Dit lijkt zo te zien een plaatje uit een supermarkt. Maar dat is het niet. Want alles wat hier staat is van plastic. De pizza, de schotels met groente, de sla, de noedels, fruit, bier, gebak, brood. Het ziet er uit alsof je het zo kunt opeten, maar dient om in de etalage te zetten van restaurants. Dat is gemakkelijker dan een vertaalde menukaart. Nu wijs je aan wat je hebben wilt en dat komt dan in Japan op je bordje. Wel echt natuurlijk 😉
| Deze kop konden we een tijdje geleden lezen in de krant. En ja, het kan behoorlijk irritant zijn, zo’n meneer (meestal toch) die breeduit zit en jou geen plek meer laat. Of doodgemoedereerd zelfs twee plaatsen inneemt, vaak ook nog met een flinke tas of rugzak naast hem.Toch is het niet alleen in New York of Rotterdam een probleem. Zelfs in de metro van Tokio schijnt men er last van te hebben. En dat terwijl de meeste tengere Japanners keurig netjes hun bagage op schoot houden en proberen zich zo smal mogelijk te maken. Die borden zullen dus wel een reden hebben. Of houden ze zich nu aan deze regels, sinds de borden er hangen? | Â  |
Dit filmde ik in Shibuya, Tokio. Als je het filmpje start, zie je een (blijkbaar normale) middag. Het verkeer is nog niet eens zo druk, maar al die mensen ….. Toch houdt iedereen zich aan de regels en wacht men tot er overgestoken mag worden.
Waar gaan ze allemaal naar toe? De meesten lijken doelgericht. Er is dan ook het een en ander te shoppen daar. Enorme luxe winkels met een duizelingwekkend assortiment. Van babyspullen tot schoenen en alles, maar dan ook alles, wat daar tussen ligt. En waar was ik naar op zoek? Ik wilde naar Tokyu Hands, alweer zo’n gigantisch grote winkel. Zes verdiepingen hoog en de etages zijn verdeeld in A, B en C. Wil je een fiets, die kun je er kopen. Wil je liever een mooie braadpan, die is er ook. En een hele verdieping vol met papier, pennen, teken- en schildermateriaal en de daarbij horende benodigdheden. En daar ging ik voor.
Leo nam de lift naar de bovenste etage en zou via de trap naar beneden gaan. In die tussentijd moest ik voldoende tijd hebben om mijn dingen te kopen. Papier had ik al, dus besloot ik alleen voor stempelinkt en punches te gaan. Maar er is eigenlijk te veel, kiezen is niet mijn sterkste kant. Ik heb het tamelijk bescheiden gehouden.
Toen ik klaar was, kon ik de juiste uitgang niet meer vinden en even vreesde ik dat ik Leo kwijt geraakt was. Maar gelukkig, ik liep de hoek om en daar stond ie geduldig te wachten 😉
Samen probeerden we het metrostation terug te vinden. Maar het leek wel of we steeds verder verdwaalden. Uiteindelijk zag ik twee jongens zitten en ik vroeg ze of zij ons de weg konden wijzen. Toen ik ze eens goed bekeek, schrok ik. De ene had een enorm blauw oog, de andere een afschrikwekkende open hoofdwond, waar bloed uit stroomde. Maar ze waren vrolijk en erg aardig en bleken gelukkig alleen maar geschminkt te zijn voor een Halloweenfeest. Want in Japan ga je niet zomaar ergens naar toe, je gaat tiptop en helemaal in stijl.
Dit is Kappabashi Dori in Tokio, een winkelstraat zoals er zo vele zijn in deze stad. Maar hier verkoopt men vooral alles op het gebied van eten en koken. Messen, schalen, eetstokjes in soorten en maten, schaafjes voor de wasabi, kommetjes voor de sojasaus.
 |
En natuurlijk eten. Maar vergis je niet, lekker is dit niet. Het ziet er allemaal heerlijk uit, maar is gemaakt van plastic. Deze schotels vind je in allerlei restaurant-etalages. Zo kan je zien wat er te krijgen is en dat is wel zo handig voor ons als we een Japanse menukaart voor onze neus krijgen. |
 |
De kubuswoningen in Rotterdam vind ik al zeer bijzonder, maar dit is nog weer iets helemaal anders. Het zijn ook huizen, in Tokio, in de wijk Mitaka. Het ziet er wel heel vrolijk uit, maar praktisch? Dat valt nog te betwijfelen, met al die vreemde vormen. En erg groot lijken ze me ook niet, maar dat is vrijwel overal in Japan, waar met ruimte gewoekerd moet worden.
Bij Stuureenfoto is het thema deze week ook wonen. |