About KnutzEls

Hallo, dit is het weblog van KnutzEls. Samen met Leo woon ik in Rotterdam. Onze twee zonen zijn al lang volwassen en wonen elders. Ik heb vele hobbies, die allemaal min of meer creatief zijn. Maar ook reizen vind ik heerlijk, of het ver weg of dichtbij is. En tijdens die reizen fotografeer ik van alles onderweg. Ik hou ook nog van wandelen, lezen, puzzelen en naar muziek luisteren. Speciaal voor mijn 61e verjaardag kreeg ik dit blog van jongste zoon. Zijn vertrouwen in moeders IT-kennis is groot, maar hij blijft op de achtergrond als steun en toeverlaat bij technische problemen

Begrijpt ie ’t?

Vroeger mochten kinderen natuurlijk niet zelf om een ijsje of koekje vragen. “Kindjes die vragen, worden overgeslagen” heette het.
Maar ja, sommige kinderen vinden altijd wel een oplossing. Leo vertelde dat zijn zusje hem vroeg “Vraag jij eens of ik een koekje wil….” Tja, zo’n vraag laat je niet onberoerd. Leo zelf meldde steevast dat hij “zo’n enorme dorst had”. En natuurlijk begreep zijn vader die hint ook maar al te goed.
De opa op deze tekening van Peter van Straaten kijkt zo lief, dat ik geloof dat hij de subtiele aanwijzing van zijn kleinzoon wel begrepen heeft. Misschien zelf wel een koel biertje in het verschiet ziet.
Zo meteen loopt hij vast met kleinzoon hand in hand naar de uitspanning toe.

Bewaren

Aanbevolen

Iedereen heeft wel eens last van een verkoudheid. Lastig hoor, als je de hele dag loopt te niesen en het water uit je neus druipt. Maar het vervelendst van zoiets vind ik dat je neus ook zo pijn gaat doen. De mijne wordt, ondanks zachte papieren zakdoekjes, altijd rood en rauw. En wat ik er ook op smeerde, niks hielp.
Totdat ik laatst weer zo verkouden was en toevallig het doosje littekencrème van Biodermal op mijn nachtkastje zag staan. Die littekencrème gebruik ik eigenlijk al jaren lang. Inderdaad, om de diverse sporen van operaties zacht en soepel te houden. Maar nu gebruik ik het dus ook voor mijn neus. Even een heel klein beetje erop smeren voor het slapen gaan en je neus is de volgende morgen weer tiptop in orde.
Een klein tubetje van 25 ml. is beslist niet goedkoop, maar je doet er ongelofelijk lang mee. Even googlen loont, want er zijn diverse leveranciers met uiteenlopende prijzen.

Bewaren

Wenen

Meteen na aankomst op het vliegveld kochten we een 72-uurs kaart voor het openbaar vervoer. Dat is in Wenen prima geregeld, al zijn er op dit moment nogal wat opbrekingen en wijzigingen. Maar die worden keurig aangegeven. En och, even een stukje lopen in die mooie stad is geen straf. Voor lange afstanden is er een uitgebreid net van trams, bussen en U-bahn. Ondanks de drukte overal, hoefden we zelden te staan. Soms stond zelfs een hoffelijke Wener voor ons op… Ach ja, ouder worden heeft ook z’n bekoringen 😉 😉 😉
En overal vind je standbeelden, fonteinen, monumenten en gebouwen, rijkelijk versierd. De Weners hielden en houden wel van een ornamentje…

 

 

Boek

Jaren geleden las ik “Pilaren van de aarde” van Ken Follett, een door mij zeer bewonderde schrijver. Hij schrijft niet alleen thillers, maar ook diverse historische romans. En het zijn meestal nogal omvangrijke werken. Nu heb ik “De Brug naar de hemel” als e-book. Niet groter dan mijn e-reader en toch 1100 pagina’s. Waar ik doorheen gevlogen ben. Want ook dit boek leest weer als een trein.
Het speelt in de 14e eeuw in Kingsbridge, waar ook de “Pilaren…” zich afspeelde.
De levens van de vier hoofdpersonen raken met elkaar verwikkeld door een incident op een feestdag en het geheim van de mysterieuze monnik blijft hen levenslang beïnvloeden.
De kathedraal staat er nog steeds, al is een deel inmiddels wat bouwvallig. En hoewel Kingsbridge welvarend is door de wolhandel, beperkt de smalle brug het handelsverkeer. Als de brug instort, heeft de jonge maar geniale bouwer een revolutionair plan. Niet iedereen loopt daar warm voor, want elke partij heeft zo zijn eigen belangen. Er ontstaan verwikkelingen, waarin de hele stad wordt meegesleurd. Welvaart en rampspoed, honger, ziekte, genezing en dood, angst en moed wisselen elkaar af. Soms worden dromen worden bijna werkelijkheid, maar telkens geeft het noodlot net een andere wending aan de levens van de hoofdpersonen.
Voor wie van historische romans houdt, zeker een aanrader.

Begin de week met muziek

Dit jaar begin ik de week vrolijk met muziek.
Elke maandag, 52 weken lang, zal hier een clipje van You Tube staan.
Zo stel ik in de loop van het jaar een speellijst samen van muziek die me, op welke manier dan ook, geraakt heeft.
Vandaag koos ik voor Jacques Brel uit, met Ne me quitte pas.

Wenen

Bij een bezoek aan Wenen behoort niet alleen Schönbrunn, maar ook een tochtje naar Grinzing. Om er in een Heurigen wijn te drinken en Bretzel te eten. En dat deden we dan natuurlijk ook. De vorige keer dat ik in Wenen was met mijn vriendin Irene hadden we dat ook gedaan. En net als toen, was het nu ook schitterend weer. Misschien zelfs wel een beetje te warm. Maar we lieten ons niet tegenhouden, namen ’s middags tram 38 naar Grinzing en wandelden daar wat, waarbij we zoveel mogelijk schaduw opzochten.
Grinzing is een gezellig dorpje, waar de wijnhuizen zij aan zij staan, waarvan er vele in augustus gesloten zijn. Maar Restaurant Brandl had een mooi terras, met grote parasols en heerlijk koele wijn. Wat wil een mens nog meer…?
We aten er ’s avonds ook nog heerlijke Eierschwammerln (cantharellen), een gerecht dat in Nederland niet zo vaak op de kaart staat. Gewoon een gezellige en fijne dag!

Bewaren

Bewaren

Weer terug

Afgelopen week waren Leo en ik een paar dagen in Wenen. Zoals bijna elk jaar, vieren wij onze trouwdag (dit jaar de 44e) met een reisje. Later zal ik er meer over vertellen. Maar eerst onze terugreis. We vlogen heen en terug op Rotterdam, lekker makkelijk dachten we. Maar de thuiskomst was toch minder simpel dan wij aanvankelijk dachten.
Allereerst moesten we een lange tijd wachten op onze bagage. Bijna een uur stond de band stil. Daarbij was het uitzonderlijk druk in de hal en dat om 11 uur ’s avonds. Zelden zoveel afhalers gezien als daar. Het leek wel of er een beroemdheid aankwam. Nou ja, misschien was dat ook zo, maar dat is ons dan ontgaan.
Toen met koffer en rugzakken op zoek naar de auto. Rotterdam-The Hague Airport is niet zo groot, maar er is een tamelijk uitgebreid parkeerterrein. En dat is me toch slecht gemarkeerd! Ik dacht slim te zijn en een foto van onze geparkeerde auto te maken. Maar bij daglicht ziet alles er toch anders uit. Het was bij een hek, maar waar was dat? Minstens drie kwartier hebben we gezocht en uiteindelijk bleek Leo toch de beste speurneus. Ik begrijp niet waarom er zo weinig markeringen zijn. Volgende keer gaan we toch maar weer vanaf Schiphol. Nemen we de trein daar naartoe, wel zo makkelijk.

Oefenen

Oefening baart kunst, dat is een oud gezegde. En dat geldt nog steeds, want alles wat lastig is om te doen, wordt gemakkelijker naarmate je er meer ervaring in krijgt. Maar soms is oefenen wel lastig. Een micro-chirurg heeft natuurlijk niet zo veel oefenmateriaal voorhanden. Maar arts-assistent Victor Volovici oefent dan ook niet op levende wezens of op kippenpootjes, ratten of wat dies meer zij. Nee, hij oefent op bloemblaadjes. Stel je het eens voor, het blaadje van een gerbera met een snee er in weer heel maken.

Bron: AD / Sanne Donders

Met uiterst dunne pincetten, nog dunner draad en dan ook nog een keurig knoopje erop. Voor Victor is het een soort van meditatie. Hij oefent na een drukke dag thuis nog een keertje extra, om zich te ontspannen.
Nou ja, de een lost een puzzel op, een ander gaat in de lotushouding zitten mediteren. Hij doet het zo en doet het steeds perfecter.
Inmiddels worden meer micro-chirurgen op deze manier geoefend in super minieme hechtingen maken. Heel bijzonder!
( klik op de foto om het artikel uit AD van 11/08/2017 te lezen)

 

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Reizen

Op onze computer staan duizenden foto’s, die zelden of nooit meer bekeken worden. Jammer, want er zitten soms heel leuke tussen, die ik best wil delen.
Vandaag ga ik terug naar 2001, toen wij een reis naar Vietnam maakten. Dit is mijn impressie van Hanoi.
Hanoi vond ik een relaxte stad. Het verkeer was druk, maar iedereen reed langs elkaar heen. Sierlijk slingerden bromfietsers en fietsers langs auto’s en vrachtwagens.
Allerlei waren werden aangeboden, dingen gemaakt. Er waren hele straten van maar één soort winkeltjes. Levendig, kleurrijk, rommelig en lawaaiig. Maar vooral vrolijk, na alle ellende van de lange oorlog, de armoe. Je kon de hoop op betere tijden bijna voelen. Ik kon er geen genoeg van krijgen en was ’s morgens heel vroeg al buiten, waar ik keek naar gymmende mensen. Ik rook de geur van versgebakken brood, hoorde het getimmer en geklop van de ambachtslieden. Het maakte heel veel indruk op me. Hoe zou het er nu zijn?

Deze slideshow vereist JavaScript.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Natuur in de stad

Het verwondert mij telkens weer dat planten zich eigenlijk weinig aantrekken van allerlei obstakels. Een stoep, stenen, rails of asfalt, het zijn allemaal hordes die ze (soms) met gemak nemen. Wij bouwen een dikke muur om het water regen te houden, maar hoe dik we het cement ook smeren, de planten weten altijd her of der een weg naar buiten te vinden. Zoals hier in Cambridge, waar een aantal planten volop groeiden in een dikke muur langs de rivier. Ik vraag me dan wel af waar ze hun voedsel vandaan halen…

Bewaren