Ik moest vaak kiezen waar ik mijn zakgeld aan uit wilde geven en ik geloof dat ik toch liever ijs koos dan muziek.
Nu viel dit bordje me op en snapte ik de naamgeving. Grappig dat het zo mooi samenviel met mijn schooltijd herinnering.
Ik moest vaak kiezen waar ik mijn zakgeld aan uit wilde geven en ik geloof dat ik toch liever ijs koos dan muziek.
Nu viel dit bordje me op en snapte ik de naamgeving. Grappig dat het zo mooi samenviel met mijn schooltijd herinnering.
Nee, dit wordt geen verhaal over natte druppels op mijn hoofd en in mijn nek. Dit gaat over een soort regen waar ik heel erg van hou. De prachtige bloemen van de gouden-, blauwe en witte regen. De blauwe is dit jaar in mijn eigen tuin duidelijk aanwezig. Maar ja, baas boven baas is er altijd. Al is er geen sprake van concurrentie, want met de tuiniers van het Arboretum Trompenburg in Rotterdam kun je je niet meten. Die gun ik dan ook van harte de eer voor deze prachtige bloemenweelde.
Koningsblauw, een prachtige kleur. Maxima koos deze kleur voor haar “kroningsjapon”, Margaret Thatcher droeg het vaak, dan viel ze op tussen al het mannelijk grijs en zwart. In Griekenland vindt je overal dit soort blauw. De kleur van de amulet “tegen het boze oog”. De koopman van deze kraam had zeker nog een voorraadje van zijn vakantie….
Het is niet bepaald een mooi taaltje, dat Rotterdams dialect. Rotterdammers laten nog al eens een lettertje weg, het knauwt een beetje en het zingt. En hoe netjes ik ook probeer te praten, je schijnt het altijd aan mij te kunnen horen. Nou ja, geen wonder want als kind kon ik een prima vertolking van “Alie Cyaankali” laten zien. Al snapte ik geen jota van de tekst, het kwam wel met Rotterdamse tongval over het voetlicht.
Gisteren liepen we op de Kruiskade, waar ik deze sticker op een deur geplakt zag. En die wilde ik jullie toch echt even laten zien:
Als ik onderweg ben, maak ik vaak foto’s. Soms heb ik mijn cameraatje bij me, maar vaak gebruik ik ook mijn telefoon. Zoals laatst, toe we op een zaterdag in de stad waren. Natuurlijk zijn niet alle foto’s blog-waardig. Soms is er niet veel om over te schrijven, soms is de actualiteit al weer weg. En zo belanden ze dus in mijn grote archief.
Afgelopen maandag bekeek ik facebook en daar zag ik een foto die me heel bekend leek. Had ik dat al niet eens gefotografeerd? En ja hoor, het Rotterdamse stadstimmerhuis in de nieuwe vorm van Rem Koolhaas had ik ook vastgelegd. En ik niet alleen natuurlijk. Maar dat de fotografe zowat hetzelfde standpunt had gebruikt en ook nog bijna dezelfde achternaam had, vond ik toch wel heel grappig. (klik op een foto om te vergroten)
En eerlijk is eerlijk, de foto van Carla is beslist mooier omdat de lucht zo prachtig afsteekt
Vandaag luiden in Rotterdam tien minuten lang alle (kerk)klokken binnen de brandgrens. Precies op het moment dat in 1940 het bombardement in Rotterdam plaatsvond. Het bombardement dat hele centrum in brand stak en vele slachtoffers maakte. Dat onuitwisbaar in de herinnering van oude Rotterdammers staat. Nieuwe Rotterdammers, zoals ik, want van 1948, weten niet beter dat er in Rotterdam altijd wel wat gebouwd of herbouwd wordt. En die de stad zagen veranderen: van een wat zielloos centrum werd het een bruisende metropool. Waar het goed toeven is en vele toeristen bewonderend kijken naar de soms heel afwijkende architectuur. Zoals hier, achter het stadhuis, waar je midden in de stad toch rustig aan het water woont.
Pyrex wordt nog steeds gemaakt en verkocht. En in bijna exact de zelfde vormen als ik destijds kocht. Nu vrijwel geheel wit, maar tijdloos en niet aan mode onderhevig. Een goede investering dus!