Het regent pijpenstelen op donderdag als de ganzen hun wandel afspraak hebben.
En langzaam aan piept of trilt de telefoon en krijg ik een appje waarin iemand zich afmeldt. En omdat we allemaal uit een andere hoek van de wijk komen, heeft een koffie afspraak ook geen zin. Worden we toch ook te nat.
Dus blijven we allemaal lekker thuis. De een kruipt achter de naaimachine, gaat aan het knutselen of puzzelen, de ander toont hoe mooi haar tuin is, zelfs bij regen.
En ik, ik maak een foto van mijn nog zo uitbundig bloeiende geraniums. Daar achter is mijn plek deze dag…. 😂😂
Via Marthy van Heen en terug naar de Ardèche kwam ik op deze site van Elisabeth. Zij startte een nieuwe rubriek op haar ook al nieuwe vervolgblog en vroeg om dagelijkse recepten. Want koken moeten we toch regelmatig en dan zijn recepten nooit weg.
Dit maakte ik deze zomer, maar vergat er een foto van te maken. Dus moet een oude foto van Google maar helpen 😉
Bron: Google foto’s
FLAMMKÜCHEN MET CHAMPIGNONS 1 rol flammküchen deeg 250 gram kastanjechampignons in plakjes 1 rode ui, in (halve) ringen 1 rolletje geitenkaas 1/8 ltr. Crème fraiche 1 teen knoflook, geperst 1 kleine eetlepel vloeibare honing Peper en zout naar smaak
Leg het deeg met papier en al op een bakplaat. Meng de knoflook door de crème fraiche en verdeel niet te dik over het deeg. Verdeel dan de champignonplakjes en uienringen regelmatig over de deegplak. Snijd het rolletje geitenkaas in plakjes en verdeel dit over de flammkuchen. Peper en zout naar smaak hierover strooien. Sprenkel ook zuinigjes wat honing. (Ik gebruikte hiervoor zo’n buisje wat je krijgt bij (munt)thee) Bak af in een voorverwarmde oven (200 graden Celsius). Na ongeveer 15 minuten is de flammküchen goudbruin en serveer klaar.
Als alternatief kun je ook pizzadeeg of tortilla’s gebruiken als ondergrond.
Hoewel ik had besloten om geen boeken over de oorlog meer te lezen, kon ik de verleiding van dit boek toch niet weerstaan. Een lovende kritiek bracht me over de streep. En daar heb ik geen spijt van.
Als Grace Bennett met haar vriendin Viv in Londen aankomen, maakt de stad een andere indruk dan ze zich al lange tijd hadden voorgesteld. Geen wonder, het is 1939 en Londen maakt zich op voor een oorlog.
Maar de ontvangst bij de vriendin van Graces overleden moeder is uitermate hartelijk. De meisjes kunnen bij haar een kamer huren en de hospita helpt ook bij het vinden van een baan in een boekhandel, al is Grace niet meteen enthousiast. Net zo min als de eigenaar van de boekwinkel, die een humeurige brompot lijkt te zijn.
Grace pakt desondanks manmoedig aan en heeft daarmee succes. De oorlog is dan een feit en Grace wordt, zoals zoveel andere vrouwen, vrijwilligster in de wijk.
Het wordt een tijd met veel emoties, hard werk en lange, zeer lange dagen. De blitzkrieg laat ook de woonwijk van Grace niet onberoerd. Als ze tenslotte aan het eind van haar krachten is en geen toekomst meer lijkt te zien, komt er hulp van onverwachte kant.
Nadat we donderdag een stuk over het strand gelopen waren, besloten we om door de duinen terug te gaan. We hadden dat al eens eerder gedaan, maar dat was al weer lang geleden.
We liepen het pad op en al gauw ontdekten we dat we niet alleen wandelden, maar dat er ook diverse (nogal haastige) wielrenners van de weg gebruik maakten.
Maar gelukkig vonden we een echte wandelaarspad en kon de man van het Zuid Hollands Landschap ons bevestigen dat we echt niet zouden verdwalen, want dat het pad evenwijdig aan de wielerkoers lag. Het eindpunt zou dus bij het strand en de metrohalte zijn.
En wat was het mooi. We zagen onderweg allerlei bloemen, zelfs orchideeën, al kreeg ik die niet goed op de foto. Ongetwijfeld is na te zoeken hoe alle bloemetjes en planten heten, maar daar is het me niet om te doen.
Maar niet alleen de bomen, struiken en planten verrasten ons. Ook kregen we een fluitconcert te horen. Gelukkig had één van de Ganzen een vogelherken-app op haar telefoon. En laat het nou een nachtegaal wezen, die ons toezong. Die had ik echt nog nooit zomaar in het wild gehoord. En ja, dan wil je natuurlijk wel even laten horen hoe dat klinkt.
Nou nee, stil en verlaten was het strand niet toen de Ganzenpas dames er waren. Want met die nieuwe metro-verbinding naar het strand namen velen met ons de metro naar Hoek van Holland.
Wel beloofden een grijze lucht en veel wolken geen zonnebad mogelijkheden. Dus bleef het strand over de volle breedte maagdelijk leeg en schoon. Maar wandelen was prima te doen.
Met een windje tegen liepen we over de betonnen platen richting ‘s-Gravenzande.
De rijen strandhuisjes bekeken we zowel vanaf het wandelpad als van dichtbij. Er stonden diverse leeg, dus konden we het toch niet laten even binnen te kijken.
Terug liepen we via de duinen, waar de wind ons wat minder in de rug duwde en het op sommige plekken zelfs zwoel aanvoelde. Maar daar vertel ik later nog wat over.
En na al het wandelen lokten de strandtenten met een lekkere lunch. En dan moeten we weer gehoor geven aan de afspraken, dus stapten we weer op de metro.
Het was een heerlijke dag. Zo’n uitstapje doet een mens goed!
Het werd weer tijd voor een nieuwe puzzel en dit keer leende ik van Lies deze. Een boekenplank voor met vintage tuinboeken.
Een zee van kleuren, letters en daarbij een uitbundige versiering van bloemen. Lekker klusje om uit die duizend stukjes weer een kloppend geheel te krijgen.
Meestal begin ik met de rand. En dat deed ik deze keer dus ook. Maar er bleven open stukjes. Dagenlang zocht ik naar die laatste randjes. En dan ineens vind je ze achter elkaar en kan de rand dicht.
Dan de stukjes met letters en die zo ongeveer op hun plaats leggen… het was weer een hele klus!
Maar uiteindelijk paste ook het laatste stukje en ligt de puzzel nog even te pronken onder de glasplaat.
Binnenkort is het afgelopen met Tupperware. Het bedrijf heeft faillissement aangevraagd.
Het concept past waarschijnlijk niet meer in deze tijd. Maar toch… het was altijd gezellig zo’n party. Al kocht niet iedereen wat.
Op een bepaald moment had men meer dan genoeg van dit soort schaaltjes, dozen of emmers. Toch was het een ijzersterk merk. Na jaren kon je een vervormd deksel teruggeven en kreeg je een nieuw ervoor. Levenslange garantie dus! En heel wat vrouwen grijpen nog steevast naar de bekende doosjes in zachte kleuren. Later kwamen er steeds meer dingen bij.
Ook in mijn kastje staan nog dozen, zelf gekocht of geërfd van mijn zus en ook van schoonmoeder. Eerlijk is eerlijk, de kwaliteit in onovertrefbaar, want na al die jaren gebruik ik ze nog steeds. Daar kunnen andere merken niet aan tippen.
Maar plastic moet in de ban, nu is de trend om vooral natuurlijk materiaal, zoals glas, te gebruiken.
Ach ja, aan alles komt een eind. Het is nu gewoon een stukje geschiedenis.
Naar aanleiding van dit blogje, stuurde puzzelvriendin Lies me een mailtje. Ik hoefde helemaal geen DVD’s bij de kringloop te kopen. Zij had nog een koffer vol met DVD’s van Midsomer Murders. Dus als ik weer eens wilde komen, dan kon ik ze bekijken en uitzoeken…..
Dat zou ook nog wel bij een tas met puzzels passen. Dat liet ik me geen tweemaal zeggen.
Dus liggen nu hier wat stapeltjes DVD’s. Van seizoen 1, dus nog de oude met John Nettles als inspector Barnaby. Puur nostalgie want alweer jaren geleden te zien.
Nu bekijken Leo en ik regelmatig zo’n aflevering. Gezellig samen op de bank, koffie, koekje en als het koud is een dekentje.
En met de wetenschap dat die koffer van Lies nog lang niet leeg is…..
In 2020 zagen we elkaar voor het laatst. Toen kwam de C-crisis. In de tussentijd deelden we (bijna) dagelijks onze berichten via onze blogs.
Gisteren, 3 jaar later, ontmoetten we elkaar weer. Zoals gebruikelijk in het centrum van het land, Utrecht-Centraal. En ondanks treinstoringen en vertragingen zaten we weer snel aan tafel.
Heerlijk bijpraten, koffie drinken en samen lunchen.
En voor we het wisten was het alweer tijd om op huis te gaan. Maar volgend jaar weer. Dat staat vast.
Het is 1934 en de joodse Florence Fein wil haar wat benauwde New Yorkse wereld verruilen voor Rusland. Niemand die het in haar omgeving begrijpt, maar dat het is de liefde die haar lonkt vertelt ze niet
Sana Krasikov: De terugkeer van Florence
Aan boord maakt ze kennis met Essie, die haar hartsvriendin wordt.
Essie heeft Moskou als eindbestemming, maar Flories geliefde zit in Magnitgorsk. Daar aangekomen blijkt het Russische leven anders te zijn dan ze verwacht en ook haar geliefde kan ze er niet vinden. Dus reist ze terug naar Moskou. Helaas spat haar droom daar uiteen. Haar geliefde wil haar helemaal niet terug.
Ze blijft in Moskou, ontmoet er andere Amerikanen en wordt verliefd op een van hen. Als ze werk vindt als vertaalster lijkt ze het geluk gevonden te hebben. Maar de 2e wereldoorlog woedt en daardoor verandert het politieke klimaat. Haar Amerikaanse paspoort is ingehouden en toegang tot de ambassade krijgt ze niet. Zonder dat is een terugkeer naar Amerika onmogelijk.
Amerikanen, maar vooral Joden worden gewantrouwd. Florie wordt “verzocht” naar de Inlichtingendienst te komen en wordt onder druk gezet om haar omgeving te bespioneren. Met alle mogelijke moeite geeft ze zo min mogelijk bloot van wat er in haar omgeving gezegd of gedaan wordt. Maar er zijn andere bronnen.
Florie heeft inmiddels een zoon als zij en haar gezin worden gearresteerd. Haar zoon wordt naar een weeshuis gestuurd. Zijzelf komt terecht in Siberië en dreigt vermorzeld te worden door het regime.
In het boek wordt regelmatig geswitcht van de historie naar de moderne tijd. Want het is Flories zoon die het verhaal van zijn moeder verteld. Dat maakte het boek wat lastig te lezen en ook de vele Russische namen zorgen soms voor verwarring. Desondanks heb ik het boek één adem uitgelezen.
Sana Krasikov weet de angst, de onzekerheid en de gruwelen van een totalitair regime goed te beschrijven, zonder al te veel details te vermelden. Maar dat kon niet vermijden dat ik zo nu met kippenvel te lezen zat.
