Herinneringen

We kijken elke maandagavond naar “We zijn er bijna”, waarin een aantal oudere stellen met de caravan op vakantie gaat. Dit jaar gaat de reis naar Griekenland. En daar beginnen onze herinneringen.

Want wij gingen in 1972 in een oude blauwe Volkswagen Kever van Rotterdam naar de Peleponnesos. Vier weken, voor het eerst samen. Nou je kunt begrijpen, dat wij aan die reis veel herinneringen hebben. We kampeerden niet, maar namen op de bonnefooi een hotelletje.

Ook staken wij niet van Italië naar Griekenland over, maar reden we dwars door het toenmalige Joegoslavië. Ik herinner me nog het bord met “Belgrado 778 km. De markt in Skopje, waar ik een levende kip in mijn handen geduwd kreeg. En de Griekse wegen….. Nu zien die er op tv gelikt uit, maar wij vlogen nogal eens met ons hoofd tegen het autodak omdat er enorme kuilen in de weg zaten.

We aten in piepkleine restaurantjes, waar je in de keuken mocht kijken wat er die dag op het menu stond. Vaak niet meer dan bonen, want wij reisden in de vastentijd. Dus er was geen vlees. Maar het smaakte ons prima. Onderweg kochten we kaas en fruit, enorme sinaasappels. We dronken retsina en ouzo. Goeie ouwe tijd….

 

Niet wat je denkt

Dit lijkt zo te zien een plaatje uit een supermarkt. Maar dat is het niet. Want alles wat hier staat is van plastic. De pizza, de schotels met groente, de sla, de noedels, fruit, bier, gebak, brood. Het ziet er uit alsof je het zo kunt opeten, maar dient om in de etalage te zetten van restaurants. Dat is gemakkelijker dan een vertaalde menukaart. Nu wijs je aan wat je hebben wilt en dat komt dan in Japan op je bordje. Wel echt natuurlijk 😉

 

Water

Water… hier in Rotterdam natuurlijk meer dan genoeg voorhanden. Altijd boeiend en altijd leuk om langs te lopen. Of nog leuker, om lekker op te varen. Zo’n ouderwetse stoomboot is dan helemaal top.

Nog meer water? Kijk op Stuureenfoto, waar deze week ook water de boventoon voert. En doe mee met je eigen waterfoto’s!

Wie oh wie?

Toen wij laatst in Doesburg waren, fotografeerde ik deze gevelsteen. Verder niks bijzonders, maar hij viel me gewoon op. Want ik ga dan denken “wie was die jongen” en “waarom mocht hij die steen plaatsen?” Helaas leverde Google geen antwoord. Natuurlijk wel een heleboel informatie over het geslacht Van Heeckeren, maar niks speciaals over deze jongen. ’t Is dat die steen er nog is, anders was hij helemaal in de vergetelheid geraakt. Nou ja, nu dan even niet 😉

Natuur in de stad

Natuur in de stad kan natuurlijk niet alleen groots en indrukwekkend zijn. Soms moet je goed kijken om iets te zien. Maar dat betekent niet dat er niet genoeg te zien is. Hier in Kyoto fotografeerde ik deze ienie-mini esdoorn, die ondanks zijn geringe afmeting toch een prachtig gekleurd herfstblad liet zien. Ik weet zeker dat de bewoners van het huis waar hij bij stond, hem elke morgen weer met plezier begroeten en hem met liefde verzorgen.

Kabouterhuisjes

Tijdens onze tour naar Apulië logeerden we ook in Alberobello, dat vooral bekend is om de vele trulli die er staan. Piepkleine huisjes, die zo uit een sprookjesboek lijken te zijn gekomen. Voor ons moderne mensen lijkt het onwaarschijnlijk dat je er kon wonen, maar in vroeger tijd was men nog niet zo ruimtebelust als nu.
Ons hotel lag vlak bij Rione Monti, de wijk met de oudste trulli, die inmiddels UNESCO-werelderfgoed zijn. De meeste trulli zijn omgebouwd tot souvenirwinkeltjes, al wonen er nog steeds mensen in zo’n huisje, wel enigszins aangepast aan deze tijd.

Als je op een foto klikt, wordt deze vergroot.

Hoge nood

Ooit stond ik op een Chinees toilet (nou ja, een paar gaten in de grond met een huisje erboven) samen met nog twee Nederlandse reizigsters. Samen een plas doen, werkt prima voor de groepsvorming. Maar geef mij toch maar liever een privé gelegenheid.

Ik zag ze in soorten en maten. Uiterst primitief, niet meer dan wat gaten in de grond met een afdak, zeer luxueus met glimmend chroom en marmer, met een emmertje ernaast of met superluxe doorspoeling. Schoon, minder schoon en zeer smerig. Maar ja, hoge nood breekt wetten. Soms moet je echt zoeken naar zo’n privaat en weet je niet of je de tekens wel goed interpreteert. Achter deze deuren vermoedde ik toch echt iets anders….

..

   

Ook hoge nood bij Stuureenfoto deze week. Neem een kijkje en doe eens mee!

Tour de France

Dit jaar start de Tour de France weer een keer in Nederland, in Utrecht. Zo’n evenement gaat niet ongemerkt voorbij aan de stad. Al wekenlang stond alles in het teken van DE FIETS.
En natuurlijk laat de handel zich dan ook niet onbetuigd. Fietsen is in en dat zullen we weten. Zo zag ik bij Betsies Kookwinkel op de Vismarkt in Utrecht zelfs koekjesuitstekers van fietsen. Lijkt me eigenlijk wel lekker.
Onderweg even stoppen…, thermosfles koffie en dan zo’n knapperig fietskoekje erbij.De fiets iets verderop leek me een tikkie te groot. Ik ben niet zo’n fietsheld en kom graag met mijn voeten op de grond. Maar als reclame-object viel ie zeker op!  

 

Geluksbrenger

Je ziet ze hier steeds vaker, in Chinese en Japanse restaurants, in de toko en bij mensen thuis. Soms een beetje kitsch, met veel bling-bling, soms zelfs helemaal verguld, maar ook wel helemaal wit.Het is Maneki Neko, de gelukskat. Hij wenkt met zijn poot en roept het geld, bezoek en geluk binnen. Misschien geloof je er niet in, maar ach, kwaad zal het ook niet kunnen. Bij ons hangt ie als magneet aan het prikbord in de keuken. En bij tijd en wijle denk ik dat ie me ook nog helpt 😉

 

Specialiteit

Welke souvenirs brengen we mee van vakantie? Ach, eigenlijk niets. Iedereen heeft alles al en wat je daar koopt, kun je hier ook krijgen. Dus voor ons geen sleutelhangers met de Eiffeltoren, geen Manneke Pies of sneeuwbol met de Keulse Dom.
Maar we nemen meestal wel iets eetbaars mee uit ons vakantieland. Een speciale worst, een lekker kaasje of een mooie fles likeur. En we herinneren ons maar al te vaak de lekkernijen die we onderweg kochten. Zoals zo’n heerlijke Luikse wafel.

Zulke heerlijke herinneringen worden deze week ook opgehaald bij Stuureenfoto. Doe ook mee als je zin hebt.