Hoe ging dat…

Het is heel gewoon tegenwoordig, in de trein kun je naar het toilet. Alhoewel…. er zijn nog steeds treinen zonder wc.

Voor een kort ritje geen bezwaar, maar een langere rit is een ander verhaal. Meestal probeer ik zo’n bezoek uit te stellen. Thuis is het toch veel prettiger, veel meer privacy. Tijdens onze treinreis vanuit Londen kon ik het echter niet vermijden. Nou ja, wat moet dat moet!

En dan kan ik soms zo verdwalen in mijn eigen hersenspinsels… Want ineens moest ik denken aan veel, veel vroeger. Aan de tijd van de eerste treinen. Nieuwerwetse gekkigheden, dat heeft men toen natuurlijk gedacht over die nieuwe supersnelle wagens, die wel 40 kilometer per uur konden. Waar je binnen een paar uur van Amsterdam naar Haarlem ging.

Toen zullen de vrouwen toch ook wel eens hoge nood gehad hebben. Moet je voorstellen, met al die rokken….

Dus vroeg ik me af, hoe ging dat toen?

Hiroshige

Vanuit Tokio reisden we naar Hakone, een zeer geliefde plaats met veel bezienswaardigheden.
Eerst namen we de Shinkansen naar Odaware en daar tapten we over op de Hakone Tozan Trein naar Gora. De trein gaat over een prachtig terrein en rijdt niet al te snel zodat je ook wat van de omgeving kunt zien.Het was wel druk en we moesten staan.
Het werd een dag met vele overstappen, want van Gora konden we meteen overstappen in de gondel, die ons naar Souznan bracht. Van daaruit namen we weer een andere kabelbaan, gelukkig geheel afgesloten, want het ging griezelig hoog. Over een gebied tussen twee bergen, waar hete bronnen ontspringen en stoom en zwavel door de aarde wordt uitgespuwd. Soms is het onmogelijk om deze kabelbaan te nemen, omdat er vulkaanuitbarstingen kunnen voorkomen.
Uiteindelijk kwamen we bij het Ashinoko-meer aan, waar een piratenschip ons naar Moto-Hakone bracht. Dat schip was naar onze zin nogal kitscherig, maar de Japanse schoolklas vond het prachtig!

In Hakone is een herbouwde pleisterplaats van de oude Tokaido-weg te zien. En natuurlijk wilde ik daarheen. Ik had niet voor niets een jaar lang over de houtsneden van Hiroshige geblogd 😉 😉 En Leo fungeerde als eenzame reiziger in het decor!

Klik op een foto om te vergroten

Schoonmaken

Tijdens onze reis in Japan verbaasden wij ons over de schone treinen, die toch met een heel grote frequentie rijden. Totdat we een keer zagen hoe schoonmaken op z’n Japans gaat. Supersnel, super efficiënt en met bijna militaire discipline. Op het station staan deze karretjes met schoonmaakspullen, voor elke schoonmaker één.  

Ik heb geprobeerd het te filmen, maar dat lukte niet al te best. Maar gelukkig is er dan altijd YouTube, waar alles te vinden is:

 

Tokaido

Een jaar lang stond hier elke week een houtsnede uit de reeks die Hiroshige maakte over de Tokaidoweg in Japan. Een weg die van Edo (het huidige Tokio) naar Kyoto voert, een tocht van ruim 513 kilometer. Toendertijd vele dagen, nu een fluitje van een cent met de trein.
Dat ervoeren wij zelf, want wij reisden op dit traject van Kyoto naar Tokyo, in omgekeerde richting dus.

Comfortabel in de Shinkansen

Voor ons geen vermoeiende tochten, lopend over modderige wegen, in regen of storm. Nee, wij reisden zeer comfortabel per Shinkansen in slechts 157 minuten.
Reizen per trein is Japan is heerlijk. Tenminste in zulke snelle treinen. Moet je elke dag in de spits naar je werk, dan zul je al gauw vergelijkingen maken als “haringen in een ton” of “sardines in een blikje”.

Een "Limited Express"

Wij hebben dat ook een enkele maal meegemaakt, al konden wij nog eens een trein voorbij laten gaan. Binnen een paar minuten kwam er toch weer een volgende. Ook druk natuurlijk, maar dan stonden we al voor in de rij en werden we vanzelf naar binnen geduwd 😉

Spitsuur in Tokyo

 

 

Fuji-san

Het symbool voor Japan is Mount Fuji, of zoals de Japanners liefdevol zeggen “Fuji-san”. Een bijna symmetrische berg, met altijd een laag sneeuw op de top. Eigenlijk is een bezoek aan Japan niet volledig wanneer je Fuji-san niet gezien hebt. Toen wij in 2009 met de trein langs reden, was hij gehuld in nevelen. Zoals dat vaak gebeurt. Maar dit keer kregen wij hem prachtig in beeld, toen wij een bezoek aan Hakone brachten. Dat was overigens een geluk, want kort nadat ik deze foto maakte, werd hij alweer aan het oog onttrokken door dichte wolken.

Treinen

Reizen met de trein in Japan is uitermate ontspannend. Zeker als je in zo’n mooie Shinkansen rijdt.

Van te voren heb je je plaatsen gereserveerd en dan hoefje alleen nog maar op de juiste plek in de rij te gaan staan en in te stappen. Niet treuzelen, want de trein vertrekt op de minuut nauwkeurig en de in-en uitstaptijd is dus beperkt. Toch voelde het niet als gestresst, integendeel.
De trein wordt aan begin en eind schoongemaakt, want elke trein ziet er onberispelijk uit. En je rijdt altijd vooruit. Alle stoelen worden aan het eindpunt gekeerd. Je hebt er behoorlijk veel beenruimte, een tafeltje en er is cateringservice. Is dat er niet, dan heb je al wat op het station gekocht. In de trein zijn automaten, waar je iets te drinken uit kunt halen.

De reis duurt meestal niet zo lang, maar toch wil je misschien even naar het toilet. Geen punt, diverse toiletruimtes zijn beschikbaar en ook daar verbaasde ik me over de properheid en hoe er over alles is nagedacht. Een beugel om je vast te houden, gelegenheid om een kind te verschonen, aparte ruimtes om je op te maken of je tanden te poetsen. Daarnaast zijn er voldoende grote afvalbakken. En daar doet dan ook vrijwel iedereen zijn afval in.  
En waar je dat alles kunt vinden, hoef je je niet af te vragen. Dat staat op je tafeltje voor je. Trouwens, lang hoef je op zo’n trein nooit te wachten, want er rijden op het trajekt Tokyo-Osaka minstens acht (8) dergelijke treinen per uur, nog afgezien van de “gewone”treinen. Maar daar ben je dan weer wel aanzienlijk meer reistijd mee kwijt.

 

Voorbeeld

Dit bord fotografeerde ik in Hiroshima, Japan. Het geeft aan welke treinen er aankomen en vertrekken. Nou ja, dat is nogal logisch op een station. Maar die treinen hebben allemaal een andere lengte. En daarom staat heel duidelijk aangegeven ter hoogte van welk nummer in de perronvloer de wagens halt houden. En dat is zo precies dat Japanners rustig staan te lezen en bijna zonder op of om te zien in de trein stappen. Het is namelijk altijd goed.
De ervaring met (internationale) treinen hier in Rotterdam of Utrecht geeft een heel ander beeld. Vraag het aan de NS-medewerkster en je krijgt “zo ongeveer daar” te horen. En als de trein dan binnen rolt, blijk je nog tientallen meters te moeten rennen.
Ze zouden eens in Japan stage moeten lopen, die managers van de NS.