markering niet duidelijk zien of het nou de heren of de dames is. Maar in Zwolle, bij Anne & Max is het wel duidelijk. Ze gebruiken er gewoon hun eigen naam voor 😉
En als je nou Els, Lineke, Leo of Hans heet? Oh, geen probleem hoor, dan mag je ook gewoon door de deur van Anne of van Max natuurlijk 😉
Deel dit op:
Ontspannend…
Zo nu en dan is het heerlijk even weg te dromen, boven een boek of met een film. Zo kwam ik op Netflix een film tegen, die me even onderdompelde in een tijd en een leven van vroeger. Ik keek naar “Secrets of Highclere Castle” en werd meegenomen naar het grote kasteel waar de opnames van Downton Abbey plaats vonden. De huidige kasteelheer vertelt over zijn voorouders, wat geschiedenis van het kasteel en natuurlijk mag je, in gezelschap van de vrouw des huizes, rond snuffelen in een aantal vertrekken. Heerlijk om een uurtje bij weg te dromen 😉 😉
