Een voor mij onbekend liedje, in een onbeeknde taal en door een onbekende artieste. Maar ik geloof dat het wel prima past bij de sfeer zo vlak voor Kerst: Suvi Teräsniska met Taivas sylissäni.
Poffertjes
Gisteren liep ik met de Ganzenpas niet door de natuur, maar maakten we een wandeling door de stad.
Met de metro naar het centrum en dan een beetje kriskras door winkelstraten die we bijna allemaal van vroeger kenden.
Hier zat …, daar heb ik gewerkt. Daar hebben we zo vaak gegeten. De herinneringen vlogen over en weer.
We namen een kijkje in de tuin van het stadhuis, maar lieten de koopgoot links liggen.
En tot besluit aten we met z’n allen poffertjes.
Wandeling down Memorylane 😉
Deel dit op:
Gewoon mooi
Er is niet veel nodig om een goed humeur te krijgen.
Niet dat ik chagrijng was, integendeel. De zon scheen, ik was op weg naar de zangclub en de wijktuin was bedekt met een letterlijk schitterend waas van rijp.
Ik stopte even om te kijken naar een waterhoen die op een dun laagje ijs glibberig op zoek was naar een beetje eten.
En toen zag ik dit blaadje op de brugleuning. Gewoon een mooi begin van de dag.
Deel dit op:
Maandag met muziek
Of het aan de tijd van het jaar ligt, of aan mijzelf, maar weer een wat nostalgisch filmpje. Parijs in de winter, Charles Aznavour en dan denken aan Kerstmis in Parijs (Noël à Paris). Een beetje zwijmelen, vooruit dan maar.
Deel dit op:
Art déco
Als ik naar de bioscoop ga, wil ik het liefst naar een niet al te groot theater. Zo’n enorm complex trekt me gewoon niet. Ik weet dat ook schoondochter geen fan is van het Pathé concern.
Maar toen we laatst naar de film gingen, koos ze toch voor een Pathé bioscoop. En dat begreep ik ook wel. Want in Den Haag zit de bios in een prachtig pand aan het Buitenhof. Het dateert uit 1904 en werd oorspronkelijk gebouwd als restaurant voor het Hotel De twee steden.
Er heeft een Cineac in gezeten en het heeft diverse verbouwingen gekend.
Maar nu is het dus een Pathé bioscoop, met een vleugje nostalgie en een echt Haagsche sfeer. Een beetje Couperus, wat tearoom tango en dames met bontstola’s.
Leuk om ook daar eens een keertje geweest te zijn.
Deel dit op:
Zoekgeraakt
Naar aanleiding van dit artikel maakte ik deze fotocompilatie.
Het zijn telkens stapels van 100 biljetten van 500 eur. Op elke foto tien stapels, dus 100×500,–x10=500.000,– euro.
Die 28 foto’s samen staan voor in totaal 14.000.000,– euro.
Als je een jaar lang, dus 365 dagen, elke dag deze 14.000.000,– euro zou besteden, heb na dat jaar 5.1 miljard euro uitgegeven.
Voluit geschreven: 5.100.000.000,– euro. En dat bedrag is zoek.
Hugo de Jonge, destijds minister van VWS, heeft dit gigantische bedrag uitgegeven. Aan wat, aan wie? Dat is nog steeds onduidelijk.
De Volkskrant wilde dat wel weten en vroeg via de WOB om opheldering. Dat zou even duren, want zo gemakkelijk kon dat niet openbaar gemaakt. Dus wachtte de Volkskrant een tijd, maar besloot dan tenslotte om via de rechter er wat vaart achter te zetten.
De rechter vond het ook wel een beetje traag en maande tot opschieten, tot tweemaal toe. Tevergeefs. VWS betaalde liever de dwangsom, à 250 euro per dag. Op 12 oktober 2022 stond de teller op 23.000 euro. Hoeveel het nu bedraagt weet ik niet. Wel mag duidelijk zijn dat het bedrag niet van HdJ’s privérekening zal worden betaald, maar dat de belastingbetaler er voor op zal draaien.
Het is om te huilen…!!!
Deel dit op:
Ouderwets
Of het nou de kou was of een berichtje in de krant of internet weet ik niet meer, maar ineens hadden we trek in anijsmelk. Allebei hadden we herinneringen aan kouwe handen, bibberend thuis komen en je dan warmen bij een heerlijk brandend kacheltje en… ja, anijsmelk.
“Die maakte m’n moeder altijd van die leuke blokken, weet je nog…?” vertelde Leo. “Ja, natuurlijk, van MP. Die stonden ’s winters op de toonbank bij onze kruidenier”, wist ik.
En zo wilden we dus ineens anijsmelk. Maar waar kon je die blokken nog kopen? Ja, via internet, een hele doos. Maar misschien toch ook wel te koop bij de super.
En ja hoor, daar vond ik het. Niet die leuke blokken van MP, maar een doosje met zakjes van De Ruyter. En met een liter volle melk konden we aan de slag.
Nu nemen we regelmatig voor het slapengaan zo’n beker anijsmelk. Het smaakt nog steeds even lekker, we worden er ook warm en een beetje doezelig van. Dus slapen we daarna heerlijk!
Deel dit op:
Licht
Sommige dagen beginnen aardig, maar dan ineens zit alles tegen. Het weer verandert en je wordt drijfnat geregend. Je moet iets afleveren op een onbekend adres. Bij het inparkeren schuif je met de achterbumper over iets. Na de eerste schrik blijkt het gelukkig mee te vallen. Tenminste, dat hoop je. Want pas volgende week kan de garage duidelijker zien wat er al dan niet kapot ging.
En dan schrik je je bijna te pletter, omdat een domme mevrouw – in de regen en de donkerte van deze dagen – zonder ook maar te verblikken of te verblozen de kruising over fietst. Zonder licht, met donkere kleding. Vrijwel totaal onzichtbaar in de regen en de schemering. Ik snap niet dat mensen nog zo durven fietsen. Zorg toch dat je gezien wordt. Er is keus genoeg uit fietslampjes.
Het is dat ik “Pas op” riep en Leo dus nog net op tijd op de rem ging staan. Ik moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren.
Juist in deze maanden loopt een actie in Rotterdam. En met de slogan van die actie ben ik het volkomen eens:
Fietsverlichting: voor jezelf en anderen
Bron: Google foto’s
Deel dit op:
Zo kan het ook…
Op zulke klanten zit de boekhandel natuurlijk niet te wachten. Maar zuinig is het wel. Maar nou ben ik nieuwsgierig welk boek het zou zijn 😉
Deel dit op:
Onontbeerlijk
Ze lagen wat verloren tussen de kerstspullen, die natuurlijk overal op de kerstmarkt te koop waren.
Was nog het overschot van een winkeldochter? Of waren ze een beetje verdwaald tussen alle groen-rode-gouden glitter?
Ik werd vooral vertederd door het plaatje, dat ik meteen herkende. Het schilderij dat een cadeau van mijn opa was, met het gebedje erbij.
Maar dit was van heel andere aard. Dit was een presentje voor aanstaande papa’s. Met onontbeerlijke attributen voor bij de geboorte van hun eerste (?) spruit.
Ja, best wel grappig. Maar is een vader van deze tijd niet beter voorbereid op de werkelijkheid? Die draait z’n hand toch niet meer om voor het verschonen van zijn kindje.
Nou ja, tranen zullen er zeker rollen, dus een zakdoek is wel nuttig. En koffie om op te peppen, ook nooit weg.
Maar die wasknijper voor op z’n neus….? Daarvan kan hij beter nog maar een voorraadje bij kopen, zodat hij de was er mee op kan hangen 😉 😉 😉
