Dit plaatje zal je niet zo snel hier kunnen maken. Want wanneer zie je in Nederland nou nog een non in habijt?
Trouwens, waar vind je een cafeetje met dit soort barkrukken?
Dan weet je dus meteen dat ik die foto niet zelf heb gemaakt, maar geplukt van internet.
Nou ja, een beetje makkelijke dag is ook wat waard…!
Het is in ieder geval wel een leuk plaatje. Wie een beetje kippig is, ziet de clou niet meteen.
Maar als je een beetje beter kijkt, dan zie je het vanzelf 😉 😉 😉
In 2010 werd voor de kust van Texel door hobby duikers een 17e eeuws vrachtschip ontdekt. Toen in 2014 de duikers ontdekten dat het schip gedeeltelijk vrij was gespoeld, hebben ze het onderzocht en dingen naar boven weten te halen. Ze vonden onder andere palmhout en noemden het schip derhalve “Het palmhoutwrak”
Het bleek een schatkamer te zijn. Er werden een heleboel prachtige voorwerpen opgehaald, maar het mooist was een jurk. Een (bijna) complete jurk van gouden zijde. Van wie was die jurk, hoe kwam zo’n fraaie en dure japon aan boord van dat schip? Wie waren er allemaal aan boord en waarom vervoerde het schip ook zo veel boeken?
De duikers weten niet goed wat met de jurk aan te vangen. Ze spoelen hem schoon en hangen hem op. Maar als de directrice van het Texelse museum Kaap Skill op bezoek komt, realiseert ze zich dat er nu wel een groot probleem is. Want je mag niet zomaar iets uit zee opvissen. Dat moet gemeld, anders valt het onder diefstal.
En hoe moet je verder met zo’n jurk. Nat kan het niet blijven, maar drogen brengt risico’s met zich mee. En omdat het zo’n kostbare en bijzondere jurk is, beginnen allerlei instanties, waaronder musea, zich te roeren. Die willen zo’n object wel onderzoeken, conserveren en dan in hun eigen collectie hebben.
Twee jaar lang werd er gesteggeld, overlegd en onderzocht. De duikers beseffen wel dat alles wat ze in dit wrak gevonden hebben, nu aan de staat en het publiek bezit behoort. Het valt hen zwaar om er afstand van te doen. Zoiets bijzonders vinden gebeurt maar één keer in je leven. En ze hebben toch geen misdaad begaan, handelden uit goede wil.
Moeten ze dat nu allemaal uit handen geven? Ja, daar zit niks anders op. Maar er wordt beloofd dat alles weer terug zal komen naar Texel en tentoongesteld zal worden in Museum Kaap Skill. Uiteindelijk worden alle voorwerpen nauwkeurig onderzocht, er wordt gezorgd voor de juiste vitrines en een (semi) permanente tentoonstelling wordt opgesteld.
Dat alles was te zien in de 3-delige TV-serie “De jurk en het scheepswrak” die ik met heel veel belangstelling volgde. En natuurlijk ook luisterde naar de 5-delige podcast, waarin gezocht wordt naar verhalen die kunnen leiden naar de oorsprong van de jurk.
En nou wil ik vanzelfsprekend ook weer een keer naar Texel. Zelf zien hoe die jurk er uit ziet en wat er nog meer uit dat palmhoutwrak is opgedoken.
Ergens in de grote brij van FB-berichten kwam ik iets tegen over paardenbloemen. Niet geliefd in de tuin, want onkruid. Maar nuttig, want ze brengen door hun lange wortels lucht in de bodem en verbeteren die bodem met mineralen zoals calcium.
En hun kleur, daar ontkom je niet aan. Als er nog niet veel bloeit, dan zie je de paardenbloem al alom. Hele bermen staan vol te schitteren in de zon of vrolijken een sombere dag op met hun geel.
Ook insecten weten de bloemen te vinden en zoeken er stuifmeel en honing, dat in ruime mate voorhanden is. In Engeland wordt nog vaak wijn van paardenbloemen gemaakt (Dandelion wine), maar ook de bladeren kunnen door mensen gegeten worden.
Dat onkruid is dus helemaal niet zo onnuttig. Het zou dan ook helemaal niet zo gek zijn om die paardenbloemen nog even in de tuin te laten staan. Maar niet te lang, want hun pluisjes verwaaien snel en dan zit straks de hele buurt met paardenbloemen. 😉 😉 😉
Op Facebook zie je ze nog wel eens langs komen: zo’n opsomming van wat allemaal kon of werd gedaan in de jaren 50, 60 of 70.
We werden veel minder vaak naar school gebracht. Misschien op de eerste schooldag, maar al snel moest je zelfstandig.
We speelden buiten tot het donker werd of etenstijd. We zaten in een auto (nou ja niet vaak) maar zonder gordel.
Een traphekje…? Nee, we leerden voorzichtig te zijn. En viel je toch… ach dan ging dat wel weer over. Een kusje erop, beter!
Nu worden kinderen vaak een beetje te veel beschermd. Al diverse keren zag ik beelden van kleine peuters met een soort van helm op. Want stel je voor, als ze zich eens stoten. Kniebeschermers, want als je gaat lopen en zou vallen….
En dan te bedenken dat de jeugd steeds gevaarlijker sporten gaat doen. Of zoeken ze juist dat risico omdat hun kindertijd zo beschermd was?
Een tijd geleden waren Leo en ik al vroeg in de stad en viel ons oog op een groot aantal oranje fietsen. Dat was nog niet voor Koningsdag, maar wel dan waar voor?
Bij nader inzien bleken het fietsen van Thuisbezorgd te zijn. En zo te zien was het al flink druk met bestellingen want ook al in oranje geklede jongens en meisjes stonden startklaar om te vertrekken.
Een paar weken later -we moesten al weer vroeg in de stad zijn- lukte het me om eens even beter te kijken wat er daar nou gevestigd was.
Nou ja, meer dan een bergplaats voor die fietsen leek het niet. Maar wat stonden er veel.
Zelf maken we zelden gebruik van deze of andersoortige bezorgdiensten. Maar er is dus een levendige markt voor dit gebeuren. Al om half elf zagen wij bezorgers fietsen, niet alleen van deze dienst maar ook van andere.
Is dat dan voor de lunch op je werkplek? Of worden boterhammen ook al niet meer thuis klaargemaakt?
Dit jaar staat er een trip naar Londen gepland op onze agenda. Dus struinen we zo nu en dan het internet af op zoek naar “leuke dingen”. Binnen no time krijg je dan ook allerlei zaken, waarvan BigBrother meent dat het je ook wel zal interesseren. Meestal natuurlijk zijn dat advertenties van niet te missen evenementen en tripjes. Maar soms stuit je op iets wat toch wel de moeite waard is.
Zo postte Alice Loxton (@History_alice) op Instagram een bericht over de hekjes die overal in Londense wijken langs de tuinen staan. Die zijn niet gewoon rechttoe/rechtaan, maar hebben een opmerkelijke vorm.
Want al zijn het nu hekjes, vroeger waren het … draagbaren. Door hun vorm waren ze gemakkelijk te stapelen, snel te pakken en stevig en geschikt dus voor het vervoer van doden en gewonden. Ze konden goed gereinigd worden, wat weer belangrijk zou zijn bij een gasaanval.
Het is een prachtig voorbeeld van hergebruik, want voordat ze draagbaren werden, waren het … hekjes. De Londenaren werden in de oorlog gevraagd (of gesommeerd) hun hekjes af te staan voor het produceren van draagbaren. En na de oorlog werden die dus weer gebruikt als hekjes.
Tja, wie let daar nou op als je al wandelend langs al die hekjes komt? Maar wij zullen er nu niet zo maar aan voorbij lopen.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een clip van een onvergetelijk moment. Obama is gekozen tot president van de Verenigde Staten en opent het feest met zijn Michelle, op muziek van Beyoncé “At last”.
Een foto uit mijn foto-archief. Gemaakt tijdens een bezoek aan Leuven.
Zo’n bel is in studentensteden geen uitzondering. Het is al fijn dat er een bel is. Je moet alleen wel even goed de instructies doornemen. Voor je het weet roep je de verkeerde op.
In Leuven waren we inmiddels al weer ruim 10 jaar geleden. Die bewoners van toen zijn hopelijk al lang afgestudeerd. Ze zijn bezig met een carrière en een gezin, verwacht ik zo. Die hebben natuurlijk allemaal al lang een “nette” bel.
Maar wie weet gebruiken ze nu ook wel zo’n soort instructie voor de bezorgers van alle online bestellingen.
Drie keer lang voor de bezorger van Thuisbezorgd, één keer kort voor anderen.
Als het toen werkte, waarom dan nu ook niet….?
Na de middelbare school ging onze jongste studeren in Utrecht. Hij kreeg een kamer op de zolder in een huis op de Van Sijpesteijnkade.
Uiteraard zijn wij daar vaak geweest. Het was een echt studentenhuis, met rommelige trappen, wasgoed en spullen overal. Hij heeft er jaren gewoond, maar uiteindelijk verhuisde hij terug naar Rotterdam.
We kwamen nog wel eens in Utrecht, maar nooit meer op de Van Sijpesteijnkade. Bij de laatste blogbijeenkomst besloot ik er weer eens een kijkje te gaan nemen.
Ik wist dat de huizen gesloopt waren en er driftig gebouwd was. Heel benieuwd wat er voor in de plaats gekomen was en hoe het er nu uit zou zien. En dat was een complete metamorfose.
Er zijn veel modeontwerpers die een stempel drukten op de tijd. De losse robes van Poiret, Coco Chanel, die eenvoud tot chique maakte en dan natuurlijk Mary Quant. De modeontwerpster van de jaren 60 en 70.
Ze maakte opwindende jurkjes, waarin je je heerlijk vrij kon voelen. De mode werd een beetje vrolijker, kleuriger. Op straat zag je steeds meer minirokken en hotpants. Mode waar de energie van af spatte en een jong publiek trok.
Ook ik vond die mode hardstikke leuk, maar in de ogen van mijn moeder vond het geen genade. Geen sprake van de straat opgaan in minirok. Die zoom moest absoluut een stuk lager. En hotpants…? Geen sprake van.
Nou ja, toen al was ik zeg maar …. eh mollig. Niet zo’n slanke spijker als Twiggy 😉 Mijn rokken werden wel korter, maar zo hip werd het nooit voor mij.
Vorige week overleed Mary Quant, 93 jaar oud. Opnieuw een tijdperk afgesloten.
