Wandelen

De sneeuw lokte ons deze week regelmatig naar buiten. Goed ingepakt met handschoenen aan en sjaal om, trotseerden we de vinnige wind.

Het waren geen lange wandelingen, maar toch waren we regelmatig een flinke tijd buiten. Ik ben niet zo’n held in sneeuw of op ijs, want bang om te vallen. Maar met stevige en goed geprofileerde zolen onder mijn schoenen ging het prima. En waar het duidelijk glad was, liepen we heel voorzichtig.

Want wat is het mooi in zo’n wit winter wonderland. Even een ander “www” dan die van laptop of smartphone. Al kwam de smartphone goed van pas als fototoestel.

Niet leuk

Ik weet het, mondkapjes zijn niet meer weg te denken uit ons straatbeeld. Zelf draag ik er zo min mogelijk een, want echt veel uitmaken doet het niet. Dat is te zien aan alle cijfers van de ons omringende landen. Maar goed, helemaal vermijden kan ik het niet.

Maar ik stoor me wel aan de uitingen die ik her en der zie. Dat een woningbedrijf zijn reclamefolders verlucht met verkoopsters met mondkap, gaat me dan ook iets te ver.

Het is mijn mening, niemand hoeft het met mij eens te zijn. Maar ik vind het een begin van “dehumanisering” en daar word ik niet gelukkig van.

Puzzel

Het leek wel een beetje eenvoudige puzzel. Maar dat bleek dan toch iets anders te liggen.

Alle glans en glitter zorgde voor heel wat stukjes in een bijna zelfde kleur. En dan nog die stukjes zelf, zo anders van vorm en soms niet echt in elkaar passend. Het werd dus een hele uitzoekerij.

Maar tenslotte werd al het geduld en gepriegel toch beloond met een complete plaat. Ook die ligt weer een tijdje te pronken onder de glazen tafelplaat. Binnenkort maar weer eens bij Lies langs, want die heeft vast wel weer een andere leuke puzzel om te lenen 😉

Alles plat

Zondagmiddag, ik wilde net aan het eten beginnen, viel de stroom uit. In de hele wijk.

En wat zit de moderne mens dan onthand. Geen licht, geen verwarming, geen TV, geen internet, nou ja niks eigenlijk.

Koken had ik nog wel kunnen doen, want wij koken nog op gas. Maar omdat ik een ovenschotel wilde maken, kon ik toch niet verder…. de oven is elektrisch.

Wat is de wereld dan ineens anders. Liften deden het niet meer, de deur van de Brandweerkazerne kon niet meer open. En digitaal betalen in winkels, vergeet dat maar. Ook de kassa en de scanners laten het dan het afweten.

We maakten van de nood een deugd en zetten overal glazen met waxinelichtjes neer. Het werd eigenlijk best gezellig. Borreltje erbij, chipje, nootje. Maar wat werd het snel koud… brr…. In het donker dus maar een paar dekentjes gezocht. Want met al die sneeuw en vorst buiten hadden we dat wel nodig.

Gelukkig was na zo’n drie kwartier alles weer in orde gebracht. Dus viel het nog wel mee. Maar ik moet er niet aan denken als het langer had geduurd…

Troep

Ergeren jullie je soms ook zo aan alle troep die her en der in de natuur ligt. Ik kan maar niet begrijpen dat mensen spullen vol mee sjouwen en dan de lege blikjes, flessen en verpakkingen achter hun kont in de natuur laten liggen.

Dat begrijpt Iris Scheffers ook niet. Ik kwam haar vorige week tegen tijdens een wandeling. Ze sjouwde met een grote zak lege blikjes. We raakten in gesprek en ze vertelde dat je zo’n zak bij de gemeente Rotterdam kunt ophalen en er dan zo’n handige grijpstok bij krijgt. En dan is de achterliggende gedachte natuurlijk dat je die grijper gaat gebruiken en die zak vol met vieze troep vult en in de kliko gooit.

Ik vind dit wel een heel mooi voorbeeld. Want als je Iris aan het werk ziet gedurende haar wandeling, dan zul je je rommel niet op de grond gooien. Zelf heb ik zo’n zak (nog) niet gehaald, want ik laat nooit rommel in de natuur achter.

Maar voor wie het nog wel doet, neem voortaan je troep gewoon weer terug in je tas. Het is tenslotte leeg, dus zwaar is het allerminst. En dan thuis alles in de vuilnisbak, waar het hoort. Of in de tas voor het statiegeld, nog beter.

Want al duurt het nog tot 1 januari 2023, blikjes worden straks ook geleverd met statiegeld. Je gooit je spaarpot toch niet weg!

Iris meldde me dit nog:
als je een mail stuurt naar info@kleurrijkbuiten.nl komt de gemeente de knijper plús een rol stevige zakken bij je thuis brengen. Zak vol? Mailtje sturen en ze pikken ’t thuis bij je op!

Wat is het verschil

Vorige week was ik op een begrafenis. Alles prima geregeld, waardig afscheid en diverse familieleden weer eens gezien. Maar ja, alles op afstand. Want we kennen de regels toch?

Maar hoe verklaren we deze foto dan? Die nam ik vorige week op maandag. Dus niet lang geleden, maar op 1 februari 2021.

Zijn voetballers/sportmensen van een andere planeet? Kunnen die geen Corona hebben? Gelden daar andere regels voor?

Of is verdriet geen legale gevoelsuiting en de vreugde om een doelpunt of overwinning wel?

Ik ben niet zo’n huilebalk of knuffelaar, maar wat had ik graag even een arm om dat familielid heen geslagen. Gewoon, even laten voelen dat je het ook moeilijk vindt.

Nee, dat deed ik niet. Ik bleef schutterig staan, op afstand. En ik begin me steeds meer af te vragen: Waarom? Is dat allemaal echt nog wel nodig?

Het kan me niet zo veel schelen dat we nog niet naar theater, festival, feesten mogen. Al zou ik het heus wel willen.

Maar dat we in moeilijke tijden ook zulke ijskonijnen moeten blijven en ons gevoel moeten verbergen, dat vind ik eerlijk gezegd steeds lastiger te verdragen. Steeds onmenselijker ook.

Altijd mooi

De moderne windmolens vind ik nog steeds niet echt mooi. Maar zo’n ouderwetse, echte Hollandse molen, daar word ik blij van.

Op onze wandeling in het 16Hovenpark zagen we vanuit de verte deze molen. Ik maakte de foto natuurlijk om hier te plaatsen, maar wist van de molengeschiedenis verder niks af.

Maar dan is daar Google en Wikipedia om alle onwetendheid te verdrijven. De molen stond eerst ergens anders, maar vormde voor het vliegverkeer van Zestienhoven een obstakel (Oh…vooruitgang 🙁 ).

Dus werd de molen afgebroken, maar gelukkig verderop weer opgebouwd. Het oude gangwerk werd opnieuw geïnstalleerd en de molen kreeg een nieuwe naam: De Speelman.

De molen werkt ook weer gewoon waar hij voor gebouwd is: graan malen. Ik ben er nog niet zelf geweest, maar dat gaat zeker veranderen. Want zo nu en dan iets lekkers bakken, daar is niks op tegen.

Triest

Ach, wat gezellig had het kunnen zijn, toen we afgelopen zondag een stukje gingen wandelen in Rotterdam. Pittig winterweer, zon, stralend blauwe lucht. Een geur van lente woei in onze neuzen.

Hoe graag hadden we nu, onze voeten verstopt onder een fleece dekentje, een warme chocomel gedronken, vergezeld van een fikse punt appeltaart. Maar niks van dat al. Alle gezellige tentjes dicht, geen terras, geen broodjeszaak, geen taart, geen warme chocomel, niks, nada.

In arren moede zochten we een bankje om onze boterhammetjes op te eten. En, hoe kan het anders, ging ons gesprek over de teloorgang van de horeca.

En het zal nog wel een tijdje duren. Ik begin er nou toch echt een beetje moedeloos van te worden.