Gisteren liep ik met de Ganzenpas niet door de natuur, maar maakten we een wandeling door de stad.
Met de metro naar het centrum en dan een beetje kriskras door winkelstraten die we bijna allemaal van vroeger kenden.
Hier zat …, daar heb ik gewerkt. Daar hebben we zo vaak gegeten. De herinneringen vlogen over en weer.
We namen een kijkje in de tuin van het stadhuis, maar lieten de koopgoot links liggen.
En tot besluit aten we met z’n allen poffertjes.
Wandeling down Memorylane 😉
In 1956 verzamelen zich een aantal vrouwen voor de deur van de DVSV (Delftse Vrouwelijke Studenten Vereniging) op de Oude Delft 26.
Tegen de toen nog geldende norm van “vrouwen trouwen” hebben deze vrouwen besloten om te gaan studeren. En nog wel een technische studie te gaan volgen. En dat is iets waar de mannelijke studenten erg aan moeten wennen.
In dit boek volgen we de levens van 8 vrouwen. We zien hoe het met hun dromen, hun gedrevenheid, hun passies en liefdes in de loop van de jaren vergaat.
Het is een gemengd gezelschap. De vrouwen komen uit alle lagen van de bevolking. Sommigen zijn beschermd opgevoed, maar leefden redelijk welvarend. Anderen komen uit gezinnen waar een vader ontbrak, elke cent omgedraaid moest worden. Sommigen werden tegengewerkt, anderen kregen met de paplepel ingegeven dat ze hoe dan ook moesten studeren.
Nu willen én moeten ze allemaal op een bepaalde manier hun eigen leven invullen, werken en studeren tegelijkertijd. Maar ook feesten, want dat hoort bij een studentenleven.
Er ontstaan relaties, er komen kinderen, huwelijken worden gesloten. Ze zijn soms gelukkig, soms minder en bij tijd en wijl totaal niet gelukkig.
Al met al een mooi tijdsbeeld van een wereld waarin zoveel dingen veranderden. Een deel van die veranderingen heeft onze generatie van dichtbij meegemaakt. Ik vond het dan ook interessant de ervaringen van anderen te lezen.
Het boek is geen roman in de zin van één lang verteld verhaal. Het zijn stukjes uit het leven van de vrouwen, telkens in een bepaalde periode.
Geen makkelijk lezend boek, maar wel heel boeiend!
Soms weet je even niet meer waar je het zoeken moet.
Te druk, te veel omhanden, geen tijd…!
Nog zoveel dingen die gedaan moeten worden.
Nou, dan helpt het ook niet als je hier tegen aan loopt.
Want waar moeten we dan nu naar toe?
Leo heeft niet veel hobby’s, maar hij kan geen genoeg krijgen van oude auto’s. Auto’s met een gezicht, niet de 13-in-een-dozijn modellen van deze tijd.
Het liefst zou hij nog een oude VW Kever willen hebben, of een piepklein Fiatje 500. Wel erbij, want heel erg comfortabel zijn die niet meer voor onze oude botten. Maar ja, het zal wel bij een wens blijven. Want zo’n autootje zelf onderhouden of de gebreken repareren, dat is dan weer een andere zaak.
En toen stond opeens de vroegere buurman op de stoep. Met dit boek onder zijn arm. Hij wist zich nog te herinneren dat Leo’s belangstelling naar dit soort dingen uitging. Of Leo het wilde hebben? Uiteraard Peter, heel graag.
En zo zit Leo menig uurtje te snuffelen en te zoeken naar auto’s. En krijg ik regelmatig modellen te zien van voorbije tijden. En al ben ik minder geïnteresseerd in auto’s, sommige herinner ik me wel. De auto waar de Duitse leraar in reed, de oranje Kadett van mijn schoonvader, onze eigen Kever natuurlijk.
Een leuk cadeau voor gezellige uurtjes nostalgie. Nogmaals bedankt, Peter.
Een boek van Marjan Berk kan bijna niet droevig zijn. Als geen ander weet ze de dagelijkse dingen een hilarische draai te geven. En een portie extra fantasie leukt alles nog meer op.
Toch is in dit boek ook heel wat droefenis te vinden. Je zou zeggen, bijna als het gewone leven, niet waar?
Drie alleenstaande vrouwen zoeken wat meer warmte en reageren op een contactadvertentie van een alleen zijnde heer. Allemaal retoucheren ze hun uitstraling een beetje. En soms valt het mee, soms valt het tegen.
Eigenlijk bestaat het boek uit drie delen. Een soort van intro, waarin we de vrouwen en hun entourage leren kennen, daarna een uit pure recalcitrantie geboren beslissing om alles achter te laten en naar een zonnig oord te vertrekken. En dan als laatste deel de onontkoombare werkelijkheid. Wat we ook willen, wat we ook doen, het leven gaat zijn eigen weg. En hoe ouder we worden, hoe meer hobbels de weg gaat vertonen.
Ik vond het een boek met soms wat Hendrik Groen-sfeer, soms uiterst humorvol, soms met een bittere ondertoon. Maar wel heel leesbaar.
Er is niet veel te zien op deze foto, maar ik denk dat heel veel mensen hier wel eens geweest zijn. Het is namelijk het uiterste puntje van Cornwall, “Land’s End”.
Je staat hier letterlijk op de rand van Europa en je moet nog wel een paar dagen varen om weer vaste wal onder je voeten te krijgen.
Natuurlijk heeft de toeristenindustrie hier een beetje tamtam om heen gemaakt. Want zeg nou zelf, zo bijzonder is het toch niet? Een bord, een paal, wat grind…. en een onmetelijk uitzicht.
Maar het is de gedachte hè, dat je echt op het puntje staat. Dat vonden Irene en ik toen destijds in ieder geval best wel bijzonder.
Het is dat ik altijd het jaar en de bestemming van de reis vermeld, anders had ik me toch afgevraagd “waar was dat nou?”
Maar ik maakte deze foto in 2009 tijdens een reis naar Cornwall, samen met vriendin Irene.
En nu ik het zo bekijk, kan het eigenlijk niet anders dan in de UK geweest zijn. Open haarden kun je daar in heel veel huizen nog vinden. Maar zo’n gezellig knappend haardvuur moet wel aangestoken worden.
Dat schijnt nog een hele kunst te zijn, maar met deze aanmaakhoutjes moet het toch wel lukken?
Op bezoek bij Els van de Zangclub Plus, die net een nieuwe heup heeft gekregen.
En omdat je natuurlijk niet met lege handen op bezoek komt, hadden de Zangclubleden gedokt. Maar wat neem je mee?
Ze verblijft tijdelijk ergens anders, want thuis is er geen mogelijkheid om te revalideren. Een groot boeket bloemen is dan sowieso niet geschikt. Trouwens, Lies zou al zorgen voor een beschaafd en bescheiden bloemetje.
Iets lekkers dan? Nou, of dat zo’n goed idee is? Dames van onze leeftijd willen vaak niet al te veel, niet al te zoet. Dus nee, ik moest wel iets anders verzinnen.
In de boekhandel viel mijn oog op dit tijdschrift. Een uitgave van de BBC met alle nieuwtjes, weetjes en wetenswaardigheden over Koningin Elisabeth, die haar 70-jarig regeringsjubileum vierde.
Dagelijks oefeningen om weer helemaal mobiel en zelfstandig te kunnen lopen, dus zal Els best wel eens een beetje moe zijn. Kan ze lekker uitrusten en bij lezen.
En laat Els nou zo genoten hebben van alle uitzendingen rondom dat jubileum. Het was dus een schot in de roos.
Toen ik donderdagmorgen de regen tegen het raam hoorde tikken, wilde ik me eerst nog even omdraaien. Geen wandelweer…. Maar het weerbericht gaf aan dat het later droog en zonnig zou worden. Dus ja, wat doe je dan?
Om precies half elf stond ik bij het afspraakpunt van de Ganzenpas en starten we onze wandeling. Dit keer eens niet de gebruikelijk richting, maar net de andere kant op. Ook Ganzen willen wel eens wat anders.
En ja, het zou er echt ook mooi en vooral groen zijn…!
En dan blijkt dat ik, zelfs na 50 jaar, de wijk nog steeds niet helemaal ken. We kwamen in prachtig groene gedeelten, ontdekten nieuwe parkjes en slenterden door allerlei straten. Ondertussen bekeken we de voortuinen. Sommige netjes en kleurrijk, andere een troosteloze tegeltuin.
Verderop kwamen we in een gebied dat je beslist wel een “bos” kunt noemen. Geen geschoren gazons, maar overal wilde bloemen, bomen en struiken. Op een bepaald moment kwamen we op een pad, dat langs de rijksweg loopt. Het verkeer konden we niet zien door het scherm, maar horen wel. Al hinderde het ons niet.
Grote berenklauwen stonden er. Normaal gesproken zijn die niet geliefd, maar daar kunnen ze geen kwaad in het niemandsland tussen sloot en autoweg.
Het werd zomaar een ontdekkingstochtje. En het beviel zo goed dat we vast nog wel eens deze kant op zullen gaan.
Op deze Goede Vrijdag een overpeinzing over wat er wel of niet gedaan moet of kan worden. Iedereen kan bij zichzelf te rade gaan 😉
