Elk jaar weer

Posted on by

Ik wil het geen traditie noemen, meer een vervelend verschijnsel. Want vaste prik, in januari moeten we allemaal weer op dieet. Kijk maar, het wordt van de weekbladen af geschreeuwd.

En allemaal hebben ze een wonderlijk methode om dat wat er in vele weken is aan gesmuld, in een paar dagen vasten weer af te krijgen. En natuurlijk vergezeld van gezondheidswinsten waar je nauwelijks in kunt geloven.

Ik zie het aan en moet er eigenlijk om lachen. Niet dat ik begiftigd ben met een feeëntaille. Nee, zeker niet. Maar in de laatste maanden van het jaar bezie ik de schappen in de supers met wantrouwen.

Ik koop alle zoete en vette troep gewoon niet en kom dus ook niet in de verleiding om te snoepen.

Zo blijf ik redelijk op gewicht en kan ik ook de rest van het jaar zo nu en dan iets lekkers nemen.

Romantisch

Posted on by

We liepen in het Trompenburg Arboretum om eens te kijken hoe de natuur er bij zou staan. Een mooie zonnige dag, zonde om daar niet van te genieten.

Ik ken de tuin best goed, heb er zelf een tijdje rondleidingen gedaan. Dus ik wist wel dat in de boom daar vogellijm of maretak in groeit. Maar dit keer hing er wel heel veel. Je kon het bijna niet ontlopen. En al was het dan al lang geen kerst meer, wie onder de mistletoe staat, mag ….

Drie keer raden wat we daar dus deden. Nee, niemand om een foto te maken, je moet me dus maar op mijn woord geloven. Maar zo romantisch na bijna 47 jaar huwelijk, dat vind je toch zelden nog 😉 😉 😉

Snel gezien…!

Posted on by

Wij hadden zaterdagmorgen al lang ontbeten, maar misschien was de snelle hap van deze meneer wel zijn ontbijt. Of lunch, ik weet het niet. Wel hapte hij met smaak en een beetje hongerig in een flink brood, waar van alles uit piepte. En dat hadden de meeuwen snel in de gaten.

Met veel gekrijs zette een grote meeuw zich op een lantaarnpaal en waarschuwde zijn vrienden. Hier komt zo meteen wat aan….! Ze waren hondsbrutaal, maar toch ook een beetje angstig voor ons en de andere wachtenden. Maar daar hadden ze ook een trucje voor. Met een luide kreet ontdeed één van de dieren zich van het hoognodige, precies op Leo’s schouder. Ja, toen wilden we wel schuilen voor zo veel viezigheid. En kregen de meeuwen de kans om de kruimels van het maal op te pikken.

En ze hadden het goed bekeken. De metro kwam eraan. De man liet zijn laatste hap in de prullenbak vallen. Straks , als het perron leeg was, zouden ze toeslaan. Maar toen waren wij al weer verder gereden.

Te kust en te keur

Posted on by

Een aantal jaren geleden was ik in de supermarkt op zoek naar een bepaald soort bonen. Met geen mogelijkheid te vinden. Een schamele voorraad witte bonen in tomatensaus, wat bruine bonen en dan was het dan wel.

Maar nu zijn bonen hip en trendy. Niks saaie peulvruchten. Een beter alternatief voor vlees en zo veelzijdig…. kijk maar. Ze hebben nu ook niet meer die saaie etiketten, maar zijn voorzien van vrolijke kleurtjes.

Ze staan je gewoonweg kleurrijk te verleiden om te kopen en te verwerken.

Dus zeg maar dag tegen een tartaartje, kipfileetje of verse worst. Bonen moet je hebben. Er is keus te over, elke dag van de week kun je een andere soort op tafel zetten.

Hufterig

Posted on by

Wat kunnen sommigen zich toch hufterig gedragen. Toen wij vorige week wilden wegrijden, bleek de straat versperd door een vrachtwagen. Er werden machines afgeleverd.

Dat kan gebeuren en even wachten is nou ook niet het eind van de wereld. Maar er kwam niemand om de auto weg te rijden. Achter ons kwam de buurman. Die wist te vertellen dat die auto er al een uur stond. Hij had zijn hond uitgelaten en toen werd de wagen uitgeladen.

Ik belde aan bij het betreffende huis. “Hij komt zo hoor, even de zaakjes afronden”. “Maar wij willen weg en kunnen geen kant op”. “Ja, ja, die man moet ook ergens parkeren hè…?” Ik was perplex. Natuurlijk, maar ga dan even afleveren en daarna snel de straat vrij maken. Pas dan kun je machines monteren of afrekenen.

Inmiddels stonden er nog twee buren achter ons en ook zij vonden het maar niks. En dan praat ik nog niet eens over een noodsituatie, want ambulances of brandweer konden er ook niet langs natuurlijk. Onbegrijpelijk dat men dat dan niet snapt. Hufterig gedrag.

Glans en glitter

Posted on by

Afgelopen week ging ik met schoondochter naar De Hermitage om de tentoonstelling van de Russische juwelen te bekijken.

Ongelofelijk wat hadden die Russische tsaren en hun familieleden een goud en juwelen. Meteen al bij binnenkomst kun je vergapen aan glans en glitter, al viel me op dat het soms ook niet was wat het in eerste instantie leek. Een armband waarvan de cameeën bleken te bestaan uit papiermaché. Prachtig gemaakt, levensecht, maar toch…. Het was overweldigend. Dan vraag je je af hoeveel tijd de mensen toen besteedden aan zich kleden. Daar moeten uren mee zoet gebracht zijn.

En dan de kleding zelf. Vele meters stof verwerkt in enorme queues, tailles die zo smal waren dat het bijna onwerkelijk leek. Maar of het allemaal ook prettig droeg…? Hoe moet je in hemelsnaam gaan zitten met zo’n groot gevaarte op je bibs? Zelfs de kinderkleding was versierd met schitterend borduurwerk en ook daar behoorden prachtige juwelen en zilveren rammelaars bij.

Op elke vitrine was duidelijk te zien wat er allemaal lag en zo konden we ons een mooi beeld van die tijd vormen. En alles ook sfeervol maar duidelijk verlicht.

Toch mooi

Posted on by

Ik was met schoondochter in de Hermitage in Amsterdam om de tentoonstelling van de Russische juwelen te bekijken. Daar zal ik later nog over schrijven.

Na afloop liepen we nog wat rond en kwamen we terecht bij het Amsterdams panorama. Dat werd afgesloten met de opmerking dat we naar het raam moesten lopen en, als de gordijnen waren opgetrokken, we konden genieten van het mooiste uitzicht van Amsterdam. Het regende die dag pijpenstelen, maar zelfs met regen is het uitzicht inderdaad prachtig. Of het ook het mooiste is, laat ik in het midden.Daar wil ik geen oordeel over geven….

Echt Hollands?

Posted on by

Wie denkt dat stroopwafels een echte Hollandse specialiteit zijn, heeft het mis. Want deze doos kregen we uit Duinkerken. En natuurlijk zijn dat dan “gaufres traditionelles”, dus helemaal echt een traditioneel Frans product, dat al meer dan 100 jaar gemaakt wordt.

Het belangrijkst is natuurlijk “hoe smaakt het?” en dan kan ik nu zeggen dat de Franse wafels smaken, maar dat wij toch echt veruit de Goudse stroopwafels prefereren. De stroop van de Franse wafels was niet zo mooi verdeeld, een beetje gruizig.

Nee, geef ons maar die echte uit Gouda bij de koffie. Want niet alles van ver is ook net zo lekker 😉