De natuur heeft zo haar eigen grillen. Bij het veranderen van onze voortuin, jaren geleden, plantte ik deze roos aan beide zijden van de ingang. Een roos zonder doornen, dat is wat prettiger voor de komende en gaande bezoeker. Aan één kant was het huilen met de pet, want er kwam wel blad, maar nauwelijks bloemen. En toen was de roos helemaal weg. Aan de andere kant, op nauwelijks 1 meter afstand, deed de klimroos het wel, maar echt veel bloemen kwamen er niet aan. Nou zou dat natuurlijk kunnen liggen aan mijn verzorging, verkeerd snoeien misschien. Maar dat snoeien gebeurt altijd door de tuinman, dus daar zou het niet aan mogen liggen.
Tot dit voorjaar opeens een verrassing. De roos klimt naar boven, maakt knoppen bij de vleet en zie nu eens. Een overdaad aan heerlijk geurende roze rozen verwelkomen je bij binnenkomst. Dat is toch wonderbaarlijk? Maar ik ben er wel heel blij mee!
Feestje gehad…?
Zomaar een wat grauwe dag en dan zie je dit. Als het nou net na Oud en Nieuw was, of na Pasen, Pinksteren…. Maar nee, gewoon doordeweeks. Zoiets intrigeert me. Wie zou het er hebben neergezet, en waarom ineens zo veel? Is er een huis leeg gehaald, kregen studenten ineens de geest en moest het huis spic en span gemaakt omdat er ouders kwamen? Tja, dat kan ik me natuurlijk wel afvragen, maar antwoorden zal ik niet krijgen. En waarom zou ik het moeten weten? Nieuwsgierig Aagje spelen…? Foei toch! Waar bemoei ik me eigenlijk mee…?
Nou ja, dan maak ik er een blogje over. Want met een beetje fantasie is er elke dag wel wat te schrijven…. 😉 😉 😉
Deel dit op:
Boek
De gelegenheid om een kijkje te nemen in de werkelijke wereld van “Upstairs, downstairs” liet ik me niet ontgaan. En het bleek een goede keuze. Met veel humor en gepaste bescheidenheid vertelt de schrijfster over haar ervaringen en belevenissen op een echt Engels kasteel. Waar niet het hele jaar gewoond wordt, maar waar de eigenaren en hun familie komen om te jagen, Kerst en Oud en Nieuw te vieren. Maar waar wel het hele jaar een (kleine) staf aan personeel is om de boel gaande te houden. Haar onzekerheden en het verschil in culturen worden leuk beschreven. Want zo losjes als wij met personeel om kunnen gaan, zo rigide zijn de verhoudingen in Engeland. En toch gaat het goed, ontstaat er een goede verstandhouding met de eigenaren. Maar natuurlijk raakt Josephine in vreemde situaties, voelt het voor beide partijen soms zeer ongemakkelijk. De mix van Hollandse nuchterheid en accepteren wat niet anders is en zo nu en dan een scheut humor maakt het een alleszins lezenswaardig boek. Ik vloog er tenminste binnen twee avonden doorheen 😉
Deel dit op:
Schildpadden spotten…
Wie Zakynthos zegt, denkt meteen aan schildpadden. Want de Karetaschildpad (Caretta caretta) legt haar eieren op dit eiland. Voornamelijk in een baai in het zuiden, vlakbij Kalamati, de plaats waar wij logeerden. En dan laten we de kans om die dieren in het wild te spotten niet voorbij gaan. Gelukkig 😉 zijn er diverse commerciële mensen die in die behoefte voorzien. Je kunt dus bootjes huren en de zee op gaan of met een grotere boot een excursie maken. Wij kozen voor de laatste optie en gingen met nog vele anderen aan boord van een nogal wiebelend schip. Er stonden grote golven, maar nog net niet groot genoeg om de trip af te blazen. En zo voeren we zo’n 2,5 uur op een prachtig blauwe zee op zoek naar schildpadden. Die moeten boven water ademhalen en dan zijn ze te zien. Schoonzus gilde op een moment “Ja, daar” en wees. Maar toen was Caretta al weer ondergedoken. Zelf geen schildpad gezien dus. 
Ik maakte nog een foto van de zee en bedacht dat ik er later een schildpad in zou foto-shoppen. Maar natuurlijk heeft Google foto’s te over beschikbaar, dus dit is hem dan:
We hebben wel veel plezier gehad, want de tocht voerde ook nog langs prachtige grotten, mooie stranden en het feesteiland Cameo. De gids, van Griekse afkomst, vertelde in perfect Nederlands wat er zoal voorbij kwam. En een middag heerlijk varen in de zon, met een windje langs je hoofd, och dat benadert een paradijselijk gevoel toch wel heel erg dicht.
Deel dit op:
Aanbieding…?
In de krant of in tijdschriften vliegen de advertenties je om de oren. De ene is nog mooier, kleurrijker of groter dan de andere. Je zou door de bomen het bos niet meer zien. Maar gelukkig viel ons oog op deze advertentie. Met een super aanbieding. Want zeg nou zelf, zoiets kun je toch niet aan je neus voorbij laten gaan? Draadloze oordopjes, dus nooit meer gezeur met die draadjes die in de knoop komen. Rustig luisteren naar je favoriete muziek, overal waar je ook maar heen gaat. Nooit meer die akelige stille momenten. Voor de prijs hoef je het toch niet te laten. Of… vergis ik me nou? Nog even over nadenken, want het kan nog wel een tijdje zonder die dopjes.
Deel dit op:
Muzikale maandag
Net als vorig jaar begin ik elke week weer met muziek. Het kan van alles wat zijn, in elke taal, soms ontroerend, soms carnavalesk. Maar het brengt in ieder geval mij altijd in een goed humeur.
Een wel heel jonge meidengroep:
Deel dit op:
Eindelijk dan toch…
Grieken zijn heel trots op hun kinderen. Daarin verschillen ze niet van andere mensen, maar ze laten het vaak heel duidelijk zien. Zoals deze reder, die zijn boten vernoemde naar zijn kinderen. Maar na vijf zonen was er dan eindelijk toch ook een dochter, Stavroula, te vernoemen. Alleen vraag ik me wel af of de fraaie dame, die daar zo languit ligt te liggen, de dochter in kwestie is. Mmm…, meestal wil papa niet dat ze zich zo frank en vrij vertonen. Dat geeft maar kapers op de kust 😉
Deel dit op:
Natuur in de stad
Langs het terras van een Vietnamees restaurant in het centrum staan deze planten. De grote bladeren lijken wat op klimop. Het is ook familie van de klimop, maar dit zijn echte naam is Fatsia Japonica.
Ik denk dat de warme zomer van vorig jaar de plant goed bevallen is. Ze voelde zich thuis en bloeide en daar komen dan van die nu flinke bollen met bessen/zaaddozen. Best wel een bijzonder gezicht. Het geeft het terras een subtropisch sfeertje en daar zal het wel om te doen zijn. Maar hoe dan ook, ik hou wel van dit soort natuur-uitspattingen tussen al het beton en steen.
Deel dit op:
Laat niet als dank…
Lopend langs de haven van Zakynthos stad, met het zicht op een azuurblauwe zee, stuit je ineens op een hoekje van de haven waar je dit vindt. En dan te bedenken dat dit nog maar een piepklein stukje van de hele wereldvervuiling is. Dat er touwvezels in het water liggen, kan ik me wel voorstellen. Zo’n touw gaat weleens stuk. Maar al dat plastic, die flessen, de overige zooi. Bah! Waarom gooien mensen dat nou gewoon over boord? Je hebt het tenslotte vol meegenomen. Dan is het toch simpel om het ook leeg mee terug te nemen? Helaas, zo werkt het dus niet.
Trouwens, we zagen heel wat grote vuilnishopen langs de kant van de weg. Grote dozen, oude stoelen, papier, plastic zakken vol met troep. Of dat ooit nog eens opgehaald en verwerkt zal worden? Dat moet je me niet vragen…! Maar dat al dat vuilnis, afval, plastic troep wordt een steeds groter probleem.
Deel dit op:
Even weg…
We waren er weer eens even tussenuit. Een weekje Zakynthos, samen met schoonzus en zwager. Enthousiast hadden we maar één vest in de koffer gestopt, maar de weergoden waren boos. Ze hielden wat al te vaak wolken voor de zon, bliezen kwaad over het eiland en zorgden voor wat killer weer. Maar de regengod liet gelukkig alleen ’s nachts van zich spreken. Dat hoorden we, diep van onder onze dekentjes vandaan. En och, super heet is ook niet alles.
Het was een heel gezellige vakantie. We hadden mooie appartementen, er was een gezellig restaurant met een heerlijk kokende Griekse mama. De wijn en de ouzo smaakten voortreffelijk en we hadden een auto gehuurd. Dus konden we het eiland rustig verkennen. Zakynthos is niet zo groot, maar schitterend mooi. Buiten de toeristen-plaatsen waan je je alleen op de wereld.
Ik wilde per sé naar Navagio Beach, waar jaren geleden een piratenschip gestrand is. Ik had er foto’s van ge
zien en wilde het ook met eigen ogen bekijken. Helaas, met ons ook busladingen anderen van over de hele wereld. Het schip ligt in een baai, omgeven door rotsen. Alleen vanaf boven kun jet het zien, maar dan moet je op een klein plateautje staan. Aansluiten in nette rijen aub… 😉
Nou ja, daar gingen we onze tijd niet aan verspillen. Zoveel auto’s en bussen gaf te veel geronk en benzinestank. We maakten wat foto’s zonder wrak en reden weer weg.
Hoefde ik ook niet te griezelen bij de types die op een smal muurtje stonden te wankelen om toch maar vooral die éne superleuke en hoogst originele selfie te maken.
Ik zocht thuis een mooie foto bij Google uit 😉
Bron: Google Photos
