Afgelopen zaterdag reden we met deze tram een rondrit door Rotterdam. Zo’n rit is al een feestje op zich, maar onderweg werden we ook nog bijgepraat over de vele bijnamen die in Rotterdam aan allerlei monumenten en gebouwen wordt gegeven.
Woody Woodpecker
Sommige van die namen kenden we wel, maar dat dit beeld “Woody Woodpecker” wordt genoemd, dat wisten we niet.
We kwamen verder nog langs
Jan Gat
“Jan Gat”,
“Het Ding”, de “Pluk-maar-kaal-straat” (waar vroeger het Belasting-gebouw in zat),
“De Peperbus” (omdat Bram Peper daar gewoond heeft), “De vreetkeet” (De markthal) en “De schroothoop” (kunstwerk van Willem de Kooning bij het Unileverkantoor).
Alles bij elkaar gepraat met een flinke dosis Rotterdamse humor. Niet altijd even fijngevoelig, maar wij vonden het hardstikke leuk!
Op één van onze wandelingen in de buurt komen we langs een oud en vervallen boerenhuisje. Of het nog echt bewoond is, weet ik niet. Zo te zien is het helemaal verlaten. Het ligt eigenlijk heel mooi en een handige klusser zou er misschien nog wel wat van kunnen maken. Als de zon er zo op een mooie middag op schijnt, lijkt het heel romantisch. Even goed kijken, de niet zo fraaie details buiten beeld houden, dan levert het best een leuk plaatje op. Met wat rode geraniums en witte margrieten in potten en geruite gordijntjes voor de ramen zou het het er meteen al beter uit zien. Een stoeltje met een slapende kat completeert in mijn fantasie het mooie plaatje. Ach, dagdromen…
Nee, niet weer een blogje over die grootsuper! Maar in deze tijd van overvloed is het toch wel fijn als je nog meer kunt inslaan. Vooral als je niks nodig hebt, of iets waar je totaal buiten kan. Want in de zaken van 
Laatst maakten we met de wandelclub een wandeling naar de (tijdelijke) ijsbaan in het Park in Rotterdam en liepen we terug via de Parklaan. Deze laan in het Scheepvaartkwartier heeft aan weerskanten prachtige statige gebouwen. De meeste begonnen als woonhuis (!) van rijke reders en handelaren, maar zijn nu te groot en te kostbaar om te bewonen en worden dan ook meestal als kantoor gebruikt. Een tijd lang leken veel huizen te vervallen, maar nu wordt bijna overal verbouwd, bijgebouwd en opgeknapt en krijgt de Parklaan weer allure. Om de bouwwerkzaamheden aan het oog te onttrekken had één van de aannemers de steigers omkleed en er zowaar een mooie ode aan Rotterdam op gezet. De dichter, 
Al tientallen keren kwam ik hier. Het is een laantje op nog geen 10 minuten van ons huis en wanneer ik van een wandeling met de Ganzenpas terug kom, sla ik hier vaak al af. Dat deed ik ook afge-lopen donderdag. Een dag met grauw en grijs weer. Niet echt koud, maar van dat onbehaaglijke weer. Toch maakte ik hier een foto, want ook met een grijze lucht is het een mooi laantje. Je zou het ook kunnen tekenen, schilderen. Ik denk dat ik de komende maanden hier nog wel vaker stil zal staan en een foto maken. Dan heb ik na verloop van tijd een mooi beeld hoe alles verandert. Dat lijkt me best wel boeiend.
Gisteren moest ik in het Erasmus Medisch Centrum zijn voor controle bij de radiologe. Gelukkig was alles goed en kan ik weer een jaartje vooruit… Over de zorg heb ik werkelijk niks te klagen, maar toen ik er zo liep, voelde ik me een beetje verloren. Ondanks dat Leo bij me was. Alles is er groot, nieuw en netjes verzorgd. Hier en daar staan grote plantenbakken. Maar als mens verdrink je in die enorme ruimten, waar alles digitaal geworden is. Ja, ik weet het, dat is al in meerdere ziekenhuizen het geval. Maar de patiënten zijn vaak nerveus, gestresst, niet op hun gemak. Er zitten her en der nog wel wat dames. Die verwijzen je alleen maar naar het scherm naast de deur. Daar moet je je kaart scannen. En zo’n kil scherm is efficiënt, maar rustig word ik er niet van.