 |
De laatste keer dat wij in China waren, alweer meer dan 10 jaar terug, zag je bij tijd en wijle een enorme rotzooi. Handelswaar zo maar op de grond, winkels waar kop noch staart aan te vinden was.Maar niet overal, want uitzondering bevestigt de regel, nietwaar?
Hier stonden de tafels (of waren het schragen?) netjes gestapeld langs de muur. Keurig geordend dus. En zoals elke zaterdag is dat dan meteen ook het weekthema voor Stuureenfoto. |
Al weer een paar weken geleden gingen Leo en ik naar Zwolle. Een vriendin had in Museum de Fundatie de tentoonstelling van Tjalf Sparnaay bezocht. Zij was niet zo enthousiast, maar haar man liep het water in de mond van al die heerlijke hamburgers en belegde broodjes. Vriendin vond het wel erg natuurgetrouw geschilderd. “Je ruikt de frituurlucht erbij, als je naar die kroket kijkt”, zei ze. Dat prikkelde onze nieuwsgierigheid en terecht. Wij houden wel van dit soort kunst en hoewel de kunstenaar zeer hedendaagse onderwerpen kiest, zag ik toch ook wel heel veel connecties met de kunst van Rembrandt en zijn tijdgenoten. Ik keek met heel veel genoegen naar de bloemenstillevens, de knikkers en de geschilde citroen. Plots herinnerde ik me weer een rondleiding door Museum Boymans-van Beuningen. De rondleidster vertelde dat in de 17e eeuw een geschilde citroen schilderen gold als een meesterstuk. Kon je dat zo natuurgetrouw mogelijk, dan mocht je je “meesterschilder” noemen en trad je toe tot het gilde. Nou, wat mij betreft mag Tjalf Sparnaay dat nu ook!
Oh ja, en wat gingen we na al dat fastfoodgeweld eten? We namen de trein naar Schiphol voor een heerlijke super hamburger! 😉 😉 😉
Thuis ontbijten we altijd gewoon, met brood, kaas, worst en een beschuitje met jam om af te sluiten. Sinaasappelsap en koffie natuurlijk erbij. Maar op vakantie kan dit ritueel wel eens heel anders uitpakken. Niet in elk land ligt er ’s morgens een boterham op je bord. In Vietnam aten we pho, pittige soep. Soep kregen we ook in China, een curryschotel in Birma.
Maar het lekkerst vonden we toch het ontbijt bij de Tsukiji vismarkt. Spartelverse sushi, voor je neus klaar gemaakt en heerlijk. Je kunt kiezen uit ontelbare soorten vis: makreel, sardines, tonijn, zalm, heilbot. Maar ook zee-egel, oesters, kwal en vissen die wij total niet kennen. Erbij een klein schaaltje sojasaus en natuurlijk wasabi.
Waar je ook gaat, overal zie je deuren. Mooie, grote, kleine, vieze, fraai versierd, eenvoudig of rijk bewerkt. Ik fotografeer ze graag. Deze deur in Parnu (Estland) lijkt wel te lachen en dat trok mijn aandacht.
Ook bij Stuureenfoto zijn deuren het onderwerp deze week. Heb je een leuke deur gefotografeerd, dan kun je hier meedoen.
Er is heel veel te zien in Tokio, meer dan je in een paar dagen kunt behappen. Maar in Tokio zijn en niet de Tsukiji vismarkt bezoeken, is bijna onmogelijk. Het is het begin van een lange, lange dag, want de markt begint al vroeg. Wil je de echte bedrijvigheid zien, dan moet je uiterlijk rond zeven uur ’s morgens daar zijn. Het scheelt dat je niet eerst hoeft te ontbijten, want dat doe je in de buurt van de vismarkt, met sushi vanzelfsprekend. En ja, dat is heel erg lekker. Zo lekker dat wij de volgende dag nog een keertje gingen.
Wij waren overdonderd door alle soorten vis en schelpdieren die we er aantroffen. Sommige waren herkenbaar, andere leken in de verste verte niet op wat wij hier kunnen kopen en weer andere leken wel op buitenaardse wezens. Wat ook opvalt, is dat markt helemaal niet naar vis ruikt. Het geurt er naar de zee, fris en zilt. Ook kun je er van de vloer eten. Geen flintertje vis ligt op de grond, alles is schoon en grondig geboend. Wil je een indruk van hoe het er toe gaat, klik dan hier voor een film over de markt (in het Engels, ca. 30 minuten).
De markt wordt al sinds 1923 op deze plek gehouden, maar dat zal niet lang meer duren. Voor de Olympische Spelen in 2020 in Tokio is een weg gepland dwars over het terrein en dus wordt de markt binnenkort verplaatst. De nieuwe markt wordt nog groter, met up-to-date gekoelde ruimtes en een optimale logistiek. Maar wij zullen met heimwee terugdenken aan de markt zoals wij die gezien hebben.
Wie goed om zich heen kijkt, ziet overal wel iets om te lachen. Ik vond dit autootje in Berlijn heel grappig. Niet alleen zijn vorm, maar ook vanwege de tekst aan de zijkant.
“Rare teksten” is ook het weekthema bij Stuureenfoto. Meedoen kan iedereen, dus zoek eens tussen je eigen foto’s en stuur in.
Een bekend persoon wil de toeristenindustrie nog weleens goed uitkomen. Zo’n beroemde zoon (of dochter) krijgt dan een standbeeld en allerlei bric à brac die ook maar enigszins verband houdt met de beroemdheid komen ter verkoop aan bod.
Dat is in Lucca niet anders. Midden op een pleintje zit daar de componist Puccini in brons vereeuwigd. En rondom dat plein word je overspoeld met boeken, platen en posters van zijn composities. Kijk maar hier: ingelijste posters van zijn beroemdste opera’s, te kust en te keur.
Bij Stuureenfoto is het thema deze week “componisten” en ik ben benieuwd wie deze week allemaal de revue zullen passeren.
Dit zie je zo snel niet op een Nederlandse markt. Wij zijn meer van het netjes stapelen, zonder franje en poespas. Maar in Italië maakt de koopman van zijn waren soms een klein kunstwerkje. Zoals hier, in Rome. Je zou zo’n boeketje toch zo voor Valentijn kunnen geven. Nou ja, als je geliefde van lekker eten en koken houdt. Maar bij wijze van spreken dan…;-)
Wie had ooit kunnen denken dat Vroom & Dreesman eens zou kunnen ophouden te bestaan. Dat was toch een instituut. Daar kochten we vroeger van alles, daar aten we croquetten en gingen we met roltrap van beneden nar boven en weer terug.
Als kind kwam ik regelmatig in het kleinere filiaal op het Mathenesserplein in Rotterdam. Herinner me bakken met kleinwaren, een granieten vloer en een speciale geur, die ik niet thuis kon brengen.
Later werkte ik in het centrum en ging ik regelmatig in mijn lunchpauze eventjes shoppen bij V&D. Helaas, dat was eens en dat komt nooit meer terug 🙁
Het zou niet meer van deze tijd zijn, een warenhuis. We kopen nu liever en gemakkelijker via internet.V&D zou ook niet met zijn tijd meegegaan zijn. Maar misschien ligt de oorzaak wel heel ergens anders. Mismanagement, verkeerde inkoop of gewoon te veel winkels. Ik weet het niet, maar het is wel jammer dat zo’n bedrijf teloor gaat.
Maar in het buitenland zijn ze toch nog wel te vinden. Wie kent niet Liberty in Londen. Of Harrods, dat ik hier tijdens de kerstperiode fotografeerde.
Kijk ook eens bij Stuureenfoto, want deze week is het thema ook daar “warenhuizen”.
Overal in Japan kun je ze tegen komen, zulke rode poorten.Soms bescheiden van formaat, soms een heleboel achter elkaar en deze, die enorm staat te zijn voor de Heian-jingu Shrine in Kyoto. Je hoeft er niet voor te stoppen, het verkeer rijdt er gewoon onder door. Maar het heeft wel iets magisch, een grens die je overschrijdt, als je er onder door loopt. 
Deze week is het thema bij Stuureenfoto ook “poorten”. Heb je er ook wel eens op de foto gezet, kun je ook meedoen!
