Of mijn moeder een zesde zintuig had of ogen die ook achterwaarts konden kijken, het is me nooit duidelijk geworden. Maar hoe dan ook, ze zag en wist altijd alles.
Ze wist wanneer ik iets gedaan had wat niet mocht, als ik jokte, stiekem iets uit de keuken gejat had…
Zelf had ik ook wel veel door. Misschien verdachten onze kinderen me ook wel van buitengewone krachten. Wie zal het zeggen?
Kinderen van nu zijn misschien wat minder lichtgelovig en sturen daarom hun moeder naar zo’n oog-onderzoek.
Je kunt het tenslotte nooit helemaal zeker weten…!
Het restaurant had maar een piepklein terrasje. Met zo’n 8 mensen was het al te vol.
Maar aan de overkant van de straat was nog plek zat. Lekker onder de bomen van een park, vogeltjes die fladderden en zongen. Dus was de oplossing snel gevonden.
Alleen, de bediening moest telkens met volle bladen oversteken. En de weg werd redelijk druk gebruikt, niet alleen door auto’s maar ook door fietsers.
Vandaar dit bordje aan de rand van het fietspad.
Zodat de koffie, drankjes en de broodjes veilig over zouden komen. De obers natuurlijk ook!
Zaterdagavond, rond half zeven, de zon is al achter de huizen gezakt. Het wordt donker.
Als ik de straat inkijk, zie ik geen wolkjes. Ja, in de lucht wat kleine schapenwolkjes. Maar uit de schoorstenen van de huizen komt niks. Dat was wel eens anders. Rond deze tijd en temperatuur zag je overal de rookpluimen boven de daken. Toen stookten de mensen nog. Nu heeft iedereen, ook wij, de thermostaat op “standje zuinig” gezet.
En zitten we dus soms een beetje te kleumen. Niet dat we verrekken van de kou, maar comfortabel is toch anders. We trekken sneller een vest aan en ‘s-avonds leg ik een klein dekentje over mijn benen. Ik vind het een beetje kneuterig, maar met kouwe knieën is ook niks.
Hoewel we de energieprijzen met argusogen bezien, kunnen wij de temperatuur nog wel redelijk op peil houden. Maar hoe dat bij andere mensen gaat? Wie had ooit kunnen bedenken dat we zo snel in de penarie zouden komen…
In mijn kookboekenkast staat een uiterst praktisch boek ” 365 dagen eten onder 10,00 gulden”. Ik heb er heel vaak iets uit gemaakt in de tijd onze jongens in de groei en dus hongerig waren.
Nu zie ik in de Allerhande een artikel over koken voor minder dan 10 euro. Weliswaar voor 5 dagen, dus er moeten nog heel wat meer recepten komen om een heel jaar zuinig te kunnen koken.
Maar wat een verschil met de recepten in mijn oude boek. Destijds had nog niemand het over “traybake” of “pokebowl”.
Mijn oude boek is zuinig uitgevoerd, met weinig illustratie en op goedkoop papier gedrukt. Praktisch, maar niks flitsend of hoogglans.
Groenten, aardappelen en een stukje vlees waren de hoofdingrediënten van de maaltijd. Witte rijst of elleboog macaroni kwamen sporadisch ter tafel.
Groenten staan gelukkig nog steeds hoog op de boodschappenlijst. Maar nu staan daarnaast pompoenpitten, lasagnebladen, (volkoren) fusili op het boodschappenlijstje.
Ik ga eens zoeken naar wat ik toen regelmatig op tafel zette en wat ik nu uit die Allerhande ga maken.
Een bekende song, Blue sky, maar in een nieuw en wat rustiger jasje van Postmodern Jukebox met Allison Young. En mocht de regen neer vallen op deze maandag, is er dus nog altijd een blauwe lucht om te bezingen.
Zo’n vakantieblogje brengt je weer terug in de tijd. Deze foto is van oktober 2014 in Kyoto, Japan.
Het lijkt hier sereen en rustig, maar ik zie voor mijn geestesoog weer al die toeristen rondbanjeren, bewapend met kleine, grote en nog grotere fototoestellen. Of met een tablet, want daarmee foto’s maken is ook een tijdje erg in geweest.
Ja natuurlijk, ook ik schoot foto na foto. En hoe vaak zal ikzelf in iemands blikveld hebben gestaan? En wie heeft zich aan mij geërgerd?
Maar na een tijdje vond ik het fotograferen welletjes en deed ik mijn toestel in mijn rugzakje. Ik weet niet hoe lang we daar hebben gezeten, stil en zwijgzaam. We lieten vooral de schoonheid van deze tuin en de overweldigende herfstkleuren op ons inwerken.
En nu ook hier de herfst haar kleuren rondstrooit, denk ik weer met veel plezier en een beetje heimwee aan die weken in Japan terug. Al valt er hier natuurlijk ook heel veel te genieten.
Vorige week schreef ik over de pompoenen die je op dit moment overal ziet. Ik nam een doos met wat verschillende kleuren uit Twente mee.
In de auto had ik al bedacht waar ik ze in de tuin zou leggen. Alleen nog niet waarop, want het rek is niet geschikt voor kleinere dingen.
Gelukkig vond ik in de berging nog een stukje plank. Dat kon ik prima gebruiken. Wat kleurige herfstbladen, klimop en oh ja, tamme kastanjes. Die groeien hier in Ommoord bijna overal. Ze zijn lastig om mee te nemen, want die stekels gaan overal doorheen.
Dit is het resultaat geworden. Het lijkt een beetje op een schilderij uit de Gouden eeuw, maar voorlopig is onze entree vrolijk versierd.
Boerenleven van James Rebanks vond ik aanvankelijk een beetje stroef lezen. Het duurde even voor ik de draad kon oppakken. Maar daarna las ik het in één ruk uit.
Ik reserveerde het in de periode dat de boerenprotesten hevig waren. Het lijkt inmiddels weer een beetje minder fel, al zagen we in Overijssel nog overal omgekeerde vlaggen.
Het is ook te begrijpen, want veel boeren zitten in een lastig parket. Tegen hun zin, maar meegaand in de maalstroom van de ontwikkelingen, hebben ze hun bedrijven groter gemaakt, meer dieren genomen en andere methoden van landbouw en veeteelt omarmd. Ze deden het vaak tegen beter weten in.
Het boerenleven heeft een revolutionaire ontwikkeling doorgemaakt. Kleine boerenbedrijven konden het hoofd nauwelijks boven water houden. Moesten eigenlijk investeren, maar de daaruit voortvloeiende schuldenlast hing als een “zwaard van Damocles” boven hun hoofd.
Anderen, die wel moderner methodes gingen gebruiken, met grotere akkers, moesten daarvoor ook veel weg saneren. Het landschap werd compleet veranderd. Maar werd het ook beter? Op dit moment is dat maar de vraag.
Rebanks beschrijft hoe het was, hoe het veranderde en hoe het eigenlijk weer zou moeten. Kleinschaliger, zonder of in ieder geval met veel minder kunstmest. Met aandacht voor het landschap, want de heggen, bomen en struiken hadden een doel. Ze beschermden de landerijen, dienden als nestelplek en bieden een schuilplaats aan wild.
Een interessant boek, waar veel over na te denken is. Want niet alles is zwart/wit, al lijkt het er soms in de politiek wel op.
