Loslopen

Het gebied langs de pier in Hoek van Holland is natuurlijk niet alleen voor mensen een heerlijk stukje groen. Ook honden kunnen zich daar goed vermaken.

En als je dan los mag van de lijn, lekker hollen en snuffelen. Prima! En een grote boodschap achterlaten, tja dat kan ook gebeuren.

Maar dan ben je als baasje het haasje. Want je moet het wel opruimen.

Nou maar hopen dat hondje-lief niet tussen de stekelstruiken of brandnetels is gaan zitten. Want dan wordt het echt een nare klus om dat op te ruimen 😉

En ik nou….?

De eerste keren dat de hond mee kwam naar onze spelletjeslocatie, was ze bang. Ze wilde niet geaaid worden, kroop weg, wilde niks. Als de bazin even weg ging, stond ze voor de deur te janken. Een getraumatiseerde hond, slecht behandeld in haar jeugd. Het zal wel beter worden…. dacht haar baasje.
En ja, dat werd het ook. Eefje werd steeds rustiger, liet zich wel eens heel even aaien. Maar iets eten, nee! Ze was zeer kieskeurig.
Totdat we vorig jaar op een middag wat uitgebreider aanbod hadden. Er was worst en ja, die rook ze. Die wilde ze wel. Het eerste kwart plakje werd uitgebreid besnuffeld maar tenslotte goedgekeurd. De rest van het plakje was zo weg.
Maar worst is er niet elke week. Dus besloten we speciaal voor Eefje hondenbrokjes te kopen. Als ze komt, gaat ze netjes in haar mandje. Doet of ze slaapt. Maar staat één van ons op om koffie te zetten, dan…! Staat ze ineens achter de bar, kijkt naar het kastje waarin die doos staat en is niet meer weg te krijgen. Totdat ze haar 2 of 3 brokjes gehad heeft. Nog even kijkt ze heel treurig, in de hoop dat ons ijskoude vrouwenhart zal smelten. Maar nee…. dat weet ze wel, dat gebeurt niet. Dan druipt ze af en gaat weer in haar mand liggen slapen.

Schrik

Vorige week liep ik op weg naar de kapper. Plotseling kwam er uit een zijstraatje een man met twee grote honden. Die honden sloegen meteen aan en met ontblote tanden blaften ze fel en vijandig naar me. De man hield ze maar met moeite vast.
Ik schrok me lam. Ik ben een beetje bang van honden, vooral van dat soort en zoiets geeft me helemaal de rillingen.
Snel liep ik door. De man riep iets, maar wilde er geen aandacht aan schenken. Tot ik hem plotseling hoorde ik zeggen “Ja, nu hoort u niks hè?” Ik draaide me om. Hij bleef gelukkig op afstand, want de honden stonden al weer dreigend te blaffen. “Ik ben heel gespannen en dat voelen die honden ook. Ik ben hier al eens overvallen, door zware criminelen. Dus dan weet u het. Mijn excuses hiervoor.” Ik zal de man wel perplex hebben aangekeken. Ik stamelde wat, voelde me totaal uit het lood geslagen.
Daarna ben ik snel doorgelopen, maar ondertussen raasde er van alles door mijn hoofd. De man leek best een nette vent, geen branieschopper. Zou het waar zijn? En wat betekent dat dan? En wat zou er gebeurd zijn als hij de honden niet had kunnen houden. Ik moet er niet aan denken. Zelfs toen ik na een paar uur thuis kwam, moest ik mijn verhaal nog kwijt.
Blaffende honden bijten niet, zegt het spreekwoord. Maar mijn hand steek ik er niet voor in het vuur!

Hondenleven

Nee, Luna en Laika, de honden van onze nichtjes hebben absoluut geen “hondenleven”. Ze worden regelmatig uitgelaten, krijgen het allerbeste diereneten, worden geknuffeld en verwend en voelen zich dan ook prinsheerlijk! Daarbij zijn ze ook nog eens keurig opgevoed en kunnen ze overal mee naar toe.
Vandaag zullen ze ook wel weer iets extra’s krijgen, het is tenslotte dierendag!