De foto bij Stuureenfoto van deze week werd genomen in Vietnam, ver van huis dus. Dat je niet ver hoeft te gaan, om een mooi vergezicht te ontdekken, blijkt wel uit deze foto. Genomen op nog geen kwartier lopen van ons huis. Een sloot parallel aan de Rotte, grasland, wat paarden en een blauwe lucht. Voldoende elementen om een mooi plaatje te schieten.
Maak jij ook mooie vergezichtfoto’s, doe dan eens mee met Stuureenfoto
 |
Op een zonnige dag ging ik met vriendin Irene naar Delft. We namen dit keer niet de trein, maar de bus. Lekker op ons gemak, ondertussen rondkijken en een tour door het Groene Hart van Nederland maken. Na zo’n rit lustten we wel een kopje koffie en dat is in Delft geen probleem. We ontdekten op de Markt een echte tearoom. Voor het terras was het nog niet zonnig genoeg, maar binnen konden we ook prima zitten. Bij Ten to Three Teakozen we weliswaar niet voor thee, maar voor een heerlijke koffie met iets erbij. Alles gezellig geserveerd in mooie kopjes en op leuke schoteltjes, geheel in stijl. |
De naam van de zaak is geïnspireerd op de laatste regels uit het gedicht “The Old Vicarage, Grantchester” van de geliefde Engelse oorlogsdichter Rupert Brooke, die met deze slotregels de Engelse traditie van afternoon tea vastlegde.
“Say, is there Beauty yet to find? And Certainty? and Quiet kind?
Deep meadows yet, for to forget The lies, and truths, and pain? . . .
oh! yet Stands the Church clock at ten to three?
And is there honey still for tea?”
Hoewel er erg veel roze in het interieur zit, is het toch niet zoetig of kitscherig. Echt een zaakje om lekker met vriendinnen bij te praten. Ze zitten ook in Rotterdam en bij de volgende shoppingtour ga ik ook daar eens kijken.
Kennen jullie die mop van twee vriendinnen, die naar Kopenhagen zouden gaan? Nee? Nou die gingen niet. Hihihi, flauw hè?
Maar het is helaas wel waar. Mijn vriendin Irene uit Essen (Dld) en ik maakten al vaker een reisje. Naar Cornwall, Parijs, Wenen en Londen. En nu stond Kopenhagen op het programma. Alles was geregeld, geboekt en betaald. En toen mailde het reisbureau dat er te weinig deelnemers waren en de reis dus niet door kon gaan.
 |
Het was te kort dag om nog een alternatief te zoeken of op een andere datum weg te gaan. Nu gaan we maar wat toeren door Nederland. Amsterdam, Delft, misschien Zierikzee of Breda. We zullen wel zien. Amuseren zullen we ons zeker. En als het regent, dan doen we gewoon thuis een spelletje 😉 |
Muziek hoor je overal. Want mensen willen vermaakt worden, vrolijk zijn, zingen en dansen. Of je nou hier of in China bent, je vindt altijd wel een muzikant. Of twee, zoals deze ernstige heren. Zij wachten totdat ze op mogen gaan voor een optreden in het park in Kunming (Zuid China). Ze speelden mooi en hadden succes. Wij westerlingen gaven ze nog eens een extra applaus!
Nog meer muziek? Kijk op Stuureenfoto, waar muziek deze week ook het thema is!
Onze reis naar Japan was met opzet gepland in de herfst, want dan zouden we het meest kunnen genieten van de prachtige herfstkleuren. En bij het Keizerlijk Paleis in Kyoto was zeker fantastische kleurenpracht te vinden. De keizer woont niet in het paleis, hij heeft tenslotte zijn residentie in Tokio. Maar het is beslist een leuk optrekje, al kun je door de hoge muren er niet veel van zien. In de bijbehorende tuin, ongeveer 1 x 1,5 kilometer, waren diverse tuinlieden aan het werk. Dat werk is geheel anders dan hier. Geen grote scharen of zagen, maar kleine schaartjes en snoeien gebeurt zeer behoedzaam. Over elke tak wordt nagedacht en niet alles wordt minutieus geveegd. Zelfs sommige takken worden zorgvuldig met een stoffer geveegd, zodat de bladeren of naalden niet zullen verstikken. Het is het allemaal wel waard. De bomen staan er zo prachtig bij en de kleuren en kleurcombinaties zijn overweldigend.
Vanuit Tokio reisden we naar Hakone, een zeer geliefde plaats met veel bezienswaardigheden.
Eerst namen we de Shinkansen naar Odaware en daar tapten we over op de Hakone Tozan Trein naar Gora. De trein gaat over een prachtig terrein en rijdt niet al te snel zodat je ook wat van de omgeving kunt zien.Het was wel druk en we moesten staan.
Het werd een dag met vele overstappen, want van Gora konden we meteen overstappen in de gondel, die ons naar Souznan bracht. Van daaruit namen we weer een andere kabelbaan, gelukkig geheel afgesloten, want het ging griezelig hoog. Over een gebied tussen twee bergen, waar hete bronnen ontspringen en stoom en zwavel door de aarde wordt uitgespuwd. Soms is het onmogelijk om deze kabelbaan te nemen, omdat er vulkaanuitbarstingen kunnen voorkomen.
Uiteindelijk kwamen we bij het Ashinoko-meer aan, waar een piratenschip ons naar Moto-Hakone bracht. Dat schip was naar onze zin nogal kitscherig, maar de Japanse schoolklas vond het prachtig!
In Hakone is een herbouwde pleisterplaats van de oude Tokaido-weg te zien. En natuurlijk wilde ik daarheen. Ik had niet voor niets een jaar lang over de houtsneden van Hiroshige geblogd 😉 😉 En Leo fungeerde als eenzame reiziger in het decor!
Klik op een foto om te vergroten
Ook vorige week keken we naar “We zijn er bijna” en wat een verrassing om te zien dat “ons strand” in Tolo er nog bijna net zo bijlag als in 1972.
We kwamen uit Athene, waar het druk en vol was en hadden ons verbaasd over de diepte en de smalte van het Kanaal van Korinthe. Tijd om even uit te blazen en wat te zonnen en te zwemmen.
We sloegen een zijweg in en daar lag het strand. Bijna helemaal verlaten. Er was een strook bos, waar we onze auto neerzetten, lekker in de schaduw. De autoradio stond aan en daar hoorde ik voor het eerst “The candyman” van Sammy Davis. Een liedje dat voor altijd met dat strandje verbonden zal zijn.
We hebben toen geen foto’s maar dia’s gemaakt. Die staan op zolder, in een kast. Jammer eigenlijk, moet ze toch weer eens opzoeken 😉
Maar Wikipedia biedt uitkomst, want dit is Tolo anno 2010. Ach, ik las dat er wel diverse hotels zijn bijgebouwd en dat die soms niet al te fraai zijn. Maar dit is nog een klein stukje, dat precies past in onze herinnering. Via Google Earth ontdekte dat zelfs het kleine restaurantje er nog is. Ach, misschien volgens jaar weer? Samen met de auto, ik zie dat wel zitten 😉
Kinderen over de hele wereld dromen hoe het zal zijn als ze groot zijn. Of er van al die dromen ook wat terecht komt, is maar de vraag. Maar het is leuk om te zien wat er zich in hun kleine koppies omgaat.
Vorig jaar, in Okayama stuitten wij op een kleine tentoonstelling van kindertekeningen. En hoewel het hele verhaal erbij ons volkomen ontging, want in het Japans, konden we wel zien wat de vraag was geweest: wat wil je later worden.
Hieronder een greep uit wat wij zoal zagen (klik op de foto om te vergroten):
Deze kindertekeningen passen perfect in het thema van deze week bij Stuureenfoto. Neem een kijkje en doe eens mee!
“Brug naar de hemel”, zo noemt men in Japan de smalle landtong bij Amanohashidate. Het was een lange reis vanuit Kyoto, maar beslist de moeite waard. We liepen over de smalle, bijna vijf kilometer lange strook land, waar we soms aan weerszijden de zee konden zien.
Natuurlijk namen we aan de overkant de kabelbaan naar de top, zodat we de “hemelbrug” ook werkelijk waar konden nemen. Dat gaat het beste als je op een klein plateau gaat staan, met je rug naar de zee, je bukt en door je benen heen kijkt. Een beetje potsierlijk, maar bijna iedereen deed het en wij natuurlijk ook. Daar hebben we foto’s van gemaakt, maar die vind ik toch iets te gênant om hier te laten zien 😉
Wereldberoemd en intussen gebruikt voor meer dan alleen aardewerk. Want dit zijn geen harde stenen, maar zachte kussens, bedoeld om in het vliegtuig nog een beetje comfortabel te slapen. Waar te koop? Op Schiphol natuurlijk!!
