Muzikale maandag

Een live opname vanuit Central Park, New York. Paul Simon met “Still crazy after all these years”. Ik krijg hier nog steeds kippenvel van, zo mooi.

Boek

Boek-ManhattanIn het Barbizon Logement voor Vrouwen in New York woonden nogal wat beroemdheden. Maar daarover is al zoveel geschreven dat Rose daar haar energie niet aan wil geven. Het gebouw waar ze woont is al lang geen vrouwenlogement meer, maar werd verbouwd tot luxe en dure appartementen.  Eén verdieping slechts is nog altijd verhuurd aan een aantal oudere vrouwen, waarvan de meesten er sinds de jaren 50 wonen. Ze hebben met de jonge en flitsende nieuwe generatie niet veel op en houden zich afzijdig. Maar dan hoort Rose een verhaal, dat haar raakt. En lijkt te passen in de verhalen die haar werkgever zoekt en wil publiceren.
Door een reeks van akelige gebeurtenissen raakt ze verwikkeld in een enerverende geschiedenis. Maar kan ze daar over nog wel schrijven en willen de bewoonsters wel meewerken?
Door flashbacks kom je steeds meer te weten over de mysterieuze Darby, haar vroegere mede-bewoonsters, de intriges, de roddels, de manier van leven in het New York van de jaren 50. Niet de filmsterren en modellen spelen de hoofdrollen, maar de doorsnee meisjes, die moeten bikkelen om zich staande te houden.
Een onderhoudend boek, met die een blik gunt op de prille emancipatie die leidde tot de zelfstandige vrouwen van nu.
Het boek is fictie, maar het Barbizon Hotel is echt. Het bestaat nog steeds en is inmiddels een stedebouwkundig monument.

 

Ruimte

Deze kop konden we een tijdje geleden lezen in de krant. En ja, het kan behoorlijk irritant zijn, zo’n meneer (meestal toch) die breeduit zit en jou geen plek meer laat. Of doodgemoedereerd zelfs twee plaatsen inneemt, vaak ook nog met een flinke tas of rugzak naast hem.Toch is het niet alleen in New York of Rotterdam een probleem. Zelfs in de metro van Tokio schijnt men er last van te hebben. En dat terwijl de meeste tengere Japanners keurig netjes hun bagage op schoot houden en proberen zich zo smal mogelijk te maken. Die borden zullen dus wel een reden hebben. Of houden ze zich nu aan deze regels, sinds de borden er hangen?  

 

Altijd bij de hand

Laatst zag ik deze sjaal, in Zwolle, in een klein maar oergezellig winkeltje.  Eigenlijk heb ik een beetje spijt dat ik hem niet heb gekocht. Want mocht ik ooit nog eens naar New York gaan, dan heb ik de plattegrond van de subway daar altijd bij de hand.

Maar ja, ik kan natuurlijk altijd nog terug gaan. Dat is ook eigenlijk het plan, want Bettie en ik waren daar, maar zagen niet al te veel van de stad. Allereerst omdat ik vergeten was uit te checken en we dus weer terug moesten naar het station en omdat we wat later van een heel uitgebreide high tea hebben genoten. Tja, eten en winkelen gaan helemaal niet samen. Dus zullen we nog wel eens afspreken om in Zwolle te gaan stappen. En dan maar hopen dat die sjaal nog steeds te koop is.

 

Hoogtevrees

Via de site van Chantal kwam ik op Brekend.nl, de site waar deze foto stond.
Chantal plaatste de link omdat ze fan van New York is. Die stad staat nog op mijn “to travel to”-lijstje, maar waar het mij nu vooral om gaat is  de ontspannen houding waarop deze mannen tegen de kabels van de Brooklyn Bridge leunen. Alsof ze met beide benen op onze aarde staan en er geen hoogte of hoogtevrees bestaat.
Het zijn schilders die de brug hun regelmatige onderhoud geven. Mijn vader was ook schilder en hij stak altijd de draak met mijn angst voor hoge dingen. Ik vind een huishoudtrapje al eng, laat staan zo’n hoog gevaarte.