Deuren heb je natuurlijk in verschillende soorten en maten. Grote, kleine, mooie, minder mooi, vieze en schone, om maar eens wat op te nomen.
In welke categorie deze deur valt laat ik aan de beschouwer over. En de mensen die er achter wonen, ach, dat kunnen toch gewoon heel aardige en lieve mensen zijn. Ze zullen zelf ook wel gedacht hebben dat ze niet meteen in de categorie “keurig en netjes” zouden vallen. Ze zijn een beetje…. ehh, tegendraads, dat vermoed ik wel. Dus dan maar meteen hun eigenwijze levenshouding meedelen aan iedereen die langs komt. En dat vind ik eigenlijk wel leuk!
Tag Archives: Rotterdam
Voedselbos
Sinds vorig jaar is Trompenburg Tuinen en Arboretum uitgebreid met een echt voedselbos. Het is nog in een pril stadium, dus wie er naar toe wil gaan met een mandje om aardbeien en bessen te plukken, moet nog even wachten.
Het voedselbos is een mooie uitbreiding van de grote tuin. Je krijgt bij je ticket om een extra kaartje, waarmee je het toegangshek kunt openen. En je moet er de weg voor oversteken. Dit gedeelte van de tuin was er al langer en ook toegankelijk, maar de laatste maanden er is hard gewerkt om er een echt voedselbos van te maken. Overal staan borden en wordt uitgelegd welke struiken of planten er zijn neergezet.
In deze maanden is alles nog kaal, maar ik hoop dat binnen niet al te lange tijd er echt geplukt kan worden. Het lijkt me leuk om eens wat ongebruikelijke soorten bessen of vruchten te proeven. en ik ben benieuwd of alles wat gepland is, ook werkelijk zijn vruchten zal afwerpen.
Deel dit op:
Bijnamen
Afgelopen zaterdag reden we met deze tram een rondrit door Rotterdam. Zo’n rit is al een feestje op zich, maar onderweg werden we ook nog bijgepraat over de vele bijnamen die in Rotterdam aan allerlei monumenten en gebouwen wordt gegeven.
Woody Woodpecker
Sommige van die namen kenden we wel, maar dat dit beeld “Woody Woodpecker” wordt genoemd, dat wisten we niet.
We kwamen verder nog langs
Jan Gat
“Jan Gat”,
“Het Ding”, de “Pluk-maar-kaal-straat” (waar vroeger het Belasting-gebouw in zat),
“De Peperbus” (omdat Bram Peper daar gewoond heeft), “De vreetkeet” (De markthal) en “De schroothoop” (kunstwerk van Willem de Kooning bij het Unileverkantoor).
Alles bij elkaar gepraat met een flinke dosis Rotterdamse humor. Niet altijd even fijngevoelig, maar wij vonden het hardstikke leuk!
Plukmaarkaalstraat
De Peperbus
De vreetkeet
De schroothoop
Het Ding
Deel dit op:
Dagdromen…
Op één van onze wandelingen in de buurt komen we langs een oud en vervallen boerenhuisje. Of het nog echt bewoond is, weet ik niet. Zo te zien is het helemaal verlaten. Het ligt eigenlijk heel mooi en een handige klusser zou er misschien nog wel wat van kunnen maken. Als de zon er zo op een mooie middag op schijnt, lijkt het heel romantisch. Even goed kijken, de niet zo fraaie details buiten beeld houden, dan levert het best een leuk plaatje op. Met wat rode geraniums en witte margrieten in potten en geruite gordijntjes voor de ramen zou het het er meteen al beter uit zien. Een stoeltje met een slapende kat completeert in mijn fantasie het mooie plaatje. Ach, dagdromen…
Deel dit op:
Inspiratie…?
Al tientallen keren kwam ik hier. Het is een laantje op nog geen 10 minuten van ons huis en wanneer ik van een wandeling met de Ganzenpas terug kom, sla ik hier vaak al af. Dat deed ik ook afge-lopen donderdag. Een dag met grauw en grijs weer. Niet echt koud, maar van dat onbehaaglijke weer. Toch maakte ik hier een foto, want ook met een grijze lucht is het een mooi laantje. Je zou het ook kunnen tekenen, schilderen. Ik denk dat ik de komende maanden hier nog wel vaker stil zal staan en een foto maken. Dan heb ik na verloop van tijd een mooi beeld hoe alles verandert. Dat lijkt me best wel boeiend.
Deel dit op:
(Burge)meesterlijke poëzie
Dit is toch (burge)meesterlijk!
Rotterdam.
ooit een stad op drijfzand
aan de monding van een rivier
na de dam kwamen boeren, buitenlui en handelaren
uiteindelijk zijn we allemaal immigrant.
Het dorp groeide, bloeide,
boeide ketters, trendsetters,
geleerden, vluchtelingen en gelukszoekers
werd een wereldhaven, werkplaats, toevluchtsoord of
hangmat
een echte stad.
Een stad met havenarbeiders en havenbaronnen
party people en shanty-koren,
graffiti-kunst en kijkcijferkanonnen
opvanghuizen en ivoren torens
met winnaars, verliezers en twijfelaars.
Een stad waar niet je afkomst telt maar je talent
waar je kunt bouwen met je klauwen
een uitvinder, pionier of mantelzorger bent
waar de Opzoomer-zon schijnt en krachtvrouwen
onze jeugd in de gaten houden.
Waar de klimaatverandering tegen de kades klotst
de energietransitie hoofdbrekens kost
de economische transitie in sneltreinvaart
zijn kansen en uitdagingen lost
en van bewoners en ondernemers het uiterste vraagt.
In zo’n stad moet je bouwen aan vertrouwen
om de kracht van de stad vast te houden
de samenleving is geen boksring
waar je met vuistslagen punten kunt scoren
het is de uitgestoken hand
die mensen het gevoel geeft er bij te horen.
De grootste uitdaging voor het nieuwe jaar
is niet hoe we oevers opnieuw gaan verbinden
maar om zonder ruzie, polarisatie en confrontatie
vrede, consensus en kansen te vinden
om toe te spelen naar elkaar.
De grootste uitdaging voor het nieuwe jaar
is niet hoe we op elke vierkante meter huizen kunnen bouwen
maar hoe we van onze stad
een thuis kunnen maken
voor onszelf en voor elkaar.
Namens het gemeentebestuur
wens ik u veel geluk en gezondheid
En ik hoop dat we weer kunnen rekenen
op uw kennis, talent en toewijding komend jaar.
Nieuwjaarstoespraak
burgemeester Aboutaleb in de Burgerzaal
van het Rotterdamse stadhuis,
op 8 januari 2019
Deel dit op:
Lief…
Over deze tafel schreef ik al eerder. Maar nu is het geen tijd meer om in de buitenlucht te schaken of een ander spel te spelen. Veel te koud, zeker als je zo’n tijd stil zou moeten zitten.
Maar iemand in de ouderenflat heeft bedacht dat het juist nu wel gezellig zou zijn als er iets fleurig en kleurig zou staan. En maakte dit leuke groenstukje. Ik kikkerde er helemaal van op, toen ik er op een koude en miezerige morgen langs kwam.
Deel dit op:
Overslaan
Vandaag sla ik het blog maar over. Geen tijd, geen inspiratie. Alleen een foto, van de Maas in Rotterdam. Met bankjes om even lekker weg te dromen….
Deel dit op:
Ode aan Rotterdam
Bron: Pinterest
Kijk nou toch eens, als je op Rotterdam-Zuid bent, net vóór je de Maastunnel induikt, zie je deze flat. En op de muur, precies op maat, een ode aan Rotterdam. Want in Rotterdam doen we niet kinderachtig. Geen bescheiden tekstje op een muur, Rotterdammers zijn trots op hun stad en kijken dus niet op een lettertje 😉 😉 😉
Het gedicht is van de Rotterdamse dichteres Rieneke Grobben. Zij was altijd gekleed in het roze, vandaar de roze accenten.
Deel dit op:
Menselijke maat
Gisteren moest ik in het Erasmus Medisch Centrum zijn voor controle bij de radiologe. Gelukkig was alles goed en kan ik weer een jaartje vooruit… Over de zorg heb ik werkelijk niks te klagen, maar toen ik er zo liep, voelde ik me een beetje verloren. Ondanks dat Leo bij me was. Alles is er groot, nieuw en netjes verzorgd. Hier en daar staan grote plantenbakken. Maar als mens verdrink je in die enorme ruimten, waar alles digitaal geworden is. Ja, ik weet het, dat is al in meerdere ziekenhuizen het geval. Maar de patiënten zijn vaak nerveus, gestresst, niet op hun gemak. Er zitten her en der nog wel wat dames. Die verwijzen je alleen maar naar het scherm naast de deur. Daar moet je je kaart scannen. En zo’n kil scherm is efficiënt, maar rustig word ik er niet van.
In de wachtruimten staan stoelen, banken, tafels en er is iets te lezen en er valt voldoende licht door de grote ramen. Maar ook daar ervaar ik de kilte. Ik mis een assistente, het gerammel van een typemachine of toetsenbord, rinkelen van kopjes. Ik mis de menselijke maat… Nog even en dan is er bijna geen mens meer te vinden in zulke ruimten. Word alles overgenomen door robots. En daar heb ik geen fijn gevoel bij!
