Nee, wij zijn geen voetbalfans. Geen idee wie er speelt, wat er speelt en waar men speelt. Zelfs de begindatum moest ik nog even opzoeken.
Maar goed, dat wil nog niet zeggen dat het ons helemaal ontgaat. Ik zag al overal vlaggetjes, spandoeken, versierde huizen.
En dan wil je toch wel even iets laten zien.
Nou, vooruit dan! Knal-oranje papavers, onderweg gefotografeerd. Toch nog ietsiepietsie oranje sfeer 😉
Onderweg, al wandelend tussen het groen, ontdek je steeds meer dingen die je niet kent.
Niet alleen planten of dieren, maar ook objecten. Want wat zou dit nou toch wel wezen? Er stonden er meer. Het was duidelijk iets met zonnepanelen, maar waar dient het voor?
Google heeft meestal een verklaring, maar waar moet je dan op zoeken? Met het woordje “mast” alleen kom je niet ver. Maar je kunt ook foto’s vergelijken, bedacht ik me. Helaas, wel wat foto’s van andere masten maar wat het nou precies is. Nog steeds een ?
Leo dacht dat het iets voor de scheepvaart was, want het ding stond langs de Oude Maas en verderop zagen we nog zoiets, met een duidelijk knipper-licht, ook bij felle zon. En nou zou ik toch zo graag willen weten waarom die dingen daar nou staan…
Zouden kinderen van nu nog leren om te sparen in een spaarpot? Ik heb eigenlijk geen idee. Want sparen is niet meer zo in, toch?
Een spaarpot zoals deze hadden onze kinderen ook. Je gooide er een gulden in en die rolde dan meteen netjes in het juiste vakje. Dat ging ook zo met andere munten en al snel was er een leuk kapitaaltje bij elkaar.
Je kon die spaarpot natuurlijk ook zelf openmaken en ik denk dat er zo nu en dan wel eens achter onze rug om wat uit gehaald werd. Maar het ging om het idee. Na verloop van tijd werd de inhoud gestort op hun eigen girorekening. Jong geleerd dus….
Die spaarpot is inmiddels een collectors item, denk ik. Net als de piekpijp. En het stuiverspotje van mijn moeder in de vorm van een mini-naaikistje. Alles al lang bij de kringloop gebracht. Zonder inhoud natuurlijk!
Er wordt bij ons in de buurt druk gewerkt aan een nieuwe verbinding met de A16. Het is dus al een tijdje een grote bouwput als we de wijk uitrijden. Je ziet de weg echt “groeien” en overal vind je hele rijen van dit soort zakken.
Maar ook elders zie ik deze zakken staan. En ik vermoed dat die zo het fundament van de weg gaan vormen. Zeker weten doe ik het niet, dus misschien weet iemand anders er iets meer over.
Ik heb me wel afgevraagd of dat materiaal nou een nadelige invloed op het milieu heeft. Het lijkt me toch iets van kunststof en hoe gaat zich dat houden op den duur… Nou ja, daar zal wel over nagedacht zijn, hoop ik.
Een live opname vanuit Central Park, New York. Paul Simon met “Still crazy after all these years”. Ik krijg hier nog steeds kippenvel van, zo mooi.
“Jullie gaan zeker binnendoor terug naar Rotterdam?“, vraagt schoonzus. Ja, best leuk idee. Dus stellen we de navigatie in op snel-en tolwegen vermijden.
De weg wordt aangegeven, maar de navi-stem zwijgt. Even stoppen, motor afzetten en opnieuw starten. Nee, niks meer. En omdat we geen zin hebben in kaart lezen en binnendoor de weg niet meer zo goed weten, stellen we van arrenmoe toch maar weer de snelweg in naar ons huisadres. Maar ook nu houdt onze navi zich stil. Koppig stilzwijgend, alsof we haar onrecht hebben aangedaan. Gek, maar het voelt zelfs een beetje beklemmend.
Als we bijna thuis zijn, gaat Leo nog tanken. En als we dan wegrijden, klinkt opeens de vertrouwde stem van Katelijne. We schrikken ervan en barsten dan in lachen uit. Het is een beetje mosterd na de maaltijd, want dat laatste stukje weg hadden we nog wel zelf geweten.
Ach, die apparaten worden steeds menselijker. Modern times, modern miracles.
Een wandelvriendin vertelde over het Klein Profijt in Oud Beijerland. Daar wilde ik ook wel eens wandelen en dus reden we dit weekend daar naar toe.
Een niet al te groot, maar leuk stuk natuur aan de zuidkant van de Oude Maas. Met wandelknooppunten, dus de route kun je zelf uitstippelen.
Onderweg zag ik dit mooie kevertje. Die schoonheid is natuurlijk maar schijn, want hij zal met andere familieleden wel een heleboel schade aan bloemen en planten kunnen aanrichten.
Maar zo vlak voor mijn lens, knalrood tussen al het groen, was het een plaatje waard.
Al jaren hangt dit insectenhotel in onze tuin. Eigenlijk had ik de indruk dat het helemaal niet zo druk bezocht werd. Maar afgelopen maandag keek ik eens beter en zag toch dat er wat insecten in- en uitvlogen. Ook ontdekte ik een groot spinnenweb pal voor het hotel.
En pats, ja daar vloog meteen een insect recht toe recht aan in het web. Onmiddellijk kwam een vervaarlijke zwarte spin aan om zijn prooi vast te zetten.
Maar dat lukte niet goed, want het insect (een wesp?) stribbelde heftig tegen en wist zich te bevrijden. Onverrichter zake trok de spin zich terug… in het insectenhotel. Die had een strategisch plekje uitgezocht. Ving hij de insecten niet in zijn web, dan kreeg hij ze gratis en portvrij thuisbezorgd.
Dat was natuurlijk niet de bedoeling. Maar ja, wat kan ik er nou aan doen. Spinnen zijn ook nuttig. Weliswaar lijken ze een beetje griezelig (en deze zwarte helemaal) maar het is en blijven levende wezens.
Ik doe dus niks en laat het over aan de natuur.
Ik schreef al eens dat ik niet zo van een “bucketlist” ben. Maar voor Moederdag kreeg ik dit boek en ja, om die titel kan ik natuurlijk niet heen.
Een boek vol leuke bestemmingen, adresjes en dingen te doen in Nederland. Dat komt goed uit, want voorlopig houden we maar vakantie in ons eigen land. Dat is de consequentie van onze eigen keuze om geen Corona-vaccin te laten prikken.
Maar in Nederland blijven is beslist geen straf. Overal, zelfs heel dicht in je eigen buurt, zijn zat leuke dingen te doen, te zien of te beleven. Natuurlijk, die toeristen kwamen vroeger toch niet om dat het hier zo saai is.
De komende tijd gaan wij dus vaker op reis in Nederland.
Een mengeling van Frans en Italiaans, een opzwepend ritme, mooi begin van de week! Danny Brillant met “Bambino”.
