Het was maar een klein groepje dat afgelopen donderdag ging wandelen. Maar dat zijn dan ook de echte diehards, toch? Maar we maakten een klein rondje langs de Rotte, met veel bomen en schaduw.
Op weg naar de dijk langs de rivier hoorden we schoten en geschreeuw. Er stond een man, nou niet bepaald aangekleed voor dit warme zomerweer. En een aantal politieagenten, die behoorlijk afstand hielden. Je denkt dan onmiddellijk aan nare dingen, maar het bleek een training te zijn voor politiehonden. Die hadden een beter baantje, want mochten in de Rotte zwemmen. De dik geklede man was natuurlijk de “boef” en hij werd dan ook stevig door de honden te pakken genomen. Vandaar dat pak. Ik wilde wel foto’s nemen, maar deed het toch niet. Deze mensen moeten een beetje onzichtbaar blijven. Pas op verre afstand schoot ik een plaatje. Niemand te herkennen, maar toch een foto bij dit blog 😉
Category Archives: reizen
Wandelen
Afgelopen donderdag, het werd zo’n dikke 35 graden, ging de wandelclub in ganzenpas naar Leiden. We hadden een afspraak gemaakt om een hofje te bezoeken en alhoewel niet iedereen mee ging, waren we toch met z’n achten.
Met de trein naar Leiden en dan wandelen naar het Meermansburghofje, waar we ontvangen werden door één van de bestuursleden. We mochten een kijkje nemen in de Regentenkamer, kregen bij een kopje koffie uitleg over het wel en wee in zo’n hofje.
De binnentuin lag er prachtig bij en we keken bewonderend naar de grote druivenstok bij de ingang. De immense kiwistruik er naast merkten we in eerste instantie niet op. Maar gelukkig wees een bewoonster ons er op en konden we met eigen ogen zien dat er tientallen dikke kiwi’s aan groeiden. Zij vertelde ons ook dat de abrikozenbomen rijkelijk vrucht dragen. Dit jaar zijn ze heerlijk zoet en in sommige jaren is er een overvloed aan de vruchten.
Na ons bezoek lunchten we in het centrum en liepen daarna nog langzaam aan naar de Hortus. Tegen drieën werd het ons echt te heet en namen we de trein weer terug naar Rotterdam.
Deel dit op:
Fotootje
Door heel Rees staan beelden van mensen in gewone dagelijkse omstandigheden. Soms vallen ze zo weinig op, dat je bijna een gesprek met zo’n stenen iemand aan gaat. Deze groep viel me ook niet op als beeldengroep. Uit de verte leek het net echt. Ik stond dan ook even stil om de man te laten fotograferen. Toen pas viel het kwartje!
Reden om die groep dan meteen ook op de foto te zetten, mét fotograaf. Het beeld moet tenslotte compleet zijn.
Deel dit op:
Langs de Rijn
Zomaar een zonnige zomeravond, langs de Rijn. We waren een dagje weg, naar Duitsland. Zo maar, eventjes er tussen uit. En dan wil ook de inwendige mens wel zo nu en dan verzorgd worden. Het werd een plekje aan de Rheinpromenade in Rees. Lekker eten, biertje erbij en later een ijsje toe. Soms is het leven helemaal zo slecht niet…..!
Deel dit op:
Ca d’Zan
Nee, ik bedoel niet dat plaatsje in Zeeuws Vlaanderen. Ca d’Zan ligt in Florida en het is een buitenhuis (!) geweest van de Ringling circusfamilie. Toen ik er over las in het boek “De sprong van Rose” dacht ik in eerste instantie dat het allemaal fantasie was. Dat zo’n huis, met die luxe, met die weelde niet echt kon bestaan. Maar het bestaat echt, kijk maar.
Zelf ben ik nog nooit in Florida geweest, maar diverse vrienden en kennissen wel. Toch heb ik ze er nooit over gehoord. De meesten zullen wel naar Disney geweest zijn. Toch lijk me een bezoek aan dit huis, dat nu een museum is, de moeite waard. Ik zou er liever een kijkje willen nemen dan in het sprookjespark van Mickey Mouse.
Die Ringling familie moet ongelofelijk rijk zijn geweest. John Ringling en zijn vrouw Mable hielden van reizen en waren verrukt van Venetië. Ca d’Zan werd dan ook in Venetiaanse stijl gebouwd en rijkelijk van kunst voorzien. John Ringling stierf echter als een arme man en liet Ca d’Zan na aan de staat Florida.
Lange tijd was het huis verlaten, maar eind jaren negentig werd het gerestaureerd en in oude luister hersteld.
Misschien een tip voor degene die binnenkort naar Florida gaat?
Deel dit op:
Natuur in de stad
Echt midden in de stad staat deze kaardebol niet, want ik vond hem gisteren toen we met de wandelclub naar Nesselande liepen. De weg daarheen loopt langs de Zevenhuizerplas en wordt druk bezocht door wandelaars, hondeneigenaren en dagjesmensen. Je vindt er van alles: er is veel groen, wat bos, landelijke weggetjes en natuurlijk die Zevenhuizerplas. Een gegraven plas, behoorlijk diep, waarop gezeild, gekanoëd, gewaterskied wordt, waar je in kunt zwemmen en bij Nesselande is ook nog een leuk strandje, met een boulevard. En sinds kort is er een horecagelegenheid bij het waterski-project. Met lekkere koffie en thee, zoals we hebben uitgetest. 😉 😉
En onderweg daarheen zag ik dus de kaardebollen. Die kende ik alleen als ze al uitgebloeid zijn en de stekelige bloemhoofden voer voor vogels leveren. Nu kon je ze nog een beetje in bloei zien en waren ze weer zeer interessant voor bijen. Ik had wel wat van die bollen mee willen nemen, maar die stekels waren te prikkend.
Deel dit op:
Stoomtrein
Onze postcode viel in de prijzen bij de Postcode-loterij. We wonnen een dagje uit en kozen voor een ritje met de stoomtrein van Hoorn naar Medemblik. Dat betekende heel vroeg ons bedje uit, want om op tijd te zijn moesten we al om 8 uur met de (gewone) trein. Op Utrecht Centraal hadden we afgesproken met schoonzus en zwager en gevieren reden we dus verder naar Hoorn. Hoewel nog buiten het grote vakantieseizoen en vlak vóór het Bello-feest was het toch al behoorlijk druk. Er was een Duitse filmploeg bezig en de informatie-meneer begon dan ook maar met ons in het Duits te praten 😉
Een heerlijk nostalgisch reisje. In een traag gangetje reden we langs de stationnetjes van Wognum-Nibbixwoud en Twisk en kwamen zo in Medemblik.
We hadden nog tijd om een kijkje in het bakkerijmuseum te nemen, waar net gevulde koeken werden gebakken. Mmmm, die namen we maar mee voor onderweg, want we gingen nog verder. Nu met de boot naar Enkhuizen.
Gewoon een lekker dag je weg, geen zorgen. Even uitpuffen na alle opwinding van de laatste maanden.
Deel dit op:
Pipo-wagentje
De wandelclub ging afgelopen donderdag wandelen rond de Kralingse Plas. Met het heerlijke weer van de laatste weken zoeken we vaker wat koelers en zo langs het water liep het heerlijk. Vanwege de hitte gingen we ook wat vroeger, dus het was prima om te wandelen. En dat vonden wij niet alleen, want er liepen nog heel veel andere wandelaars. Fijn toch dat er zo dichtbij veel te zien en te beleven valt. Want niet alleen keken we naar de bomen, de bloemen, het water en de watervogels.
We zagen ook dit leuke Pipo-wagentje, compleet met paardje (dat buiten de foto viel) en zelfs een kip aan een touwtje. Leuk toch?
Deel dit op:
Jan Taminiau
Bron: Centraal Museum Utrecht
Bron: Centraal Museum Utrecht
Copyright: KnutzEls
Deze week bezocht ik de tentoonstelling van Jan Taminiau in het Centraal Museum in Utrecht. Sinds koningin Maximá zijn ontwerpen regelmatig draagt, is hij heel bekend en dat is zeer terecht!
Wat een prachtige creaties waren er te zien. De tentoonstelling wordt druk bezocht en je krijgt dan ook beperkt maar wel voldoende tijd om hem te bezichtigen.
Miljoenen pailletten, kraaltjes, steentjes verwerkt Jan Taminiau in zijn creaties. Maar in zijn beginnende ontwerpen zag ik ook honderden drukknoopjes gebruikt om een touch van glitter aan te brengen.
De japonnen waren schitterend, de opzet van de tentoonstelling vond ik er niet helemaal bij passen. Maar dat is een kwestie van smaak. Wel vond ik de grote overvloeiende beelden prachtig, waarmee werd getoond waar zijn inspiratie o.a vandaan komt. En de tientallen proef-borduursels maakten duidelijk wat een priegelig werk het is en hoeveel tijd, geduld en kunstenaarschap er in verwerkt is. Jan Taminiau heeft een ongebreidelde fantasie en een creatieve geest zonder grenzen.
Naast allerlei (letterlijk) schitterende japonnen stond ook de blauwe kroningsrobe van de koningin tentoon. En ik verbaasde me er over dat deze japon weliswaar uitzonderlijk luxe was, maar toch eenvoud uitstraalde. Zodat dat juist op die kroningsdag alle aandacht naar de koning zou gaan.
Eén van de bezoeksters zwijmelde bij al die robes en bekende dat ze zo graag eens er een wilde dragen. Ik keek haar aan, begreep het wel. Maar helaas, het was hier niet in onze maat verkrijgbaar… 😉 😉
Deel dit op:
Onhandig…
In het Centraal Museum in Utrecht moet iedereen zijn (hand)tas opbergen in een kluisje. Ook als je maar een inie-mini tasje hebt. Och, ik begrijp dat wel, maar het is wel onhandig. Zeker als je hoort dat de audiotour via je mobieltje te beluisteren is. En als je nadien nog even wat wilt drinken, moet je toch portemonnee of pinpas meenemen. Je moet het sleuteltje van het kluisje kwijt, en een zakdoek is ook altijd handig, of zelfs onmisbaar. Misschien kun je niet zonder leesbril…
Oh hemeltje, waar laat je die dingen dan toch….? 
Ik stond in ieder geval te prutsen in mijn broekzakken, die niet zo ruim zijn. En ik was niet de enige. Misschien zou een papieren mini tasje een oplossing zijn. Door het museum aangeboden, met een lange band, zodat het schuin over je schouder, om je middel of je nek gedragen kan worden? Er zou zelfs reclame op gedrukt kunnen worden, dus ze betalen zichzelf. Dat zou ik nou handig vinden…!
